Fred Platzek met zijn hockeystick (foto: Guy van Rijn)
Fred Platzek met zijn hockeystick (foto: Guy van Rijn)

Hoe gaat het met Fred Platzek?

sport Hoe is het nu met?

Fred Platzek (75) is al tweeënzestig jaar lid van Hudito en heeft bij de heren 1 gespeeld. Ook is Fred zeer lang actief geweest in het bestuur van Hudito en als trainer en coach. Hij is nu als vrijwilliger actief op meerder fronten en woont in Den Hoorn. 

Door Guy van Rijn

Hoe ziet jouw sportcarrière eruit?
In 1960 ben ik lid geworden van Hudito en ik ben altijd bij Hudito gebleven. Van 1966 tot 1979 heb ik bij het eerste team gespeeld. In 1974 promoveerden we naar de landelijke eerste klasse. Van 1975 tot 1981 was ik voorzitter van de club. Van 1986 tot 1998 zat ik in het districtsbestuur van de KNHB. Van 2000 tot 2008 was ik voor de tweede maal voorzitter van Hudito en sinds 2008 ben ik erevoorzitter van Hudito. Ik ben de tweede erevoorzitter van de club, na Eska de Josselin de Jong.

Rond de achtendertig ben ik gestopt met hockeyen. Daarvóór was ik echter al aan het coachen en trainen op de club en zat ik in het bestuur. Eerst ben ik de jeugd gaan trainen en later ben ik ook damesteams gaan ondersteunen. Verder ben ik scheikundedocent en schooldecaan geweest op het CLD waar ik negenendertig jaar gewerkt heb.

Toen ik begon met hockeyen in 1960 was het een heel andere sport; we speelden op gewone grasvelden en niet zoals nu op kunstgras. Waarschijnlijk ben ik door de overgang naar kunstgras ook geblesseerd geraakt, omdat het schoeisel toen nog niet was aangepast aan de nieuwe soort ondergrond. Tegenwoordig is hockey een veel sneller en meer fysiek spelletje geworden dan het ooit was.

Wat zijn de mooiste herinneringen uit jouw carrière?
Mijn eigen promotiewedstrijd in 1974 was een bijzonder moment. Dat jaar streden we om de titel tegen de Delftse studentenclub DSHC. De eerste wedstrijd uit wonnen we; de tweede niet. Toen moest er een beslissingswedstrijd komen in Den Haag die we 1-0 wonnen. Daardoor werden we kampioen en promoveerden we. Eén van de spelers van DSHC, Gerard van Raalte, kwam het jaar daarop bij Hudito spelen. Met hem ben ik goede vrienden geworden.

Toen ik jongens B coachte werden we in 1978 Nederlands kampioen. Eerst moesten we tegen Bloemendaal spelen en later tegen Oranje Zwart uit Eindhoven. De laatste wedstrijd speelden we in Venlo en daar zijn we kampioen geworden. Hudito heeft dit tot op de dag van vandaag nog niet herhaald.

Wat doe je tegenwoordig?
Tegenwoordig zet ik mij op verschillende manieren vrijwillig in. Zo ben ik betrokken bij het Talentenhuis in Delft; een sociaal huiswerkinstituut waar scholieren die van huis uit weinig steun krijgen onder begeleiding hun huiswerk kunnen maken. Daar help ik twee middagen in de week mee. Naast huiswerkbegeleiding ben ik betrokken bij Bridge. Ik ben penningmeester bij bridgeclub One Down Delft (ODD) en ik zit in de stuurgroep die bridgecursussen in Delft organiseert. In het kader van bridge heb ik eerder al in de krant gestaan.

Ik speel al bijna veertig jaar geen hockey meer. Wel ben ik nog lang coach en trainer gebleven. Dat heb ik tot mijn zeventigste volgehouden. Ik word toch een dagje ouder, maar ik ben nog regelmatig op Hudito te vinden. Ik ben nu tweeënzestig jaar lid en heb veel aan Hudito te danken. Ik heb mijn vrouw bij Hudito leren kennen en mijn kinderen en kleinkinderen zijn of waren ook actief in het hockey.