Ria Starink heeft haar laatste baby ter wereld gebracht, nu is het tijd om aan haar eigen gezondheid te denken

Editie: Week 50, Jaargang 20 |

Ria Starink maakt ons attent op de kikker, het symbool van vruchtbaarheid. (Foto Karl Flieger)

DELFT – Bijna had Ria Starink haar 40-jarig jubileum als verloskundige bij (tegenwoordig) Verloskundigenpraktijk de Vijverhof gevierd. Bijna, want een stom ongeluk leverde haar een gecompliceerde beenbreuk op. Het herstel neemt veel meer tijd dan verwacht. Dit tot grote frustratie van de bevlogen Amsterdamse, die Delft in haar loopbaan aan ongeveer dertienduizend nieuwe burgers heeft geholpen.

Het beroep van verloskundige is prachtig, zegt Ria. Maar we moeten het ook weer niet romantiseren. “Je bent feitelijk 24 uur per dag, zeven dagen per week aan het werk en dat is best zwaar. Als je daar niet een bepaald gevoel voor hebt trek je het niet. Hoe vaak ik niet de aardappels van het vuur heb moeten halen. Of midden in de nacht ben opgestaan. Ik ben zelfs tijdens een kerstdienst uit de kerk gehaald. Tsja, dan kan je nu eenmaal niet zeggen: ‘Sorry, ik heb even geen tijd’. Moeder Natuur bepaalt wanneer een kind wordt geboren en dan moet je er zijn.”

In de beginjaren van haar bijzondere loopbaan werkte Ria alleen. Toen ging dat ‘24/7’ letterlijk op. “Ik was net in de twintig, dus energie genoeg. Maar ja, je staat er wel altijd alleen voor. Als verloskundige heb je de verantwoordelijkheid voor het kind en de moeder. Dus feitelijk heb je niet één maar twee levens in je handen. Je moet dan dus altijd dubbel alert zijn. Gelukkig gaat het in verreweg de meeste gevallen goed. Dan komt het kind gezond ter wereld en krijg je echt een kick. Dat was bij de eerste zo en dat is altijd zo gebleven. Ik ben in die 39 jaar betrokken geweest bij de geboorte van tussen de twaalfduizend en veertienduizend kinderen in Delft. Dat is wel veel, ja. Het leuke is, dat ik op een bepaald moment ook ‘kinderen van kinderen’ op de wereld heb helpen zetten. Zo van ‘hé wat leuk, jouw moeder is destijds vanwege jou in mijn praktijk geweest’. Dat is wel speciaal, ja.”

Toen Ria Starink in 1973 ‘haar’ eerste baby ter wereld bracht, zag de wereld er letterlijk en figuurlijk totaal anders uit dan nu. Vooral in technisch opzicht leefden we toen nog in de Middeleeuwen. Ria: “Computers waren er niet, alles ging met kaartenbakken en typemachines. Mijn eerste semafoon was een bakbeest van twee kilo. En voor die tijd liet ik altijd voicemailberichten achter, om te laten weten waar mensen me konden vinden. Zelfs als ik naar Albert Heijn ging, sprak ik dat op mijn antwoordapparaat in. En ja, ik ben wel eens uit de supermarkt weg gebeld. Dan laat je je karretje staan… Maar de grootste verbetering is natuurlijk de techniek in de verloskamer. De echotechniek is ontzettend verbeterd, we hebben tegenwoordig de prenatale screening waarmee chromosoomafwijkingen kunnen worden vastgesteld. Dat soort dingen had je vroeger niet. Dan moest je voor een heel groot deel maar afwachten hoe je kind er aan toe zou zijn bij de geboorte. Dankzij de techniek kunnen veel zaken vroegtijdig worden ontdekt en kan er worden ingegrepen. Hoe ver die ingrepen gaan, dat is dan weer een andere discussie. Ouders en artsen kunnen besluiten een zwangerschap af te breken als een kind ernstige afwijkingen vertoont. Ik mag in dat traject mijn mening niet geven, het is puur afhankelijk van de wens van de ouders. Dat is vaak een erg emotioneel proces. Het mooie van de stand van de techniek is, dat ouders nu niet meer voor onaangename verrassingen komen te staan. Alhoewel ook daar wel weer een andere kant aan zit. Alles wordt nu afgewogen en uitgesloten. Het is bijna zo dat ouders kunnen kiezen voor het volmaakt gezonde kindje. Maar dat lukt niet altijd; Moeder Natuur bepaalt…”

Ria kwam dus een poosje geleden zelf wel voor een onaangename verrassing te staan. “Mijn herstel gaat lang duren. Het plan was om door te gaan tot 2015, dan word ik 65. Maar het zit er niet in. Als verloskundige moet je mobiel zijn. Dat ben ik niet en ik weet ook niet in hoeverre het nog herstelt. Ik vind het heel erg dat ik mijn werk niet meer kan doen. Maar als ik straks weer een beetje uit de voeten kan, ga ik zeker vrijwilligerswerk doen. Stilzitten is niks voor mij. Het zorgen zit in je. Ik heb een prachtige tijd gehad. Heb mijn eigen schoonzoon en mijn eigen kleindochter op de wereld mogen helpen. Dat eerste wist ik toen natuurlijk nog niet, maar het tweede was een prachtig moment. Ik had het allemaal voor geen goud willen missen.” (KF)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl