Monique kijkt vanuit haar huis op het Jorispark en de kinderboerderij
Monique kijkt vanuit haar huis op het Jorispark en de kinderboerderij

Straattaal klinkt deze week uit: Castrop-Rauxellaan

Algemeen

DELFT - De naam zegt het al. In deze rubriek komen bewoners van een straat aan het woord. Ieder met zijn of haar eigen verhaal. Dat kan bijvoorbeeld gaan over een levensloop, herinneringen aan de buurt zoals die vroeger was, een gevoel bij het wonen in de straat of een baan, hobby of prestatie. Verschillende verhalen achter verschillende deuren in de straat, dat is wat wij willen laten zien in Straattaal.

Door Rianne Dekker

Monique Wijtman-Vink

Van haar beste vriendin kreeg Monique Wijtman-Vink (51) eens een tegeltje met de veelzeggende tekst: “Life is better when you’re living in Delft”. En het is niet toevallig dat juist Monique met deze tekst werd verblijd. “Delft is een groot dorp, waar het ons kent ons is. Het is vertrouwd, echt mijn thuis. Als ik van vakantie terugkom en ik zie de Nieuwe Kerk, dan is het van : “Yes, ik ben thuis”. En op mijn lijstje staat nog een tattoo van de Nieuwe Kerk!”

Monique is niet voor niets zo verknocht aan Delft, waar ze geboren (Poptahof) en getogen is. Doordat ze er in veel winkels heeft gewerkt en ook op voetbal heeft gezeten, kent ze veel mensen. “Ik praat makkelijk, ik hou van mensen. Ik doe graag drankjes met vrienden, zit bijvoorbeeld graag op De Beestenmarkt en dan altijd bij Bar Sil. Ik ben sociaal en oordeel niet. Het maakt mij niet uit wie of wat je bent”.

Monique heeft geen moeite met in de schijnwerpers staan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, nam zij daarom de plaats van haar vader in, die eigenlijk in eerste instantie genomineerd was voor deze rubriek. Vader Vink (pas 75 geworden) mag namelijk een medisch wonder worden genoemd, nadat hij hersteld is van zware hartoperaties. De bescheiden senior hoefde echter zonodig niet in de krant, en maakte, zonder dat hij het overigens weet, plaats voor Monique. “Dat wordt een verrassing als hij dit leest. Maar het zal hem niet verbazen, want hij weet dat ik zo gek ben als een deur”, aldus zijn extraverte dochter.

Het zit dan ook wel in het karakter van Monique, om niet altijd de gebaande paden te bewandelen. Terwijl ze een vaste baan had bij GAMMA, droomde ze van een eigen winkeltje. Haar man Fred stond achter haar plan. In 2011 nam de ondernemende Delftse ontslag bij de bouwmarkt om aan het Oosteinde Eromo te starten, een winkeltje in onder andere erotische artikelen en lingerie. Door de niet te doorbreken taboesfeer waarin deze fysieke branch nog steeds verkeerde, was het avontuur echter na een jaar ten einde. “Maar ik heb er geen spijt van. Als ik het niet had gedaan, had ik misschien de rest van m’n leven ervan blijven dromen”, aldus Monique, die overigens alweer een nieuwe droom heeft: een B&B in Spanje.

Die positiviteit kenmerkt haar. Ze houdt van de mens in het algemeen, maar in het bijzonder van man Fred, dochter Romy, hartsvriendin Mariska waar ze al vijftig jaar mee bevriend is, en haar uit Spanje geadopteerde hondje Caro. Met haar trouwe viervoetertje gaat ze lekker wandelen in het Jorispark en naar de kinderboerderij, waar ze vanuit haar voorraam een mooi uitzicht op heeft.

Wilma en Willem

Als er één stel is dat weet wat “Pluk de dag” inhoudt, dan is het het koppel Wilma en Willem wel. De benedenburen van Kitty werden beiden geconfronteerd met een heftige gezondheidsdiagnose en genieten sindsdien nog bewuster van de goede momenten in het leven. Wilma is 64 jaar en gediagnosticeerd met Alzheimer. Willem kreeg kanker en is zeven chemokuren en 35 bestralingen verder weer “schoon”. “We leven bij de dag”. 

“We kunnen nog lachen hoor”, aldus Willem, Amsterdammer van origine. “Als je dementie hebt lach je juist overal om”, vult Wilma, geboren en getogen in Delft, hem aan. Gelukkig heeft ze van de vijftig verschillende soorten dementie de “langzame versie”, vertelt Willem. “Het gaat wel achteruit, maar in mijn ogen heel langzaam. We kunnen nog communiceren en ze is nog geen kasplantje. Soms vergeet ik zelfs dat ze het heeft. Dan doe ik te druk en krijgt ze teveel prikkels. Je ziet niet aan haar dat ze het heeft, maar je merkt het bijvoorbeeld aan het niet kunnen onthouden van drie boodschappen”. Wilma vult aan: “En ik weet bijvoorbeeld nu al niet meer wat ik aan het begin van dit interview heb verteld”.

Ze plukken de dag en leggen herinneringen vast. Door te gaan varen met hun boot, of een wandelingetje te maken. Op de bucketlist staan vakantie en vliegen in een luchtballon. “Maar wel zonder mij, want het is mij te hoog”, haast Willem zich te zeggen. Hij houdt van vissen en zijn vogels in de volière. “Ik heb m’n handen vol en verveel me geen moment. Maar ik ben nog gauw vermoeid van de chemokuren. M’n energie moet nog terugkomen”, aldus de gewezen kok bij Defensie.

Wilma gaat graag drie dagen naar de dagbesteding voor mensen met geheugenproblemen bij Ontmoetingscentrum Dock van Delft. “Ik vind het daar leuk. Je kunt er nog jezelf zijn en hoeft geen verantwoording af te leggen. We worden bijvoorbeeld geprikkeld met een quiz, sport (in haar enthousiasme heeft Wilma haar pols gebroken), muziek, dans en yoga. En we koken”. Willem: “Ze is opgegeven om mee te doen aan Restaurant Misverstand. Dat vindt ze prachtig”.

Ondanks haar positieve instelling heeft Wilma moeite (gehad) met het aanvaarden van de situatie. “Het is die acceptatie”, zegt ze. “Maar je moet een knop om kunnen en willen zetten om de leuke dingen te blijven zien en ervan te genieten. En dat lukt me over het algemeen wel”. Willem gaat er op zijn eigen manier mee om, bijvoorbeeld door bij Dock een gespreksgroep met lotgenoten te bezoeken. “Dan praat je met elkaar over hoe jij met de situatie omgaat. Je vraagt je natuurlijk wel eens af: waarom wij? Maar daar moet je je overheen zetten en de dag plukken.”

Kitty

Binnenkort zit het erop voor Kitty (66). Althans, wat haar arbeidzame leven betreft. Dan gaat de communicatie-medewerkster van een gemeentelijke instelling in Leiden van een welverdiend pensioen genieten. Wat ze gaat doen? “De eerste tijd helemaal niks. Daarna is vrijwilligerswerk een idee. Ik zag een tijdje terug dat het SeniorWeb vrijwilligers zocht. Dat lijkt me leuk, vooral omdat ik de VOS ooit zo ontzettend leuk vond”. 

Hiermee is meteen een belangrijk onderwerp aangesneden. Kitty heeft zich namelijk van 1990 tot 2002 ingezet voor Vrouwen Oriënteren zich in de Samenleving, kortweg VOS. De werkgroep afdeling Delft richtte zich op bewustwording voor vrouwen middels bijvoorbeeld assertiviteitscursussen en een oriëntatiecursus informatica. “Heel vroeger waren dit de “rooie” vrouwen, maar in mijn tijd was dat al minder. En ik ben dan wel een rooie als het gaat om mijn oorspronkelijke haarkleur, maar ik was en ben niet echt een feministe en ook niet politiek gericht. Dat waren de VOS vrouwen vroeger wel. Onlangs verscheen er een artikel in Trouw, getiteld: “Revolutie aan de keukentafel: Toen mijn moeder op VOS-cursus ging”. De cursus kuste in de jaren zeventig tienduizenden huisvrouwen wakker, zo werd het omschreven. Ik kreeg trainingen op Olaertsduyn en vond het werk met vrouwengroepen erg leuk. Ik heb er ook blijvende contacten aan over gehouden. Sinds de VOS werkgroep gestopt is in 2002 komen we nog steeds regelmatig met zeven VOS vrouwen bij elkaar”.

Kitty kwam via een vriendin bij de VOS terecht toen de jongste van haar twee dochters geboren werd. “Ik was toen fulltime mama en huisvrouw. Na de VOS ben ik weer betaald aan het werk gegaan. In 2003 kreeg ik mijn baan in Leiden. Eerst als secretaresse en ondersteuning van P&O. Toen op de afdeling Bedrijven en de Procedurekamer. Na een reorganisatie in 2014 kwam een vacature vrij op Communicatie en die heb ik aangegrepen”. De aankomend pensionado denkt uiteindelijk niet in het zogenaamde “zwarte gat” te vallen na haar 34-urige werkweken. Haar kleinkinderen van 6 en 2 jaar oud zullen hier wellicht een belangrijke bijdrage aan leveren, evenals bezoekjes aan Terschelling, waar ze acteur Frank Lammers al eens tegen het lijf liep.

Kitty komt oorspronkelijk uit Schiedam, maar maakte rond haar zestiende jaar al kennis met Delft. “Toen fietsten we vanuit Schiedam naar de Mc Donald’s in Delft, volgens mij één van de eerste in Nederland”. Rond haar twintigste ging ze werken bij de Van der Woudenstichting, nu Ipse de Bruggen, in Delft. Daarna kreeg ze een baan bij de gemeente Delft. Toen haar oudste dochter geboren werd stopte ze met werken en is ze in Delft “blijven hangen”. Sinds 2006 woont ze naar volle tevredenheid aan de Castrop-Rauxellaan.

Vindt u het als bewoner van een straat ook leuk om uw verhaal te vertellen in onze rubriek Straattaal? Mail dan naar: rianne@delftopzondag.nl of bel of app 06-40287100.

Aanstaand pensionado Kitty heeft binnenkort genoeg tijd om nog meer bekende Nederlanders tegen te komen
Afbeelding
Wilma en Willem in hun tuin aan het water en in het groen