Hemd van het Lijf: Mariska Schoonewille

Mariska Schoonewille is architectonisch keramiste en geeft cursussen in haar atelier SchooneKunst in de Visstraat.

Waarom deze foto?
Dit is mijn atelier, en op deze foto ben ik echt mezelf. Ik poseer wel, maar dit ben ik. Het werk dat ik vasthoud, maakte ik in opdracht van Belangenvereniging Binnenstad Noord, voor hun lustrumfeest.

Hoe lang bent u al kunstenaar? 
Kunst zat er altijd wel in, maar het is een tijdje naar de achtergrond verdwenen. Toen ik een jaar of 15 was, heb ik bij Jan Reinders een aantal lessen gevolgd. Ik heb ook bij de VOBK een cursus creatieve handvaardigheid gedaan en kwam via een van de cursisten bij Ank Derwort terecht, in een buurthuis. Toen zij ermee stopte, heb ik weer een hele tijd niets gedaan. Ik werkte in de ouderenzorg en kwam thuis te zitten doordat ik overspannen raakte. In 2011 ben ik voor mezelf begonnen. Eerst alleen met mijn eigen werk, in de winkel, en toen zei mijn dochter tegen me: “Ma, begin met workshops.”

Wat voor kunst maakt u?
Ik maak huisjes en dorpjes. Architectonische bouwwerken. De uitdaging is om het zo te maken dat er ook een lichtje in zou kunnen. Eerst waren al mijn bouwwerken nog vrij recht, en langzamerhand zijn ze een beetje omgevallen, en tegen elkaar aan. Dat geeft wat spanning, en het leven is ook niet altijd recht. Soms val je een beetje om. Dan houdt een ander je rechtop, en zo blijf je toch staan. Maar het zijn eigenlijk altijd huisjes geweest, en eigenlijk ook altijd een beetje scheef. Ik zag ooit een dorpje van een andere leerlinge van Jan Reinders, en dat vond ik ontzettend leuk. Ik kwam haar later nog eens tegen in het buurthuis, en had dat dorpje na vijftien jaar nog steeds in mijn hoofd, dus ik vroeg haar of ik het mocht namaken. Uiteindelijk leek het er helemaal niet op, maar dat was mijn eerste dorpje.

Waar komt die fascinatie met gebouwen vandaan?
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik heb die fascinatie altijd gehad. Ik wilde altijd graag architect worden, en eigenlijk ben ik dat ook een beetje geworden. Als ik een huis zie, weet ik meteen hoe het in elkaar zit, en als ik een plattegrond zie, zie ik het huis gelijk voor me.

U werkt ook in opdracht…
Ja, voor mensen die vaak verhuizen, bijvoorbeeld. Dan voeg ik die verschillende steden en bouwstijlen samen in één werk, als een soort 3D-collage. Mijn eerste opdracht was voor iemand die was opgegroeid in Plovdiv. Haar man vroeg me om allerlei elementen van haar jeugd te verwerken. Later zag ik haar nog eens, en zei ze over dat werk: “Iedere keer als ik het zie, moet ik een beetje huilen.”

En u geeft les…
Ja, zes workshops in de week, vaak met vaste groepen van zes of zeven mensen. Het leukst vind ik de contacten, we hebben zo’n klik met elkaar. Zeker als je met een burn-out thuis komt te zitten, is het heel fijn om mensen om je heen te hebben en jezelf te kunnen zijn. Ik heb in deze workshops echt geleerd om mezelf te zijn. Binnenkort verhuis ik naar het oosten van het land. Mijn cursisten vinden dat ontzettend jammer en zijn echt op zoek naar andere mogelijkheden. Andere cursussen, zelfs in andere steden... Sommigen kunnen zich de VAK misschien veroorloven, maar niet allemaal. “Koop jij een oven,” zeggen ze tegen elkaar, “Dan gaan we bij jou zitten.” Maar niet iedereen heeft de ruimte om een groep boetseerders in zijn huiskamer te ontvangen.

Als ik burgemeester van Delft was…
…zou ik in contact willen blijven met de gewone mensen. Ik zou veel door de stad wandelen, zodat ik door mensen wordt gezien en gewoon aangesproken kan worden.