Hoe is het nu met Cor Mol?

Cor Mol (64) maakte als 17-jarige jongen kennis met karate en was gelijk helemaal gek van de sport. Hij beleefde geweldige momenten en is ook nu nog volop actief in de Delftse sportwereld. Hoe kijkt hij terug op zijn sportcarrière en wat doet hij tegenwoordig?

Door Frank van der Steen

Hoe ben je ooit in aanraking gekomen met karate?
Toen ik 17 was werkte ik bij een wijnhandel en had ik een collega die continu trapbewegingen maakte tegen kartonnen dozen aan. Toen ik vroeg waarom hij dat deed kwam ik erachter dat hij op karate zat. Ik zat destijds op voetbal en ben een keertje met hem meegegaan naar een karateschool in Den Haag. Toen ik daar binnenkwam pakte de sport me gelijk en heeft het me nooit meer losgelaten.

En toen ben je gelijk begonnen?
Ik ben gelijk gestopt met voetballen en ben begonnen met trainen! Ik was ontzettend fanatiek en kwam er al snel achter dat een individuele sport mij meer ligt dan een teamsport. Als je het met karate verkloot ben je zelf verantwoordelijk, maar als je een prijs pakt win je hem ook echt alleen. Dat was voor mij veel beter.

Merkte je dat je door de sport veranderde?
Met karate leer je onder andere discipline, zelfverzekerder te worden en je grenzen te verleggen. Voor ik begon met karate was ik best wel een beetje introvert, maar op een gegeven moment ben ik daar echt overheen gegroeid en kon ik eigenlijk de hele wereld aan. Het is niet alleen maar slaan en schoppen, maar je bent echt bezig met het verleggen van je grenzen. Het is daarom een heel geschikte sport voor mensen die een beetje onzeker zijn.

Wat zijn voor jou hoogtepunten geweest?
Toen ik een jaartje of 22 was ben ik in het Nederlands team beland. Destijds waren er één of twee keer per jaar wedstrijden, waar de beste vechters voor werden uitgekozen. Ik was niet echt een prijzenpakker, maar heb wel altijd meegedaan aan de trainingen. Wat voor mij ook een hoogtepunt was is het oprichten van het Scheidsrechterskorps Nederland. Ik vond dat er geen eerlijke scheidsrechters waren binnen de sport en heb toen een organisatie opgericht met onafhankelijke scheidsrechters die op uitnodiging van de bond konden komen. Dit heb ik tien jaar gedaan en deed ik puur uit liefde voor de sport.

In 2012 ben je een eigen dojo gestart?
Ja, ik heb met Kyokushin Delft eigenlijk de stap gemaakt van leerling naar leraar. Op een gegeven moment heb ik ook promotie gemaakt naar het 5e dan, waarmee ik Shihan werd. Dit betekent letterlijk grootmeester en is eigenlijk iemand die les mag geven aan een meester en mensen met een zwarte band.

Welke doelgroepen komen bij jou over de vloer?
Heel veel verschillende doelgroepen. Ik heb op zaterdag eerst karatelessen voor jeugd van 6 tot 12 jaar, en krijg daarna mensen met Parkinson op de vloer. Deze mensen kunnen op dinsdag en zaterdag bij mij bokslessen volgen, waar ik een erkende diploma voor heb gehaald. Op maandag en donderdag heb ik nog lessen voor mensen vanaf 12 jaar, waarbij er zelfs mensen van 60 in de dojo lopen!

Heb je nog een bepaalde ambitie binnen de karatewereld?
Mijn ambitie is om zoveel mogelijk jeugdleden voor een langere periode bij me te houden en ze uiteindelijk de zwarte band te laten halen. Dat vind ik echt uniek!