Hoe gaat het met Arthur Hoek?

Arthur Hoek (58) is een fervent honkballer en speelt al bijna veertig jaar bij de Blue Birds in Delft. Naast in het eerste team gespeeld te hebben is hij ook altijd actief geweest al trainer en coach. Arthur woont samen met zijn kinderen in Delft. 

Door Guy van Rijn

Hoe ziet jouw sportcarrière eruit?
Eigenlijk begon ik eerst met voetbal. Vanaf mijn vijfde heb ik tien jaar lang bij DHC gevoetbald. Daarna was ik met voetbal klaar en ben ik de sportschool ingedoken. Na een tijdje ben ik toen gaan honkballen doordat de toenmalige vriendin van mij softbalde. Ik werd meegevraagd voor een softbaltoernooi en zo kwam ik met het spel in aanraking.
Ik ging bij de Blue Birds trainen en kwam terecht in de jeugd onder Tjeerd Veerwater. Vanaf dat ik bij de Blue Birds speelde ben ik niet alleen speler geweest maar ook trainer en coach. Eerst trainer/coach bij softbalteams later, toen mijn kinderen begonnen met honkballen, ben ik jeugd gaan trainen/coachen. Weer later ben ik me gaan bezighouden met junioren en seniorenteams. Ik heb dus veel kanten van de sport gezien en heb brede ervaring opgedaan om mensen enthousiast te kunnen maken.
In mijn eigen sportcarrière heb ik tot mijn zesendertigste bij het eerste team van de Blue Birds gespeeld. Wij speelden toen landelijk in de tweede klasse waarbij we het goed deden en waar ook kampioenschappen bij hoorde; helaas ook een degradatie. Ik speel nu zes- of zevenendertig jaar bij de Blue Birds. Ik vind mooi aan honkbal dat je de tegenstander kunt analyseren en een strategie kunt bedenken. Verder vind ik de afwisseling tussen het rustige en het explosieve mooi.

Wat zijn de mooiste herinneringen uit jouw carrière?
Vooral de kampioenschappen in mijn carrière heb ik altijd leuk gevonden; het hele seizoen strijden ervoor. Ik kan mij nog goed het afscheid herinneren van het eerste team. Mijn laatste wedstrijd op landelijk niveau was in het Pim Mulierstadion in Haarlem. De wedstrijd werd toen stilgelegd voor de wissel waarbij ik eruit ging. Dat is natuurlijk een emotioneel moment. Ik had toen drie kleine kinderen en het was tijd om meer met mijn gezin te zijn.

Wat doe je tegenwoordig?
Tegenwoordig speel ik in het tweede van de Blue Birds. Eerder in een veteranenteam. Toen ik van het eerste team naar de veteranen ging hadden sommige anderen al eerder een stapje teruggedaan. Om weer af te bouwen zullen we maar zeggen. Bij de veteranen ging het allemaal wat langzamer, maar we wisten hoe het spelletje werkte en het was gezellig.

Ik werk op de salesdesk van het bedrijf Priva. Wij leveren hard- en software voor de automatisering van tuinbouw en gebouwen. Ik werk daar al bijna veertig jaar dus ken ik alle ins en outs van het vak. Wij verkopen wereldwijd onze producten en daardoor heb ik contact over de hele wereld. Verder woon ik mijn hele leven al in Delft. Ik ben opgegroeid in Bomenwijk. Nu woon ik samen met mijn drie kinderen vlak bij de binnenstad.
Ik heb veel van honkbal geleerd, waaronder het functioneren binnen een team en de individuele prestatie. Verder is het ook een mooie zomersport waarbij je echt van het weer en natuurlijk van het spel kunt genieten. Eigenlijk vind ik dat honkbal wel weer wat meer op de kaart gezet mag worden. Vroeger was er naar mijn idee meer aandacht voor honkbal vanuit de krant dan nu. Dat zou wel wat meer mogen. Zeker als we over een paar jaar een mooie nieuwe accommodatie hebben.