Zijn laatste wens is niet meer uitgekomen...

Editie: Week 25, Jaargang 21 |

Meneer Zonneveld is op 19 april overleden. Het achterkleinkind van meneer en mevrouw Zonneveld werd op 24 april geboten - de dag dat hij werd gecremeerd. Dit interview heeft vlak voor zijn overlijden plaatsgevonden. (foto: Gerlinde Niens)

DELFT - Leven en dood scheren soms akelig dicht langs elkaar. Op de dag dat meneer Zonneveld (73) te horen krijgt dat een behandeling tegen longkanker geen zin meer heeft, belt zijn oudste kleinzoon hem om te vertellen dat hij voor de tweede keer vader wordt. Zonneveld heeft sindsdien nog maar één wens: de geboorte meemaken.?

Maar zijn gezondheid gaat hard achteruit. En na een leven vol gevechten, waarin hij onder meer nierkanker heeft overwonnen, weet Zonneveld dat hij deze strijd niet gaat winnen. Een somber vooruitzicht, maar samen met mevrouw Zonneveld (67) probeert hij er het beste van te maken. “We gaan niet meer voor kwantiteit, maar voor kwaliteit van leven”, zegt zij.?

Het stel is al 39 jaar getrouwd. Meneer Zonneveld is geen prater, maar voor velen toch een bekend gezicht in Delft. Hij heeft 31 jaar buiten geleefd, omdat hij de Delftse straten schoonmaakte voor de gemeente Delft. Het feit dat hij door zijn ziekte nog maar nauwelijks buiten komt, frustreert hem. “Maar ik knijp er nog weleens tussenuit, hoor. Laatst heb ik nog voetbal gekeken bij mijn buurman.”?

“Zonder zijn zuurstoffles, terwijl hij die hard nodig heeft”, roept zijn echtgenote. “Maar ik begrijp het wel. Hij zoekt de steeds schaarser wordende momenten van geluk zelf op. Ik help hem daar graag bij, maar ben door reuma niet meer in staat om alle leuke dingen met hem te doen, hem optimaal te verzorgen én daarnaast ook nog het huis netjes te houden. Daarom hebben we hulp gezocht.”?

Mevrouw Zonneveld heeft zelf lang in de zorg gewerkt, maar wist niet precies waar ze de gewenste hulp kon vinden. Toen ze in het Hospice (gastvrij huis voor de zorg van mensen in de laatste fase van hun leven) ging kijken, kwam zij in gesprek met een coördinator van VPTZ. “Een openbaring. Ik snap niet dat niemand ons daar eerder op heeft gewezen. Ik was overstag toen ik hoorde dat de vrijwilligers van VPTZ écht tijd voor iemand hebben. Want, waar kom je dat nog tegen in de zorg?”, vraagt zij retorisch. Door de inmenging van VPTZ zijn de mogelijkheden voor meneer Zonneveld gegroeid. “Zo ben ik laatst met een vrijwilliger van VPTZ naar een oude vriend geweest met wie ik jarenlang heb samengewerkt. Dat had ik zonder hulp nooit meer meegemaakt. Dat is fantastisch”, glundert hij.?

Vrijheid, hoe klein ook, verrijkt het leven van meneer Zonneveld. “En onze kleinkinderen brengen hem ook veel geluk”, zegt mevrouw Zonneveld. “Als ‘zijn meiden’ – de tweelingkleinkinderen – bij hem in bed kruipen, begint hij te stralen. En onze kat Jack zoekt hem ook geregeld op en blijft dan uren bij hem liggen. Die kat is écht een deel van ons gezin. Als mijn man en ik een beetje mot hebben, communiceren we ook via Jack”, lacht ze.?

Het stel heeft zichzelf voorgenomen om altijd te blijven lachen, maar van binnen huilen de langgehuwden geregeld. “Mijn man brengt veel tijd op het bed in de huiskamer door. Hij is nog maar een uur of zes per dag wakker. Na een leven lang hard werken en goed voor zijn familie te hebben gezorgd, is hij nu ernstig ziek in het laatste hoofdstuk van zijn leven. Dat bewijst het maar weer: het leven is niet eerlijk!”

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl