Zijkant

U kunt het geloven of niet, maar mijn man en ik waren vorige week op de kop af 45 jaar getrouwd. Met elkaar. En op onze manier dan, hè. En u kunt het geloven of niet, maar we hebben dat ook gevierd. Met elkaar. En op onze manier dan, hè. Nee, ik had never nooit gedacht dat hij mee zou gaan. Mijn hele en halfbroers hadden dat geregeld. Dat we ergens buiten de deur gingen eten. Welk restaurant het geworden is, zeg ik niet, want ik schaam me nog steeds behoorlijk.

Mijn man had z'n jas nog niet uit of hij had al een neut te grazen. En hij had, 'zie je wel dat ik met m'n tijd meega?', eerst thuis behoorlijk ingedronken, zoals dat heet. Hij had bovendien z'n bril thuis gelaten, 'anders zeggen ze weer dat ik al twee glazen op heb'. Enfin, thuis doet hij, normaal gesproken dan, geen mond open, maar nu was hij niet stil te krijgen. Ik wist niet wat ik hoorde. Het restaurant zat hartstikke vol, hij kende er niemand, maar hij kletste iedereen de oren van het steeds roder wordende hoofd. En maar z'n mening opdringen. Dat ook Delft een stad wordt waar zich meer en meer duistere praktijken afspelen. Dat dat geen wonder is, met al die achterlijke dingen die ze verzinnen. 'Je hebt de Museumnacht. Maar de mensen gaan overdag al niet naar een museum. Je hebt', bralde hij ook, 'de Nacht van de Nacht. Gooien ze overal de verlichting uit. Nou, daar likt dat inbrekers- en overvallerstuig zich natuurlijk de vingers bij af. En dan gaan ze, hoorde ik, ook nog 's een Nachtburgemeester aanstellen. En ik maar denken dat ze vanwege al die bezuinigingen het ambtenarenapparaat juist gingen inkrimpen. Blijkt dus ook alweer zo'n loze belofte te zijn'. Nou ja, dat ging zo maar door. Ik kreeg, van schaamte, geen hap meer door m'n keel. Maar dat ben ik gelukkig wel gewend. Al snel na ons trouwen heb ik me heilig voorgenomen dat ik niet alles zou slikken. Dat is, moet ik wel toegeven, in de loop der jaren steeds erger geworden. Ik slik nu helemaal niks meer. Daarom ben ik ook vel over been, het is zonde dat ik het moet zeggen. Gelukkig hebben we geen kinderen. Daar heb ik best verdriet van gehad, maar aan de andere kant heb ik er wel altijd rekening mee gehouden. Het zit namelijk in de familie. Ook mijn ouders konden geen kinderen krijgen. Daarom heb ik zo te doen met het Koninklijk Huis. Daar hebben ze wel kinderen, en niet zo'n beetje ook, maar die krijgen alleen maar te horen dat die erfopvolging eigenlijk niet deugt. Nou, zeg ik dan op mijn beurt, kijk dan 's naar de Katholieke Kerk. Daar gaat ook wel 's wat mis, maar wat ze goed voor elkaar hebben is dat het celibaat erfelijk is. Maar goed, ik raakte aan de praat met een leuk stel. Zo leuk dat ik vertelde hoe mijn man en ik met elkaar omspringen. Nou, ze kenden ook zo'n stel. Compleet uitgepraat met elkaar. Zo van: 'Zei je iets? Nee, dat was gisteren' Wat kan een schrale troost toch heilzaam zijn… 

Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl