Hoe gaat het met Henk Lukassen?
sportEditie: Week 1, Jaargang 23 |
Henk Lukassen was vorig weekend succesvol als coach van het zaalvoetbalteam van DHL, waarmee hij de finale haalde. (foto: Roel van Dorsten)
DELFT - Henk Lukassen (66) begon met voetballen bij Esdo in Den Haag. Op zijn drieëntwintigste verhuisde hij vanwege zijn werk naar Delft, waar hij bij Wippolder ging spelen en aan een niet onverdienstelijke loopbaan als scheidsrechter begon.
Na zijn tijd bij Wippolder kwam hij bij DHL terecht. “Mijn zoon Richard ging daar met zijn vriend Marcel Karlas voetballen en ik kwam daar vaak kijken. Zo rolde ik in commissies en kreeg ik de vraag of ik niet bij de veteranen wilde komen meedoen. Dat heb ik gedaan. Later ben ik nog vijftien jaar lang vaste ‘vlaggenist’ bij het eerste geweest en een aantal jaar elftalleider. Inmiddels doe ik dat bij het tweede elftal, maar ik ben nog best nauw betrokken bij het vlaggenschip.”
- Hoe kijk je terug op je tijd bij Wippolder?
“Dat was een prachtige tijd. Ik kwam terecht in een elftal met Humberti Noslin, Arno van Leeuwen, Piet Rossel, Arthur Albers, Chris Vaderloos, Huub Berbee, de Molletjes. In het begin was Van der Helm trainer; later kwam Stoelinga. Als hij erbij was, gebeurde er altijd wel iets.”
- Was Martin Stoelinga ook een goede trainer?
“Dat denk ik wel, want we presteerden goed onder hem. Verder was het zo dat er, ook in de tijd dat er nog niet betaald werd in het amateurvoetbal, echt spelers voor hem naar de club kwamen. Zo wist hij steeds weer goede elftallen in het veld te zetten.”
- Wanneer ben je begonnen met fluiten?
“Toen ik bij Wippolder geblesseerd was, ben ik jeugdwedstrijden gaan fluiten. Uiteindelijk stelde voorzitter Jaap de Vries mij voor om de scheidsrechterslicentie te gaan halen. Dat was in 1979. Dat fluiten ging goed en ik vond het ontzettend leuk. Drie jaar geleden waren mijn knieën echter aan vervanging toe. Toen het besef tot me doordrong dat ik misschien nooit meer een wedstrijd kon fluiten, heb ik wel even zitten janken.”
- Maar nu fluit je weer?
“Inderdaad. Zo snel als ik vroeger was, ben ik niet meer, maar door vijfendertig jaar ervaring, weet ik wel waar ik me het best kan opstellen in situaties. Ik ben dolblij dat ik nog kan fluiten. Ik doe dat in de hoofdklasse van de C- en D-junioren. Wat wel heel leuk was, was dat de eerste wedstrijd die ik na mijn revalidatie moest fluiten, er één was van mijn kleinzoon, die bij DHC speelt.”
- Was dat niet lastig?
“Nee, absoluut niet. Ik had er van tevoren niets over gezegd, dus hij zag ineens zijn opa het veld op komen. Ik heb hem niet anders behandeld dan die andere jongens en hij noemde mij scheidsrechter. Helaas was hij in de volgende wedstrijd dat ik zijn elftal floot geblesseerd.”
Download de laatste krant!
Energieweg 3
2627 AP Delft
T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl
