Hoe is het nu met Mylène Heystek?

Mylène Heystek (58) was vroeger een fanatiek judoka en heeft op landelijk niveau succes gehad. Naast judo heeft zij ook lange tijd op hoog niveau gesquasht. Mylène heeft in de marketing voor bekende merken gewerkt en vertelt ons hoe judo haar ook op professioneel gebied geholpen heeft.

Hoe kijk je terug op jouw sportcarrière?
Ik woonde vroeger aan de Beethovenlaan, daar was een park waar ik als enige meisje uit de buurt met de jongens voetbalde. Op mijn zevende wilde ik bij Delfia gaan voetballen, in het team van mijn vriendjes. Ik gaf me op en vertelde het trots aan mijn moeder. Zij vertrouwde het niet helemaal en liep met me mee terug naar Delfia. Wat bleek? Ze dachten door mijn korte koppie dat ik een jongen was. Het feest ging niet door. Ik moest wachten tot ik veertien was om bij de dames te kunnen voetballen. Ik ging zoeken naar een alternatief en dat werd judo.

Aanvankelijk was ik teleurgesteld omdat ik nog niet kon voetballen, maar judo bleek wel echt een sport voor mij te zijn. Ik was een druk kind en met judo kon ik mijn energie kwijt. Daarnaast is het een hele technische sport. Ik judode bij Gouweleeuw en dat is uitgegroeid tot een hobby waar ik zes keer per week mee bezig was: judo, conditietraining, hardlopen en krachttraining. Daarnaast trainde ik met Birgit van de Waeter een aantal jaren elke zondag met de Nederlandse damestop in Utrecht.

Ik heb veel regionale en nationale toernooien gewonnen. De kers op de taart was het moment dat wij als damesteam Nederlands kampioen werden. In ons team zaten onder andere Birgit v.d. Waeter, Mirjam Torenbeek en Annegreeth Pieper. Regelmatig was er aandacht voor de successen in de krant, maar het leukste was wel een artikel waarbij de journalist kopte: ‘met dank aan Delfia…’, omdat zij mij destijds hadden afgewezen ben ik succesvol geworden met judo.

Wat zijn de mooiste herinneringen uit jouw carrière?
Uiteraard Nederlands kampioen worden. Maar ook de internationale uitwisselingen met het Duitse Lippstadt. Dat was Nederland tegen Duitsland. Ook het trainen in Utrecht, omdat het niveau hoog was. Verder heb ik goede herinneringen aan Joop Gouweleeuw, die ik ook wel beschouwde als mijn judovader. Hij was een excellente motivator die het maximale uit me wist te halen.

Wat doe je tegenwoordig?
Ik judo al heel lang niet meer. Op mijn drieëntwintigste ben ik gaan squashen. Dat heb ik dertig jaar gedaan, voornamelijk in de eerste divisie. Nu golf ik, doe ik yoga en sinds kort ben ik begonnen met padel. Ik heb een man die ook heeft gejudood en die ik met judo heb leren kennen. Wij hebben een zoon (23) en een dochter (20) die beiden nog thuis wonen en we wonen dicht bij het Agnetapark.

Ik ben marketeer, nu even “in between jobs”. Ik ben marketingdirecteur geweest bij bedrijven als Coca Cola, Douwe Egberts, PPG en Dunlop. Wat mensen motiveert fascineert mij en daar speel je met marketing op in. In mijn carrière heb ik ook veel aan judo gehad. Judo betekent letterlijk ‘de zachte weg’. Soms is het goed om mee te bewegen met de ander om later misschien toch te krijgen wat je wilt. Je kunt het conflict opzoeken, maar daar kom je in het leven niet ver mee. Daarnaast leer je met judo ook respect hebben voor de ander, ook al is het je tegenstander.