Hemd van het Lijf: Nova van der Lecq

Op Wereldlichtjesdag verschijnt het boek ‘Onze band is nooit voorbij’, waarin Nova (14) vertelt over het verlies van haar zus Gaia.

Door Cheyenne Toetenel

Waarom wilde je op begraafplaats Hofwijk op de foto?
“Dit hier is het graf van mijn zus. Het is het plekje waar ik mij kan terugtrekken, rust kan vinden en met mijn zus kan praten.”

Wat was Gaia voor iemand?
“Ze was heel creatief en lief. Heel erg op zichzelf, maar onwijs getalenteerd in acteren. In 2018 heeft zij zelf ook in Delft op Zondag gestaan met een artikel over haar deelname aan de World Championships Of Performing Arts in Hollywood, waar zij twee scholarships won. Eén voor workshops in Florence en de ander voor een zomerprogramma in New York. Als zussen botsten we natuurlijk wel eens, maar we hadden een supergoede band. Ze was een van mijn beste vriendinnen.”

Drie jaar geleden moest je afscheid van haar nemen. Wil je daar iets over vertellen?
“Ik zat nog op de basisschool toen een vriendin van mijn ouders mij kwam ophalen. ‘Je zus heeft een ongeluk gehad’, vertelde ze. Toen mijn broers en ik bij onze ouders in het ziekenhuis waren aangekomen, vertelde mijn moeder dat Gaia had geprobeerd een einde aan haar leven te maken. Ik weet nog dat ik in tranen uitbarstte. Het deed mij veel pijn en ik kon mij niet voorstellen dat het waar was. Eenmaal thuis om spullen te halen vonden we een afscheidsbrief op haar bed, met daarin antwoorden op de vraag waarom ze dit had gedaan. Mijn zus had dus écht een poging tot zelfdoding gedaan. Op dat moment was Gaia buiten levensgevaar, maar lag ze in coma. Mijn ouders sliepen in het Ronald McDonald Huis om dichtbij haar te zijn, ikzelf besloot om bij mijn beste vriendin te slapen zodat ik ter afleiding gewoon naar school kon gaan. Haar familie heeft mij heel liefdevol opgevangen, daar ben ik ze heel dankbaar voor. Weken gingen voorbij, en helaas verslechterde de situatie van mijn zus door een schimmelinfectie na een schedeloperatie. Het kostte Gaia veel energie om te blijven vechten. Ze kon eigenlijk niet meer, en dus besloten mijn ouders vijf weken na haar opname om Gaia te laten gaan.”

Je besloot jouw verhaal op papier te zetten. Hoe is dat zo gekomen?
“We waren al een tijdje op zoek naar een mogelijkheid voor mij om met lotgenoten te praten. Mijn moeder las over het schrijfweekend van Stichting Nooit Voorbij. We waren daar met 16 kinderen, 6 psychologen en vrijwilligers. Iedereen deelde zijn of haar ervaringen en emoties, dat was heel bijzonder. We hebben allemaal ons verhaal op papier gezet. Deze verhalen zijn gebundeld in het boek ‘Onze band is nooit voorbij’.”

Heeft het schrijven jou geholpen met jouw verdriet?
“Zeker, het heeft mij enorm geholpen. Ik hoop dat ik met mijn verhaal ook andere mensen kan helpen die hetzelfde hebben meegemaakt. Het belangrijkste dat ik anderen wil meegeven is dat ze niet bang moeten zijn om hulp te vragen als ze daar behoefte aan hebben, want de mensen om je heen zijn heel belangrijk in het rouwproces.”

In het boek schrijf jij dat jouw droom is om de woorden van jouw zus voor jezelf waar te maken. Welke woorden zijn dat?
“In haar brief schreef zij aan mij dat ik door moest gaan en trots op mezelf moest zijn. Ik had faalangst, daar heeft ze mij bij geholpen. Ze schreef dat ik moet vertrouwen op hoe sterk ik ben. En nu heb ik laten zien hoe sterk ik ben. Dat is wat zij wilde.”

Je gaat het boek zaterdag pas zelf zien, toch?!
“Klopt, dan is de boekpresentatie en komen we weer samen met alle kinderen van het schrijfweekend. We gaan dan ook een lichtje branden voor alle overleden broers en zussen, voor Wereldlichtjesdag.”

Vind je het prettig om jouw zus hier te bezoeken?
“Ja, het geeft mij rust. In de zomer kom ik hier met mijn ouders bijvoorbeeld met een picknickkleed, thee en koekjes. Dat doe ik ook wel eens met mijn beste vriendin. Dan hebben we het over mijn zus, maar ook over andere moeilijkheden die in onze levens spelen. We huilen samen, troosten elkaar én lachen met elkaar. Op deze plek is ruimte voor al die verschillende emoties.”

Als burgemeester van Delft...
“...zou ik meer aandacht besteden aan de natuur. Mijn zus hield van de natuur, vandaar ook dit plekje op de natuurbegraafplaats. Ikzelf ben ook veel bezig met groen. Op school zit ik in een green team en ik eet al mijn hele leven vegetarisch. De natuur geeft rust, en ik denk dat iedereen dat soms wel nodig heeft.”

‘Onze band is nooit voorbij’ is te koop via stichtingnooitvoorbij.nl en via de boekwinkels.