Met deze hockeystick heeft Carlo als laatste gespeeld (Foto: Guy van Rijn)
Met deze hockeystick heeft Carlo als laatste gespeeld (Foto: Guy van Rijn)

Hoe gaat het met Carlo Daniels?

sport Hoe is het nu met?

Carlo Daniels (52) is ooit bij D.H.C. Hudito begonnen met hockey en is daar later nog coach geweest. Carlo heeft een interessante carrière gehad in het hockey waarbij hij zelfs op Gran Canaria terecht is gekomen. Hoe kijkt Carlo terug op zijn carrière en wat doet hij nu? We vragen het hem.

Door Guy van Rijn

Hoe kijk je terug op jouw sportcarrière?
Met een goed gevoel; in mijn jeugd was ik niet altijd de beste, maar van mijn lichting ben ik de enige geweest die bij de heren 1 van HGC in Wassenaar is gekomen. Door mijn vader ben ik opgegroeid met hockey. Op mijn vijfde nam mijn vader me mee naar Hudito en op mijn zesde ben ik lid geworden. Daar heb ik tot mijn elfde gespeeld, waarna ik bij HGC ben gaan spelen.
Uiteindelijk ben ik bij HGC bij de heren 1 terechtgekomen. Dat was wel het toppunt van mijn carrière. Er hing een goede sfeer en we speelden goed. Met HGC hebben we twee keer de Europacup gewonnen en zijn we één keer derde geworden. We zijn één keer Nederlands kampioen geworden, drie keer tweede en één keer derde. Op zich een mooi resultaat, maar het echte avontuur begon pas toen ik in Gran Canaria ging hockeyen.
Op een gegeven moment hadden we met HGC een teamtrip naar Barcelona. Daar raakte ik bevriend met de manager van het hockeyteam van Terrassa. Hij had contacten op Gran Canaria. Taburiente in Las Palmas had een speler nodig en ik was geïnteresseerd. Het was altijd al een droom van mij geweest om Spaans te leren, en ik zou ook betaald speler worden. Ik ben natuurlijk op het aanbod ingegaan. In eerste instantie zou ik er één tot twee jaar spelen. Na twee jaar vond ik op Gran Canaria echter een baan voor Heineken als vertegenwoordiger. Daardoor kon ik langer blijven en heb ik er uiteindelijk zes jaar gespeeld.
Na Gran Canaria ben ik terug naar Nederland gekomen en heb nog twee jaar bij HGC gespeeld. Op mijn drieëndertigste had ik een liesblessure en kon ik niet meer verder. Vanaf dat moment ben ik gestopt met spelen en ben ik coach geworden.

Wat zijn de mooiste herinneringen uit jouw carrière?
Eigenlijk bijna alles wel. Mijn jaren bij Hudito waren mooi, maar ook die bij HGC en Taburiente waren dat. Ik werd wel eens teruggevraagd bij Hudito, maar ik wilde nu eenmaal slagen bij HGC. De hele cultuur die er om hockey hangt vind ik mooi. Het is heel familiair en er hangt een veilige sfeer. Tijdens een wedstrijd speel je op het scherpst van de snede maar naderhand sta je met je tegenstander wat te drinken in de kantine. De kracht van hockey is denk ik de grote onderlinge verbondenheid.

Wat doe je tegenwoordig?
Nu ben ik assistent-coach bij HGC heren 1 en heb ik mijn eigen bedrijf in software voor videoanalyse van sport; CaJa Sport Software. Dit bedrijf heb ik samen met een compagnon uit de hockeywereld. Wij verkopen de software Nacsport en bieden videoanalyse-diensten aan. We hebben klanten in zowel Nederland als daarbuiten.
Ik ben overigens nog steeds betrokken bij Hudito. Ik heb een Chileense vrouw en die werkt bij het Stads-Koffyhuis in Delft. Daarvan is de eigenaar Roland Dijkman en die speelt bij de veteranen van Hudito. Mijn auto laat ik repareren bij het autobedrijf Kleyweg van Johan van de Plaat, die ook nog bij Hudito speelt. Ik ben ook nog goed bevriend met Yuri en Ralph Bouwman, twee broers die ik nog van Hudito ken. Tegenwoordig woon ik in Oud Rijswijk.