ZIJ-KANT

Nou, die man van me had het weer 's reuze naar z'n zin. En natuurlijk ging dat ten koste van mij. Dat komt omdat het dit weekend de Dag van de Architectuur is.

Een uitzonderlijk weekend, want het duurt maar één dag, maar dit terzijde. Normaal gesproken, en daarvoor moet je dus niet bij m'n man zijn, normaal gesproken interesseert hij zich nergens voor. Alleen voor voetbal en jenever. Maar die Dag van de Architectuur doet hem kennelijk wat. Vorig jaar ook al. Toen wilde hij dat ik de hele dag op de galerij ging zitten. 'Normaal ben je het aangluren niet waard', zei hij toen fijnzinnig, 'maar nu mag je als één van de oudste gebouwen van Delft wel gezien worden'. Ik liet hem maar zwetsen. Ik ben toch niet gek? Deze week begon hij er wéér over. 'Ga zaterdag nou op de galerij zitten. Als een soort kijkdoos'. Ja, óók zo irritant. Als hij al tegen me praat, noemt hij mee steevast 'doos'. Zó ordinair, zó beledigend. Maar daar trekt hij zich niks van aan. 'En dan zet je een schoteltje naast je. Haal je nog wat op ook. Kan je nog een beetje goedmaken dat je me met Vaderdag weer vergeten bent'. Het is toch wat, hè? Vaderdag! Hij is geeneens geen vader, de sukkel. 

Het zijn intussen maar rare tijden, vandaag de dag. En dan heb ik het alleen nog maar over wat ik daarvan meekrijg. Maar als ik lees dat een gerenommeerde en gerespecteerde archeoloog zich niet laat begraven als het zo ver is, maar dat hij bewust kiest voor cremeren, dan moet er toch iets mis zijn met die Delftse bodem. En als ik hoor dat een examinator gezegd heeft dat hij eerst ruim de tijd nam om z'n eten te laten zakken en dat het pas daarna de beurt was aan de leerlingen, dan heb ik begrip voor de mensen die zeggen dat de jeugd het ook niet makkelijk heeft. Daar staat dan weer tegenover dat ik hoorde van een kwartiermaker in het leger, naar het scheen een jonge energieke knul, die er al na drie kwartier genoeg van had. Dat kan je toch niet maken? Zo iemand kan een voorbeeld nemen aan al die veteranen die elke maand bij elkaar komen. Ik hoorde dat er de afgelopen week zelfs een heleboel van die ouwe knarren waren, wel zo'n honderdvijftig, die bij de burgemeester op bezoek waren geweest, in het Legermuseum. Daar heeft nog iemand lopen snoeven. Dat hij nooit bang is geweest, ook niet voor een waterkanon. Gewoon straal negeren, blufte hij. Maar goed, toen ze daar weggingen, was het een leger museum, want ze gingen, al weet ik niet of dat klopt, naar de Markt om te luisteren naar een muzikale ouwe rakker die op het klokkenspel speelde. Nee, niet op zijn klokkenspel, foei, het is zonde dat ik het zeg. Nee, het was een echte bejaardier. Die had er vijfeneenhalf uur over gedaan om boven te komen. Voor zo iemand heb ik nou respect. Zoals ik dat ook voor oude gebouwen heb, maar wel anders dan die vent van me…

Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl