Steef van der Kruit over doen wat je leuk vindt, gezond zitten en de broosheid van het leven

DELFT – "Ik heb het overal naar m'n zin. Overal leer je wat". Dat zegt Steef van der Kruit. Hij maakt zich beroepsmatig druk om mensen die veel, maar niet goed zitten. Waar hij nièt mee zit: "Als ik ergens uitgeleerd ben, ben ik weg. Alles wat nieuw is, is leuk". Zorgdrager Goed Zitten. Dat is de naam van het bedrijf waarvoor Steef van der Kruit zich sinds 2006 met hart en ziel inzet. En dat is in feite tegen de natuur van de wel erg vlotte babbelaar, die al een groot deel van z'n leven de nodige onrust het hoofd heeft te bieden.

Niet dat hij van het type 'twaalf ambachten, dertien ongelukken' is, maar de intussen 43-jarige Delftenaar versleet al wel een hele rits banen en baantjes. "Die onrust, dat is de aard van het beestje. Dat heb ik van jongs af. Plezier maken, pret hebben, het naar m'n zin hebben, dat is m'n thema. Just do it, dat is m'n motto. Ja, ik kan tamelijk impulsief zijn". 

Zonder ook maar in de verste verte de bedoeling te hebben volledig te zijn, volledigheid is niet voor niets des duivels oorkussen, geven we een tamelijk willekeurige opsomming van waarmee Van der Kruit zoal de kost verdiende. Dat jobhoppen deed hij op basis van een ook al niet alledaags opleidingstraject. Hij was, om te beginnen, bepaald niet dom. "Op de Lagere School had ik bij de CITO-toets de op één na hoogste score van de klas. Ik was, dachten ze, een gymnasiumklantje. Maar op het Christelijk Lyceum Delft ging ik lelijk nat. Ik ging met een taak over. Ik was een rakkertje. Veel te speels. Halverwege de tweede klas ben ik gedegradeerd naar de MAVO. Daar haalde ik zonder veel huiswerk te maken en boeken te lezen m'n diploma. Daarna ging ik naar de Middelbare Hotelvakschool. Zestien vakken, veel huiswerk. Ging ik ook heel snel nat. Het werd een spijbelverhaal. M'n ouders wisten niet eens dat ik niet naar school ging. Ik had me keurig ziek gemeld. Ziekte van Pfeiffer. Maar ik viel door de mand, na een paar maanden. Weggegooid schooljaar, weggegooid schoolgeld". Dat lag, vindt hij, toch ook wel aan het niet zo bijdehante studie-advies waarmee hij op weg was geholpen. "Je kan wel slim zijn, maar dat wil niet zeggen dat je geschikt bent om te studeren". Maar, is hij eerlijk: "Ik had lang haar in een matje, oorbellen in. En ik beet op m'n nagels". 

Overigens wilde hij maar wat graag de horeca in. "Gastvrijheid verlenen, mensen een leuke tijd bezorgen, dat heb ik nóg. Alleen had ik waarschijnlijk beter de Koksschool kunnen doen". 

-Wat was jij voor een kereltje, vroeger?
"Ik was een druk ventje. Een ettertje. Ik denk dat er wel mensen zijn die me een vervelend ventje vonden. Maar er zijn ook mensen die me een heel lief ventje vonden". 

Van der Kruit ging aan het werk. "Ik kwam in een wasserij te staan. Aan de mangel. Voor drie gulden per uur. Heb ik de rest van het schooljaar volgehouden. Daarna dacht ik terug te gaan naar het Christelijk Lyceum, maar dat deed de deur voor mij op slot. Ben ik naar het Dalton gegaan, in Voorburg. Dat was wèl geschikt voor mij. Haalde ik m'n HAVO". 

Vervolgens hees hij zich veertien maanden in 's lands wapenrok. Nou ja, wapenrok: "Ik was chauffeur van het Jachthoornkorps van de Garde Jagers. Vond ik leuk. Je hoefde niet na te denken. Zelfs als je ging wandelen, zei er zo'n ventje: Naar rechts. Naar links. Uiteindelijk breekt dat je toch op, dat je niet mag nadenken".
Na z'n militaire diensttijd was hij een jaar taxichauffeur. "Bij Deltax. Ineens zat ik in die auto. Het leek me leuk werk. En dat was het ook. Ik heb de hele stad van binnen en van buiten gezien. En iedereen in m'n auto gehad. Van randdebielen tot demente oma'tjes en opa'tjes. Allemaal even leuk".

'KWAM DOOR EEN FOUT AFLOPENDE DUIK IN ZEE' 

Toen hij dat taxirijden wel weer mooi vond, ging hij op reis. "Naar Midden-Amerika. Met m'n maatje en een rugzak. Ik had ervoor gespaard. En ik heb tijdens die reis ook nog gewerkt, als barman in een restaurant. Ik ben teruggekomen, omdat de Wereldkampioenschappen Voetbal begonnen, in Italië. Daarna ben ik vertegenwoordiger geweest in batterijen. In het Botlekgebied. Moest ik met een stropdas om bij raffinaderijen en winkels naar binnen. Zeggen dat mijn handel beter was en goedkoper. Ik had wat gespaard en ben toen in m'n eentje een rondreis gaan maken door Australië, Maleisië en Indonesië. Daarna heb ik een hele serie banen en baantjes gehad. Ook Uitzendbureauwerk en zo. Ongeschoold werk, telefonische verkoop. Ik heb bij de TU gewerkt en bij de Gelatinefabriek. Maar ook op de Alarmcentrale van de Brandweer. Was ook leuk, want je had toen nog geen 112. Kreeg je iemand aan de telefoon wiens huis in de fik stond en hij kon er niet uit. Was wel avontuurlijk, ja". 

-Even tussendoor: Werd je nooit moe van jezelf?
"Ja, natuurlijk wel. Had ik vooral als ik 's avonds thuis was. Dan was ik waarschijnlijk wel vermoeider dan een ander". 

"Ik heb ook nog vijf jaar voor een Evenementenbureau gewerkt. Was wel leuk, maar vijf jaar was ook wel genoeg. Het bedrijf was van m'n broer. ik hielp hem. Maar ik heb het toch liever zelf in de hand. Daarna heb ik in een Asielzoekersopvangcentrum in Den Haag gewerkt. Deed ik de medische opvang van asielzoekers. Dat was op het hoogtepunt van de toestroom van asielzoekers, maar ook ten tijde van Pim Fortuyn".
 
Ook daar zette hij abrupt een punt achter. "Een paar weken nadat ik ontslag had genomen lag ik met een gebroken nek in het ziekenhuis. Kwam door een fout aflopende duik in zee. Tot op de bodem. Ik dacht: Shit, dat is een whiplash. Heb ik drie maanden in het Reinier de Graaf gelegen. In zo'n fixatieding. ik dacht: Dat wordt de rest van m'n leven gezeik met migraine en duizeligheid. Maar ik ben er helemaal van hersteld. En het was ook een turning point in m'n leven. Ik wilde alleen nog maar leuke dingen doen". 

-Dat kan je wel willen. maar zo werkt dat toch meestal niet in het leven?
"Bij mij wèl. Natuurlijk zijn er ook wel 's dagen dat ik het nièt leuk vind, maar ik heb, bijvoorbeeld, geen dag meer voor een baas gewerkt. Ik ben op Marktplaats relaxfauteuils gaan kopen en verkopen. De één z'n dood is de ander z'n brood, dat was de basis waarop ik toen werkte. Oma heeft een relaxfauteuil. Ze overlijdt. De kinderen zitten dan met een stoel van 3000 euro in een bloemetjesmotief dat ze niet hoeven. Ik kocht zo'n stoel dan op. Die mensen hadden iets dat ze kwijt moesten, ik wist wel weer iemand die zo'n stoel wilde hebben. En dat had een prijs. Ja, daar was van te leven". 

Van der Kruit ging, we schrijven 2003, aldus z'n (stoel)gang. En niet zonder succes. "In al die jaren is dat geëvolueerd tot wat we nu zijn: zitspecialisten voor veelzitters. Nee, dat woord vind je niet terug in de Dikke van Dale, maar het is wèl wat we doen. We hebben een soort missie: veelzitters beter informeren". Dat is hard nodig, vindt hij. Er zijn genoeg aanbieders van heilzame stoelen, maar die zitten er wat Van der Kruit betreft behoorlijk naast. "De marktwerking in de zorg is daar de oorzaak van. En de marketing in de meubelbranche is doorgeschoten. Als ik door een Verzorgingshuis loop, zie ik dat veel mensen verkeerd zitten. Dat levert complicaties op. Die Verzorgingshuizen voelen zich niet verantwoordelijk, wij wèl". 

-Dat klinkt wel èrg idealistisch.
"Dat is het ook. Natuurlijk, ik ben zakenman. Maar onze strategie past goed bij wat nu modern is. Ons land staat een beetje op z'n grondvesten te trillen vanwege de graaierij en luchtfietserij. Bij de hulpmiddelenleveranciers zijn het vooral jongens die alleen maar met contracten bezig zijn. En dan hebben we het nog niet over de meubelbranche. Die verkopen stoelen die 600, 700 euro kosten voor 3500 euro. Daar word ik pissig van". 

Met Zorgdrager Gezond Zitten begon hij in 2006. Eigenlijk had hij een andere bedrijfsnaam op de korrel: Beenhakker. "Vond ik een gave naam. Maar er was al een revalidatiehulpmiddelenbedrijf met die naam, in Rotterdam. Dat verkoopt houten poten. Wel gaaf als je dan zo heet". Van der Kruit is met Zorgdrager ook best tevreden. "Dat is toch exact wat we willen doen. En we willen kwaliteit leveren. Ik moet over twintig jaar door de Jacob Gerritstraat kunnen lopen en dat de mensen dan zeggen: Kijk, bij hem hebben we jaren geleden zo'n stoel gekocht. We reconditioneren occasions, we verkopen nieuwe stoelen vanuit de fabriek, maar we verkopen alleen maar goeie stoelen. En we verkopen niet om het verkopen, we sturen ook wel 's mensen weg als we ze niet van dienst kunnen zijn".

'DAT WIL IK WEL 'S UITVOGELEN' 

"Voor mij geldt: hoe moeilijker, hoe leuker. Ik leer ook van m'n klanten. Wij zijn zitspecialisten, verder niks. Mensen vragen ook wel: Doen jullie ook in bedden? Nee, dus". 

-Klinkt toch wel een beetje arrogant. Of niet?
"Noem 't maar zo. Wij zijn zitspecialisten. De meubelbranche heeft ergonomisch zitten nooit serieus genomen. Wij hebben daar onze business van gemaakt. Wij krijgen niet voor niks mensen van heinde en verre binnen. Het is een onwijze kick mensen uit bijvoorbeeld West-Friesland aan de telefoon te hebben aan wie je later een stoel verkoopt. Of beter: wij verkopen geen stoelen, wij verkopen onze kunde". Maar hij wil ook weer niet overdrijven. "Ik heb het in vijf minuten uitgelegd, de essentie van het zitten. Daar is niks bijzonders aan. Wat wij doen, is het talent dat we hebben exploiteren. Maar het is zó leuk als je tevreden klanten hebt. Wij spreken ook niet van klachten, want natuurlijk gaat er ook wel 's wat mis, maar van verbeterpunten. En die lossen we op. Dat is in de meubelbranche niet altijd het geval". 

Van der Kruit houdt het intussen voor zijn doen lang vol n één en dezelfde baan. Hoewel: "Er moet wèl groei inzitten". En die zit erin. Hij heeft het dan over de ontwikkelingen in bijvoorbeeld het kader van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. De gouden tijden zijn wel voorbij als het gaat om (financiële) ondersteuning door Overheden. "Ik voorzie dat de chronisch gehandicapten in 2013 wel 's onder die wet kunnen gaan vallen. Vóór die tijd wil ik daarin in Delft een rol spelen. Maar ja, dan krijg je dat gelazer met Europees aanbesteden en daar werk ik niet aan mee. Dat wil ik wel 's uitvogelen". 

Hij heeft overigens wel begrip voor de aanpak van het Kabinet als het om de bezuinigingen in en de besparingen op de uitgaven voor de zorg gaat. "Ik denk dat dit Kabinet de rommel opruimt die we al veel eerder hebben veroorzaakt. De kosten van de zorg zijn uit de hand gelopen. Dat hoeft niet. Maar je kunt toch op een veel charmantere, kleinere schaal vanuit de Overheid op private instituten insteken? Er wordt nu vastgehouden aan enorme contracten". Hij zou het wel weten: "Als ik een jonge werkloze zou zijn met twee rechterhanden, dan zou ik een occasionbedrijf beginnen in om het even welk zorghulpmiddel". Intussen: "Alles in en rond het huis qua zorgvoorzieningen gaat naar de Wmo. Dus naar de Gemeente. Dan hoeft Rutte zich daar geen zorgen om te maken. En mag de Gemeente Delft de boeman spelen. Zie dit overigens niet als een klaagzang. Nogmaals: je moet gewoon aanpakken, initiatieven nemen". 

Van der Kruit wordt, zegt hij, elke dag wel geconfronteerd met 'de broosheid van het leven'. "Ik mag daar elke dag iets mee en aan doen. Ik heb ook bijna elke dag wel een kippenvelmoment. Dat is supergaaf. Het is maar heel klein wat ik doe, het stelt in het licht van de eeuwigheid natuurlijk geen reet voor. Maar ik heb m'n plek zo wèl gevonden, nu". 

-Had je dat ooit durven denken?
Lacht. 'Die vraag ontroert me eigenlijk wel. In 2003 wist ik bij God niet wat ik nou weer moest gaan doen. Ik kon toch niet steeds nee blijven zeggen? Ik had bij DSM een topbaan. Bij het Asielzoekersopvangcentrum ook. Toch vond ik dat op een gegeven moment nièt zo. En wilde ik weer wat anders. Toen ik m'n nek brak en thuis kwam te zitten, wist ik het niet meer. Wat denk je dat m'n ouders hebben meegemaakt? Die dachten: Wat moet dat worden met dat jong? Dan nam ik wéér ontslag. Zei m'n moeder: En wat ga je dan nu doen? Ik heb nog niks, zei ik dan. Ik zie wel. En nu? Ja, ik bof. Ik ben bloody lucky. Ik voel me een zondagskind. Ik vind mezelf een enorme ouwe lul, maar ik kan terugkijken op een geweldig feest. Nu al. Ik had het over de broosheid van het leven. Ik weet dat ik morgen een heel nare diagnose kan krijgen. Je bent maar een vlieg op de muur. Laat mij dan maar dankbaar zijn voor de kansen die ik heb gekregen". (PB)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl