Delft Wereldstad - Japan

DELFT - In Delft wonen 148 verschillende nationaliteiten. Veelal mensen die opgroeiden in een ander land en later naar Nederland verhuisden. Een van hen is Naozumi Ogata (43). Op 29-jarige leeftijd verliet hij Japan. “Nu wil ik geen grens meer oversteken...”

“Mag ik je vragen om je schoenen uit te doen?” vraagt Naozumi als hij me binnen laat. “Dat is een Japanse gewoonte. Wij vinden dat hygiënischer”, verklaart hij.

Als kind en twintiger woont Naozumi in Tokyo. “Mensen denken bij Tokyo aan enorme flats, maar ik woonde in een flatje van drie verdiepingen. Je kunt die stad vergelijken met het drukste gedeelte van de Randstad. De huizen staan wel strakker op elkaar dan hier. Parkjes hebben de grootte van een basketbalveld. Voortuintjes zijn er nauwelijks. Ik woonde in een eenpersoonsstudio, eigenlijk net als nu.” Europa heeft altijd een enorme aantrekkingskracht op Naozumi gehad. “In mijn vaders boekenkast staat een geschiedenisboek over Venetië. Als tiener pikte ik het uit zijn kast en zo raakte ik in de ban van Europa. Ik begon veel over andere culturen te lezen. De wereld die daar omschreven werd, klonk Lord of the Rings-achtig. Het ging over ontdekkingsreizigers, ridders en koningen. Europa klonk als een sprookje voor mij, eigenlijk zoals veel Nederlanders het Verre Oosten zien.”

Als student besluit Naozumi twee maanden door Italië te reizen, maar die twee maanden bleken niet genoeg voor hem. “Ik had alleen oppervlakkig de cultuur beleefd. Ik wilde meer. Na die reis bleef de wens om in Italië te wonen ergens in mijn hoofd liggen.” Naozumi krijgt na zijn afstuderen in Japan een baan bij een bedrijf dat diamanten verhandelt. “Dat klinkt glamoureus maar dat was het niet. Het was een gewone stabiele baan. Ik was er niet zo blij mee. Mijn leven was zo ‘geregeld’. Saai. Benauwd. Ik realiseerde me dat het altijd zo zou blijven als ik niets ondernam.” Hij zegt zijn baan op en pakt zijn koffers. Met alleen spaargeld en een droom komt hij in Venetië aan. “Alles was anders. In het begin kon ik geen woord Italiaans spreken. Met een woorden- en grammaticaboek leerde ik de taal. Achteraf besef ik dat die taal makkelijk te leren was. Nederlands is veel moeilijker. Ik kan de regels er maar niet in ontdekken. Niemand weet waarom hij zegt wat hij zegt.” Hoewel het Naozumi lukt om een vriendenkring op te bouwen, wat werk te doen als vertaler en hij geniet van het Italiaanse eten, is hij niet gelukkig in de stad van zijn dromen. “Venetië is een dode stad. Het bestaat alleen maar door de toeristen die er komen.” In zijn zoektocht naar een stad die leeft, belandt hij in Parijs. Wanneer hij daar problemen met zijn verblijfsvergunning krijgt, verhuist hij tijdelijk terug naar Japan. Maar alleen om de volgende ‘move’ voor te bereiden: met een studievisum op zak reist hij naar Engeland.

“In Londen belandde ik in een internationaal gezelschap. Dat beviel me goed. Mijn huisgenoten kwamen uit de hele wereld. Ik vond Engeland niet zo interessant als Italië en nam weinig initiatief om Bitten te leren kennen.” Op een dag ontmoet hij een meisje uit Nederland op een feestje van een huisgenoot. “Ik wil haar naam niet zeggen want onze liefde heeft een slecht einde, maar daar in Engeland was onze relatie super geweldig. Na twee jaar zijn we getrouwd in het stadhuis in de wijk Borrow. Alleen onze internationale vrienden waren aanwezig. Mijn ouders, haar ouders, mijn broers... ze waren er niet bij. We hadden te veel haast om te trouwen. Zo verliefd waren we.”

De vrouw van Naozumi krijgt op een gegeven moment heimwee en wil naar Nederland verhuizen. Hij staat daar niet direct bij te trappelen, want intussen heeft hij een goede baan als redacteur gevonden. Toch verhuist hij voor haar naar het kikkerlandje. “Ik had permanent in Engeland willen wonen. Samen een huis kopen daar, misschien kinderen krijgen. Ik dacht: dat wordt mijn leven. Toch dacht ik dat ons dat in Nederland ook zou lukken. Ik verwachtte dat het leven in Nederland makkelijk zou zijn.” Maar dat valt tegen... de relatie begint stroef te lopen. “Voor haar was het thuiskomen. Voor mij was het opnieuw een confrontatie met wat ik niet weet. We beseften van te voren niet goed hoe moeilijk dat zou zijn. Ik had verwacht dat Nederland op Italië zou lijken, maar de sociale context is heel anders.” Omdat Naozumi moet wachten op zijn werkvergunning stapt hij Bureau Vrijwilligerswerk binnen. De eerste reactie van de medewerker is niet zo bemoedigend. “Ik zei: ‘ik wil graag in contact komen met moedertaalsprekers. En ik wil mensen helpen.’ ‘Nou,’ zeiden ze, ‘dat zal niet meevallen want je praat geen Nederlands.’ Dat verbaasde me. Ik dacht: hier ben ik. Ik ben gratis beschikbaar.” Uiteindelijk krijgt hij de tip om bij Zorgradio Razo Delft te gaan kijken. “Daar voelde ik me snel thuis. Ik vind het erg gezellig daar. Het doet me aan bepaalde situaties in Italië denken waarin mensen los zijn en positief interacteren.” Juist op het moment dat hij een beetje zijn draai in Nederland begint te vinden, barst de bom. “Toen zei mijn vrouw ineens: ‘we gaan uit elkaar.’ Ik voelde me verraden door haar. Toch wilde ik niet terug naar Japan. Het was makkelijker om de scheiding hier te regelen en ik was moe van het steeds verplaatsen. Nooit wilde ik meer een grens oversteken. Ook binnen Nederland wil ik niet meer verhuizen. Uit mijn netwerk hier in Delft haalde en haal ik veel gezelligheid en geluk.”

Inmiddels werkt Naozumi als leraar Japans en toeristisch gids. ”Hoewel ik in veel landen heb gewoond, voel ik me geen Europeaan. Ik ben een Japanner die Europa en Nederland goed begrijpt. Vroeger was ik niet zo geïnteresseerd in mijn Japanse achtergrond, maar door het wonen in Nederland en door de vragen van mijn leerlingen ga ik me steeds meer verdiepen in de achtergronden van mijn moederland. Ik kom er achter dat mijn nationaliteit binnenin me ligt.“ Wat ik me tijdens zijn verhaal blijf afvragen, is of hij spijt heeft van zijn omzwervingen. Geen vaste baan, geen partner, geen kinderen en een woning van twintig vierkante meter. Hoewel hij hecht aan vrijheid en culturele verdieping, lijkt dit me toch niet zijn ideale leven op 43-jarige leeftijd. “Het klopt. Ik ben niet getrouwd en heb geen auto om op zondagmiddag te wassen, maar ik heb geen spijt. Anders had ik nooit geweten hoe het ergens anders is.” (LT)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl