Delft Wereldstad - Iran

Editie: Week 12, Jaargang 21 |

Iraniërs vieren 1 april met grappen en kattengras. Leg een knoop in het gras en doe een wens... (foto: Lenny Tamerus)

In Delft wonen 148 verschillende nationaliteiten. Veelal mensen die opgroeiden in een ander land en later naar Nederland verhuisden. Een van hen is de Iraanse Fariba (45). Ze werd op vakantie in Nederland verliefd op een man en op de rust. ”Als je positief denkt, krijg je een positief leven.”

Als Fariba een mega glas thee voor me gezet heeft, wordt het even stil. Ze waarschuwt me. “Als je een verhaal over een onderdrukte vrouw wilt, dan ben ik de verkeerde. Ik ben niet gevlucht uit Iran en heb een hele lieve familie....”

Beschermende vader

Fariba groeit op in een royaal huis in de hoofdstad van Iran: Teheran. Ze leidt een rustig leven en is het oogappeltje van haar vader. “Ik was een goede dochter en een vrolijk kind. Ik deed goed mijn best op school, een meisjesschool. Het was normaal voor mij om met alleen meisjes in de klas te zitten. Het voordeel is dat je goed op de les let en je hoeft ’s morgens geen make-up op te doen... Ik was sportief en hield van hardlopen. Met mijn beide ouders kon ik goed overweg. Mijn vader was mijn beste vriend. Ik kon altijd bij hem terecht. Voor mijn mening, mijn ideeën en voor advies. Andersom ook.” Zelfs de Iraanse revolutie die in 1979 uitbreekt, lijkt weinig indruk op haar te maken. “Ik stond aan het begin van de puberteit toen dat gebeurde. Mijn vader hield ons binnen als er protesten op straat waren. Dat vonden we wel spannend natuurlijk, maar verder vond ik het interessanter om met mijn vriendinnetjes te kletsen over jongens.“
De daarop volgende oorlog met Irak maakt iets meer los. “De oorlog zelf lag ver van ons af. Het is achttien uur rijden naar de grens. Wel eng waren de bombardementen. Midden in de nacht wekte vader ons, in paniek door het geluid van de vliegtuigen, bang dat het huis zou instorten. We gingen dan in een hoek van de tuin staan. Hij zei dat het daar veilig was en ik geloofde dat.”

Jongens en alcohol

De jonge Fariba vindt haar eigen weg om met de verminderde vrijheden onder het islamitische regime om te gaan. “Mensen denken vaak dat er niets is in Iran. Dat is niet waar. Alles wat je in Nederland hebt, is daar ook: drugs, hoeren, feestjes, wel achter gesloten gordijnen. Wat betreft de islam...”  Ze valt even stil. “Ik wil er wel wat over zeggen, maar dan is het misschien toch veiliger om dit interview anoniem te houden...? Mijn ouders zijn niet streng gelovig. Ze bidden wel en zijn naar Mekka geweest, maar wij hoefden niet elke vrijdag naar de moskee, er was niemand die dat controleerde, en ik mocht zelf kiezen met welke vriendjes ik optrok... Ach en een hoofddoek om op straat vond ik niet zo erg. Ik trok me niet zo veel aan van die dingen. Als ik iets wilde, deed ik het. Zo ging ik ook naar feestjes met jongens en drank. Dat is één keer fout gegaan. Toen zijn we allemaal opgepakt en hebben we een dag in de cel gezeten als waarschuwing. Achteraf denk ik: wat een lef had ik toen.”
Studeren aan de universiteit zat er voor Fariba niet in. “Daarvoor moet je echt een goede moslim zijn...” Verschillende andere opleidingen kon ze wel volgen. “Ik ben altijd nieuwsgierig geweest. Ik wil alles leren, meemaken en weten. Van alles ben ik geweest: kapper, secretaresse en assistent in een ziekenhuis.” Als twintiger blijft ze bij haar ouders wonen. In haar vrije tijd trekt ze met een hechte groep vrienden op. “Ik wilde tot mijn dertigste genieten van mijn leven. Elke vrijdag, je hebt maar één dag weekend in Iran, trokken we de bergen in. In de zomer om te wandelen, in de winter om te skiën. En om samen te eten. Er was daar een geweldig restaurant: fantastisch eten en een leuke sfeer. Alcohol was mogelijk, in het geheim.” In haar vakanties reist Fariba naar Europa. “Ik was nieuwsgierig naar de cultuur. Ze hebben daar vrijheid: hoe kan dat? vroeg ik me af.” Op een dag komt ze in Nederland. “Wat me het meest opviel, was de frisse lucht en de rust. Begin jaren ’90 waren er amper files. Teheran is een drukke grote stad. Warm, overal lawaai en altijd files.” Op vakantie in Nederland ontmoet ze via via een leuke Iraanse man. “Ik vond hem zo lief. Hij deed alles voor me en hij was eerlijk. Na twintig jaar samen, is hij nog steeds dezelfde. Ik ken geen man die zo eerlijk is als hij.”

Positief blijven

Na de vakantie moet Fariba terug naar Iran. Ze blijft schrijven met die leuke man. Na twee jaar komt ze op een studentenvisum naar Nederland, een idee van haar vader. Ze trekt bij haar vriend in op een studentenkamertje. Van een ruim huis in een islamitisch land naar een paar vierkante meter in een Westers land... “Dat vond ik geen probleem. Ik kan me heel goed aanpassen. Ik vind dat wanneer je ergens voor kiest, je de situatie moet accepteren.” Ze vindt al snel haar draai in Nederland. Ze laat zich omscholen tot docent en krijgt een zoontje. Haar vader is toevallig op het moment van de bevalling in Nederland. “Heel bijzonder dat hij er bij kon zijn. Hij was echt trots op mij.” Twee jaar later krijgt ze op een avond een telefoontje. “Ik was net mijn zoon op bed aan het leggen, toen ik mijn man hoorde zeggen: hoe vertel ik dat haar? Ik rende naar beneden en pakte de telefoon uit zijn hand. Mijn broer uit Iran vertelde me dat mijn vader een hartaanval had gehad. Ik vond het heel erg dat ik niet bij de begrafenis kon zijn... Ik mis hem nog steeds...”
Regelmatig gaat Fariba naar Iran om haar moeder en vrienden te bezoeken. “Ik vind het leuk om terug te gaan. Ik mis Teheran soms. Ik weet niet wat het is, maar er is iets in die stad... Ook vind ik het fijn om mijn familie te zien. Aan de andere kant ben ik blij als ik weer thuis ben. Je hebt geen moment rust daar. Er zijn altijd mensen om je heen. En mijn zoon kan vanwege de warmte en de smog niet langer dan een half uur buiten blijven. Ook kan mijn man niet mee want hij is gevlucht uit Iran. Daarom reizen vrienden en familie ook regelmatig naar Nederland. Het is jammer dat mijn vader niet meer kan komen. Ja, ik mis hem echt nog. Hij heeft mij veel gegeven. Van hem heb ik geleerd om altijd positief te zijn. Dan krijg je een positief leven.” (LT)

Wat ik mis uit Iran:
- Mijn vriendengroep
- Teheran. Ik ben dol op de sfeer en ik heb er zo veel herinneringen.
- Iraanse restaurants. Kebab met rijst smaakt daar heel anders dan in Nederland.
- Skiën in de buitenlucht. Indoor Snowworld vind ik maar niets. (LT)

Wat ik leuk vind aan Nederland:

- mijn collega’s en leerlingen
- de kleinschaligheid
- de vrijheid
- de frisse lucht
- erwtensoep
 

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl