Wil de Visser heeft veel bereikt in het leven, vindt ze, en dat vooral dankzij het voetballen

DELFT – Ze heeft 'maar' twee jaar Huishoudschool. "Achteraf gezien is het jammer dat ik niet heb door kunnen leren. Aan de andere kant: ik heb toch wel veel bereikt. Dat komt uiteindelijk door het voetballen. En door m'n positieve instelling".

Wil de Visser (58), geboren en getogen Delftse. En dat vindt ze prima. "Ik vind Delft een heel gezellige stad. En toch wel behoorlijk rustig, als ik sommige grote steden zie. Er gebeurt in Delft óók wel 's wat, maar niet hevig. Alles is in Delft makkelijk bereikbaar, als ze tenminste ophouden met al die werkzaamheden overal. Daar irriteer ik me wel een beetje aan. Ze beginnen overal tegelijk. En het is, volgens mij, ongelooflijk wat een geld dat kost. Ligt er iets open, maken ze het dicht en dan gaat het wéér open. Daar kan ik niet over uit. En dan wèl op heel belangrijke dingen bezuinigen. Zoals jeugdzorg, cultuur, sport. Neem B.V. De Toekomst. Daar worden jongeren die zeg maar van het pad af zijn opgevangen. Daar wordt geprobeerd dat ze weer in de maatschappij gaan functioneren. Dat gaat stoppen. Ik weet dat toevallig omdat mijn dochter daar ook heeft gezeten. Niet dat ze van het pad af was, maar omdat ze depressief was. Ze is nu klaar, gelukkig. Ik zou het heel erg vinden als ze daar moeten stoppen. Ze helpen daar echt jongere mensen". 

Wil de Visser, een uitgesproken positief ingestelde vrouw. Die heel veel aan het voetballen te danken heeft, vindt ze. Voetballen, dat kón ze. En voetballertjes trainen, dat is nog steeds haar lust en haar leven. Dat doet ze ten bate van SV Wippolder. Dát ze met leren niet verder reikte dan twee jaar Huishoudschool is overigens niet zó vreemd. "Ik kom uit een gezin met elf kinderen. Ik moest stoppen met school om geld te gaan verdienen. Ik mocht, bijvoorbeeld, wel met m'n zus op vakantie, maar dan moest ik het wèl zelf verdienen". Ze weet nog heel goed wat ze , toen ze klein was, wilde gaan doen, later. "Iets in de sport. Ik was altijd met een bal bezig. Ik had op school ook het hoogste cijfer voor gymnastiek". Grijnst: "De rest van de cijfers zal ik maar niet opnoemen…" 

Ze was, thuis, niet de enige die sportte. "Ze voetbalden wel allemaal, m'n broers, maar toch niet zo fanatiek als ik. Omdat ik een vrouw was, kwam ik ook wel makkelijker hogerop in de voetballerij". Daarbij komt: "Door zo'n opvoeding met elf kinderen krijg je ook iets meer doorzettingsvermogen. Je moet jezelf zien te redden".
Ze ging, om die draad weer even op te pakken, van school af en aan het werk. "In een supermarkt. En later bij een cateringbedrijf. Ja, ik heb altijd gewerkt. Ook al had ik geen papieren. Dat kan ook makkelijk, als je maar wilt". Later, ze was inmiddels moeder van twee kinderen, werkte ze in een orchideeënkwekerij. "Heb ik vijftien jaar gedaan. Tot vorig jaar. De eigenaar ging met pensioen, hij verkocht de zaak. Vond ik een mooi moment om ermee te stoppen. Het werk werd ook wel zwaarder. En vooral 's winters moest je wel veel uren maken". 

Ze traint intussen alweer zes jaar jeugdvoetballertjes bij SV Wippolder. Bij die club vindt ook Kinderopvang ZON! onderdak. Directeur Janneke van der Horst zag Wil de Visser in de weer met (voetbal)jeugd. "En ze zei: Jij moet bij mij komen werken. Nu werk ik daar een aantal uren in de week. Voetbal ik met de kinderen, doen we in het bos allerlei dingen, gaan we vissen". Kortom: Naschoolse opvang, maar dan net iets anders. "Ik heb dus geen dag zonder werk gezeten. En dat op mijn leeftijd, dat is toch wel bijzonder".

'IK WILDE BUITEN ZIJN. LEKKER ROTZOOIEN'
Wil de Visser was, als klein meisje, 'heel sportief'. "Een baldadig, ondeugend kind ook. Maar niet lastig. Maar wilden ze me binnenhouden, zodat ik niet kon voetballen, dan was ik wel 's lastig. Dan ging ik tussen de middag niet uit school naar huis. Dan bleef ik lekker op het schoolplein. Dan was ik voor m'n moeder natuurlijk wèl vervelend. Ik wilde buiten zijn. Lekker rotzooien. En dus niet binnen zitten. Maar voor de rest was ik niet vervelend". 

Zoals al gezegd: Wil de Visser heeft heel veel aan het voetballen te danken. Tóch was handbal de eerste sport die ze serieus en goed beoefende. "Ik was toen veertien. M'n zus handbalde. Bij EDH. Vrouwenvoetbal was toen nog niet bekend". Dus werd het handbal. Maakte haar, toen, weinig uit. "Ik was zeventien toen ik in het eerste speelde. Als ik een sport oppak waar een bal aan te pas komt, dan kan ik het. 
Dat balgevoel, dat heb ik meegekregen. Tennissen, heb ik ook hartstikke goed gedaan". Toen ze een advertentie in de krant zag met de boodschap dat de Kruikelientjes Football Club, ofwel: KFC '71, zou worden opgericht zei ze het handballen vaarwel. "Ik zei tegen m'n vader: Ik ga voetballen. Hij zei: Dat ga je nièt doen, want jij kan zó goed handballen, dat is zonde. Ik heb toch doorgedramd. Ik ben gaan voetballen. Eén jaar later speelde ik in het Nederlands team. Ik was toen negentien. En de eerste die kwam kijken, was m'n vader". 

-Als je eerder was begonnen met voetballen, had je dan niet nóg meer kunnen bereiken?
"Ik had niet eerder moeten beginnen, ik had later geboren moeten worden. Ik heb eigenlijk alles in het voetballen bereikt, vind ik. Het Nederlands Elftal, aanvoerder van dat team, ik heb alle landen gezien. Ja, misschien dat ik dan qua technische vaardigheid nog wat verder was geweest. Ik ben nu 58. Ik zou nóg heel graag mee willen kunnen met voetballen. Zou nog best partijtjes willen spelen. Maar ik voel aan m'n benen dat dat niet meer haalbaar is. Dat vind ik wel jammer. Tot een jaar of vijf geleden heb ik bij KFC '71 nog in het derde gevoetbald". 

-Toch maar weer even die afgezaagde vraag: voetbal door vrouwen, hoe anders is dat dan voetbal door mannen?
"Dat er verschil is, dat is natuurlijk zo. Maar dan in die zin dat vrouwenhockey óók anders is dan mannenhockey. En vrouwenvolleybal anders is dan mannenvolleybal. In de sport zit het verschil niet, dat zit 'm in de verschillen tussen man en vrouw. De man is sneller, sterker, heeft meer spiermassa. Dat kan je niet veranderen. Er zijn vrouwen die beter voetballen dan mannen. Toch kunnen wij, als vrouwen, het nooit winnen van mannen. Dat willen ze nog wel steeds, maar dat gaat niet lukken". 

Ze heeft daar, zegt ze, nooit onder geleden. "Het enige is dat je, als je als vrouw op topniveau voetbalt, daar niks mee verdient en dat een man er goud geld mee verdient". Dat weet ze overigens wèl zeker: "Als ik een man was geweest en ik had er nóg meer voor kunnen doen, dan had ik er veel geld mee kunnen verdienen. Maar dat lukt bij vrouwen gewoon niet, dat krijgen ze niet van de grond". 

Bijna veertig jaar mocht Delft zich gelukkig prijzen thuishaven te zijn voor een specifieke vrouwenvoetbalclub, een tamelijke bijzonderheid in voetballend Nederland. Helaas, nog niet zo lang geleden ging KFC '71 ter ziele. "Ik heb nooit ergens anders gevoetbald". Het doet haar heel wat. Maar: "De vereniging was niet meer te redden, daar moet ik eerlijk in zijn". Het verscheiden van KFC '71 gaat haar zeer aan het hart. "Ik heb er 33 jaar rondgelopen, samen met m'n man Kees. Alles heb ik bij de club gedaan. Voetballen, trainen, achter de bar staan, gangmaker zijn. Zulke gekken, daar waren er te weinig van. Een paar meiden hebben het nóg lang volgehouden. Voor de rest is het op. Die jonge meiden van tegenwoordig voetballen hun wedstrijdjes, ze drinken een kop thee, ze gaan weg en ze gaan stappen. Er zijn genoeg meiden die willen voetballen, maar het is heel lastig om zo'n vereniging financieel draaiende te houden. Ook de sponsoring wordt minder. En alleen voor de lol kan je het op Sportpark Tanthof niet volhouden. De kosten van de huur zijn zó hoog, dat was geen doen". 

De vele meisjes die (willen) voetballen zijn nu aangewezen op de 'gewone' voetbalclubs. En dat meisjes deel uitmaken van jongensteams is ook al heel gewoon. "Tot aan de C-jeugd kan dat ook goed. Dan is er nog niet zo veel verschil tussen jongens en meisjes. Na de C-junioren zie je de verschillen wèl. Ik heb het meegemaakt met een meisje. Dat deed het als rechterspits in een C-team heel goed. Maar toen ze naar de B-jeugd ging werden de verschillen met de jongens groter. Die werden fysiek sterker en handiger. Ze hadden ook meer snelheid. Dat meisje kwam dus veel minder aan de bal, de trainer zette haar rechtsback. Zonde. Eigenlijk zou je in die leeftijdscategorie een aparte groep voor meisjes moeten hebben".

'HET ZIJN NET SPONZEN, ZE ZIJN HEEL LEERGIERIG'
Wil de Visser is bij SV Wippolder hoofdtrainer van de F-jeugd. Van de jongetjes en meisjes in de leeftijd van vijf, zes jaar. Hummeltjes, dus. SV Wippolder heeft een rijkgevulde jeugdafdeling. Met, bijvoorbeeld, liefst twaalf F-teams, maar ook met een (kunstgras)veld te weinig. Prachtig vindt ze het, dat trainen van die jeugd. Wat ze doet met de diploma's Trainer/coach 3 en 2 op zak. "Je krijgt er zo veel voldoening van de kinderen voor terug". 

-Wat voor een trainer ben jij?
"Ik ben het soort trainer die heel graag wil dat de kinderen zichzelf ontwikkelen. Ik probeer ook steeds binnen de vereniging mensen te vinden die dat ook zo willen doen. Die, als trainer of als leider, niet langs de lijn tegen die kinderen lopen te roepen en te schreeuwen. Ik wil juist dat de kinderen het lef hebben om dingen zelf de doen. En niet dat ouders constant lopen te roepen van 'Schieten!' of 'Overspelen!' Als het kind kan en mag doen wat het wil doen, dan komt er iets leuks uit".
Ze vindt het trainen van die kleine knulletjes en meisjes mooi werk. "Er zijn niet zo veel trainers die F'jes willen trainen. Ik wèl. Het zijn net sponzen. Ze zijn heel leergierig. En niet zo eigenwijs als ze bij de C'tjes zijn…" Haar geheim is, zegt ze, 'gewoon de liefde voor kinderen'. "Dat ik zo met die kinderen kan omgaan, dat is een gave die ik van Onze Lieve Heer heb gekregen. Het mooie is ook dat je geen lelijke dingen van die kinderen terugkrijgt". Ze is dan ook, zegt ze er maar gelijk bij, 'een heel gelukkig mens'. En dat wordt nog erger: "Ik word oma. Dat is helemáál te gek. Ja, daar kijk ik erg naar uit". 

Haar liefde voor (werken met) kinderen kan ze ook kwijt in de activiteiten die ze ten bate van ZON! ontplooit. 'ZON! is een onafhankelijke organisatie die duurzame kinderopvang aanbiedt'. Duurzaam, want: 'ZON! kiest bewust voor locaties met veel natuurlijke ruimte en mogelijkheden. Veel buiten spelen en sporten is gewoon voor de kinderen bij ZON!'. Daar is Wil de Visser dus prima op haar plek. "We geven de kinderen bij onze naschoolse opvang een thuisgevoel. Ze moeten plezier hebben. En niet aan een tafeltje gezet worden en ga maar kleuren. Wij doen van alles met de kinderen. Gaan met ze de natuur in, in de Delftse Hout. Vanmiddag, bijvoorbeeld. Zijn we druk bezig met het organiseren van een circusdag. Dan ben ik de clown. Dat vind ik hartstikke leuk om te doen. Bij elke locatie doen we wat anders. Een Indianendag, bijvoorbeeld. Of een Piratendag". 

-Hoe is het eigenlijk gesteld met de jeugd van tegenwoordig?
"Ik moet eerlijk zeggen dat ik, zowel bij Wippolder als op m'n werk, vind dat het best goed gaat. Ik vind niet dat er van alles loos is met de jeugd. Maar als ze wat ouder worden, vind ik wèl 's dat ze te weinig respect tonen". Ze heeft dat, vorig jaar, aan den lijve ondervonden. "Ik was op weg naar m'n werk, op m'n scootertje. Reden er een stel jongens op de fiets, met z'n drieën naast elkaar. Ik kon er niet langs. Toen ik daar wat van zei, riepen ze 'Ouwe kankerhoer' naar me. Dat vond ik zó verschrikkelijk. Dan zou ik wel even met zulke gasten willen praten. Of ze wel beseffen wat ze zeggen". 

Dan gaat het toch weer over voetballen. Met iets van spijt zegt ze dat ze altijd gecharmeerd was van de voetballer Johan Cruijff, maar dat ze zelf als voetbalster altijd vergeleken werd met Johan Neeskens, een aanzienlijk minder fijnbesnaarde versie van een topvoetballer. Maar ja: "Ik ging ook geen duel uit de weg". Een mooie tijd heeft ze gehad, als voetbalster, benadrukt ze nog maar eens. Daar moet ze ineens weer aan denken: "We speelden met het Nederlands Elftal in Zwitserland. Dat was in 1984. Ik was zó beroerd, ik kon niet spelen. Bert van Lingen, de trainer, kon daar niet over uit. Wil de Visser die ziek is? Dat kán niet. Maar ik was gewoon te beroerd om te spelen. De volgende dag ben ik naar de dokter gegaan. Hebben ze m'n urine onderzocht. Bleek ik zwanger te zijn. Nee, dat wist ik echt niet'. (PB)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl