Tekst en foto: MT
Tekst en foto: MT

Hoe gaat het met Peter van den Akker?

sport Hoe is het nu met?

Peter van den Akker startte zijn voetbalcarrière bij CSVD (tegenwoordig Vitesse Delft) maar de liefde deed hem verkassen naar Asso in Schipluiden. Al snel werd hij gevraagd voor de selectie en hij speelde uiteindelijk ruim tien jaar in het eerste. Na het veldvoetbal volgde nog vijf jaar voetbal in de zaal. Alice, de vrouw van Peter, heeft over de periode bij Schipluiden een alleraardigst plakboek bijgehouden.

Wat voor type was je?
Ik heb grotendeels voorin gespeeld, met name rechtsbuiten maar ook wel linksbuiten en af en toe op het middenveld. Conditioneel was ik ijzersterk, had een neus voor de goal en kon ook stevig buffelen.

De overstap naar Schipluiden, hoe kwam die destijds tot stand?
Ik kreeg verkering met een hele leuke meid, nu nog steeds mijn vrouw, die woonachtig was in Schipluiden. Aangezien we het erg gezellig met elkaar hadden besloten we te gaan samenwonen en de woonplaats werd Schipluiden. Daar heb ik me in 1970 ook aangemeld bij de plaatselijke voetbalvereniging genaamd Asso. Ik heb daar een hele fijne tijd gehad, het was allemaal een stuk gemoedelijker dan in Delft en met sommige spelers uit die tijd heb ik nog steeds contact. Tegenwoordig worden de spelers met allemaal opdrachten het veld ingestuurd, dat was in onze tijd wel anders. Het kon er op het veld stevig aan toe gaan en op het scherpst van de snede maar na afloop dronken we gezamenlijk met de tegenstander een biertje. De derby’s tegen Nootdorp en DVC waren legendarisch, deze wedstrijden waren vaak spijkerhard en de rivaliteit was enorm. Bij Vitesse Delft speelden drie broers en een zwager van me, dit maakte deze ontmoetingen extra beladen, ze probeerden me dan op alle manieren af te stoppen maar meestal was ik ze te snel af, hahaha. Ook de trainingen waren altijd de moeite waard, voor ik uiteindelijk op huis aanging was het vaak al midden in de nacht. Het kwam dan ook nog wel eens voor dat ik de sleutel vergeten was, ik gooide dan steentjes tegen het raam in de hoop dat mijn vrouw wakker zou worden en de deur zou openen, maar ik verdenk haar er nog steeds van dat ze me expres nog een tijdje buiten liet staan. Later besloten we om haar nachtrust niet onnodig meer te verstoren door de achterdeur niet op slot te doen, dat kon toen nog in die tijd. Ik klom dan over de schutting was het idee en via de achterdeur naar binnen maar we hadden destijds ook een herdershond die het vermogen had zelf de achterdeur te openen en die zijn taak als waakhond veel te serieus nam dus toen ik op een nacht weer eens via de alternatieve route het huis in wilde gaan vloog de hond me bijna aan terwijl ik bleef roepen: IK BEN JE BAAS, IK BEN JE BAAS!

Wat doe je nu nog?
Ik verricht regelmatig hand- en spandiensten voor mijn kinderen, mijn dochter heeft een eigen zaak in interieur en woonaccessoires en mijn zoon zit in de bloemsierkunst, hij heeft inmiddels acht boeken geschreven die wereldwijd zijn uitgegeven. Ook hebben we inmiddels 6 kleinkinderen dus mijn vrouw en ik komen regelmatig nog tijd tekort.