‘Renovatie Javastraat leidt enkel tot teleurstellingen’

DELFT - Bewoners van een deel van de Vestia-woningen in de Javastraat mogen weer terug naar huis. Waar je blijdschap zou verwachten, is niets minder waar. “Spullen zijn vernield of kwijt, en de afwerking is ronduit slordig”, vertelt Liesbeth namens haar straatgenoten. “Mondelinge afspraken worden niet nagekomen en ontkend. Ze zijn net Rutte bij Vestia. ‘Ik kan het me niet herinneren dat we dat afgesproken hebben’. Wij zijn des duivels. Wat staat ons nog te wachten? Dit mag niet!”

Door Cheyenne Toetenel

De Indische buurt in Delft is een buurt met vooral kleine vooroorlogse eengezinswoningen. Het wooncomfort van de woningen en de energieprestatie voldoen niet aan de eisen van deze tijd, en daarom wil wooncorporatie Vestia de buurt weer toekomstbestendig maken. Onder meer worden hier dakkapellen en dakramen vervangen, kunststof kozijnen geplaatst, mechanische ventilatie en ventilatieroosters aangebracht, hellende daken vervangen en geïsoleerd, buitendeuren vervangen, in veel gevallen moet de begane grondvloer vloer eruit wegens houtrot en er wordt groot onderhoud gepleegd. Vanwege de ingrijpende klus zullen bewoners daarom tijdens de werkzaamheden, die zo’n zes weken duren, niet in hun huis kunnen verblijven. Vestia biedt hen een logeerwoning en verhuishulp aan. 

Teleurstelling
In mei is gestart met de werkzaamheden in de Javastraat. De eerste bewoners zijn toen vertrokken naar een logeeradres. Zij van de huizen die vóór de bouwvak zijn opgeleverd, zijn inmiddels weer teruggekeerd. Die thuiskomst was tegen alle verwachtingen in alles behalve een moment van blijdschap. “Wat een prachtige vernieuwde woning had moeten zijn, bleek een huis vol onafgewerkte zaken”, vertelt een andere bewoner, die wegens nog lopend contact met Vestia over eventuele vergoedingen graag anoniem wil blijven. “Het is hier niet veilig wonen met alle bedrading die uitsteekt, dat vind ik nog het ergste. Ik heb er kasten voor moeten zetten zodat mijn kleinkind er niet bij in de buurt kan komen. Wanneer mijn huis wél wordt afgemaakt, is nog onzeker. Ondertussen zijn ze alweer bezig om de volgende mensen vanuit hun huis naar een logeerhuis te krijgen. Alles behalve logisch, lijkt me dat.” De loshangende bedrading is niet het enige probleem. “De vensterbanken zijn niet goed afgekit, deurposten zijn beschadigd, de hal boven is door een extra kast met leidingen zo krap geworden dat mijn bed niet eens meer naar boven kan, de keuken is nog niet af en überhaupt niet geplaatst volgens afspraak, mijn eigen gasstel dat zou worden teruggeplaatst in de nieuwe keuken is vernield, de schade die op de eerste verdieping is ontstaan door lekkage tijdens de storm in februari is tegen alle afspraken in niet aangepakt en er zijn allerlei spullen weg waarvan ik nadrukkelijk had gezegd dat die moesten blijven. Dan heb ik het over de woonkamerdeur, keukenkastjes, een doos met lampen, en ook de speciale trapleuning die ik vanuit de Wmo heb gekregen en maandelijks voor betaal. Door mijn evenwichtsstoornis heb ik deze extra spijlen nodig om te voorkomen dat ik van de trap val.” Het ergste vindt zij dat haar alarminstallatie weg is. “Drie jaar lang heb ik moeten sparen om de 1700 euro bij elkaar te krijgen voor dit systeem. Middels noodknoppen die ik bij mij droeg kon ik de politie, brandweer of ambulance inschakelen. Het systeem werkt dus niet alleen bij een inbraak, maar ook bij een eventuele val. Aangezien ik mindervalide ben zorgde dit systeem dus op meerdere vlakken voor veiligheid. Maar alles is weg. Op mijn vraag hoe Vestia dit allemaal gaat oplossen krijg ik geen antwoord”, vertelt de bewoner van de Javastraat. “Ik betaal netjes mijn huur, maar kan hier niet wonen. Daarom zit ik nu al vier weken langer bij mijn dochter in huis dan de bedoeling was.” Ze is er emotioneel onder. “Je wordt ook steeds bozer omdat je je machteloos voelt”, vertelt ze met tranen in haar ogen. “Ze stellen je niet gerust. Je leeft in onzekerheid en dat gaat ten koste van je nachtrust. Ik hoop dat het voor mij en de anderen die problemen ervaren wordt opgelost en dat ze bij de volgende huizen wat netter te werk gaan, zodat overige bewoners al deze stress bespaard blijft.”

Smalle deuren
Liesbeth hoopt hetzelfde. “Ik hoor een hoop ellende van mensen uit de straat”, vertelt ze. “Bewoners van één van de huizen hier in de straat kregen hoofdpijn. Het bleek dat de gasleidingen niet goed waren afgesloten, levensgevaarlijk! Ook hebben ze ergens de fundering niet goed teruggelegd onder de schouw, waardoor die is losgekomen van de muur en naar voren helt. En ik weet niet hoe die werklui met je spullen omgaan, maar allerlei spullen worden na de oplevering kapot aangetroffen. Vreemd is ook dat in meerdere huizen spullen zijn verdwenen. Hoe kun je iets weggooien, wat niet je eigendom is. Er wonen hier veel ouderen en niet iedereen heeft er nog de puf voor om de gebeurtenissen aan te vechten, omdat je tegen de bierkaai aanvecht. Maar dit mág toch allemaal niet zomaar!” Liesbeth wijst daarnaast op de voordeuren die na de renovatie een stuk smaller uitvallen. “Het scheelt meer dan tien centimeter. Mensen kunnen daardoor hun scootmobiel niet meer naar binnen rijden. Oudere mensen zitten hierdoor in zak en as, want voor de deur laten staan is tegenwoordig ook geen optie meer.”

Vestia
Een woordvoerder van Vestia zegt dat de werkzaamheden volgens planning verlopen, maar geeft aan dat er tegelijkertijd aandachtspunten zijn. “De opleverkwaliteit is op dit moment nog niet naar tevredenheid van de bewoners en ook niet van ons. De aannemer werkt deze punten allemaal af en zorgt dat alle woningen op korte termijn voldoen aan de kwaliteit die bewoners mogen verwachten.” De woordvoerder geeft aan dat er inderdaad spullen zijn verdwenen uit de woningen, maar zegt dat de wooncorporatie niet op de hoogte is van eerder genoemde zaken zoals de spullen verkregen vanuit de Wmo en de zelfgeplaatste keukenkastjes. (Dit ondanks mailcontact dat heeft plaatsgevonden tussen de bewoner en een contactpersoon vanuit Vestia, red.). “Het klopt dat er enkele (kleinere) zaken zijn verdwenen, zoals een wc-borstel. De genoemde zaken, zijn echter niet bij ons bekend. We vragen de bewoners dit soort zaken altijd te melden bij de bewonersbegeleiders. Dan zorgen we ervoor dat dit netjes opgelost of vergoed wordt.” De woordvoerder geeft ook aan dat het kozijn van de voordeuren bij de woningen in de Javastraat inderdaad smaller uitvalt. “De maat van kozijnprofielen is in de huidige tijd anders dan de maat van kozijnen die bij de woningen zijn gebruikt tijdens de bouw. Wij volgen het advies van de brandweer en adviseren de bewoners om een scootmobiel niet binnen te zetten in verband met brandgevaar. Een scootmobiel kan zelf brand veroorzaken én bij een brand of andere calamiteit in de vluchtroute staan. De schuur in de tuin is de ideale locatie voor de stalling van een scootmobiel. De woningen zijn via de voordeur uiteraard gewoon toegankelijk met een rolstoel, rollator en voor hulpdiensten met een brancard.” Volgens Liesbeth is het plaatsen van een scootmobiel in de schuur niet voor iedereen een optie. “Sommige mensen kunnen die draai helemaal niet maken.”