Het gezicht achter: De Salamander

DELFT – Drogisterij De Salamander is sinds jaar en dag te vinden op de Markt in Delft. De geschiedenis van de winkel loopt zeker terug tot 1780 en is sinds 1809 geleid door twee families. Inmiddels staat Robert Vlugt al 32 jaar aan het roer van de authentieke drogisterij.

Door Bianca Poort

Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan als je de uitgesleten drempel van drogisterij De Salamander overstapt. De winkel staat vol met speciale theeën, grote potten met kruiden en met verschillende geurende oliën. Er is alles te koop wat zowel nu als vroeger in een drogisterij thuishoort. De drogisterij bestaat al zeker sinds 1809 en is sindsdien steeds in handen van twee families geweest. Tot 1900 zwaaide de familie Muller de scepter. “Op 1 januari 1900 nam mijn overgrootvader de zaak over”, vertelt Robert Vlugt. “Mijn opa, vader en ik hebben achtereenvolgend het stokje van hem overgenomen.” Roberts loopbaan in de drogist begon op zijn vijftiende, toen hij op de vrijdagen en zaterdagen zijn vader hielp. Maar het was niet vanzelfsprekend dat hij de zaak zou overnemen. “Ik had iets heel anders gestudeerd en had andere plannen. Maar het was halverwege de jaren tachtig toen ik afstudeerde en dat was geen makkelijke periode om als leraar aan de slag te gaan. Om de situatie te schetsen: op een tijdelijke functie waar ik voor solliciteerde, waren nog tweehonderd andere aanmeldingen binnengekomen… Rond die tijd stierf mijn oma en dus kwam het huis boven de drogisterij vrij. Ik ben daar toen ingetrokken en ben sindsdien in de winkel gaan werken.”

Inrichting
Het interieur van de drogisterij is in de loop der jaren zo goed als hetzelfde gebleven. De houten toonbank staat er al honderd jaar en de drempel ligt er al zeker net zo lang. “Hier en daar hebben we natuurlijk wel eens iets verschoven. De kaarsen stonden eerst aan de andere kant, net als de snoepjes en dropjes, bijvoorbeeld”, vertelt Robert. Maar verder is er weinig veranderd. “Toen ik vroeger wat meer ambitie had, dacht ik wel eens: laten we alles aanpassen. Maar dat kwam er nooit van, want het is altijd toch net te druk geweest om grote veranderingen door te voeren. Dus we hebben het zo gelaten. En dat is ook juist wel mooi, dat zo’n pareltje uit het verleden bewaard is gebleven.”

Mensen helpen
De Salamander trekt een groot, gevarieerd publiek. “Dat zijn vooral veel oude, vaste klanten. Maar ook moeders waarvan ik de kinderen in de loop der jaren heb zien opgroeien tot volwassen mensen”, glimlacht Robert. Normaal gesproken weten ook veel toeristen hun weg naar de drogisterij te vinden, maar dat is nu natuurlijk even anders. “Sinds kort komen er wel veel jonge meisjes van een jaar of twaalf of dertien de winkel in. Die komen textielverf halen om hun T-shirts te verven! Tie-dyen noem je dat. Dat is iets uit de sixties – maar hoe die meisjes daar opeens op komen, geen idee.” Die verscheidenheid aan bezoekers is volgens Robert een van de mooie dingen van het drogistenvak. “Ook het menselijk contact is fijn. Mensen komen langs voor advies of om hun hart even te luchten. Je helpt mensen echt en de blijheid die dat oplevert, stimuleert me nog altijd. Er komt straks bijvoorbeeld een oudere vrouw langs en daar houd ik altijd even een opbeurend gesprekje mee. Dat doet haar goed en dat vind ik mooi.”

Nooit klaar
Aan stoppen met werken denkt Robert voorlopig nog niet. “Ik ben nu zestig en werk eigenlijk harder dan ooit. Er is altijd wel iets te doen, het is nooit klaar. Als je al van jongs af aan zo betrokken bent bij een bedrijf, wil je het ook zo goed mogelijk doen. Dat laat je niet zomaar los.” Robert ziet in dat die betrokkenheid ook juist als een nadeel ervaren kan worden. “Misschien ziet mijn omgeving dat ook niet per se als iets positiefs. Dat is soms lastig, want je wil aan de ene kant je klanten zo goed mogelijk bedienen, maar aan de andere kant wil je ook je naasten niet tekort doen. Ik probeer daar ergens in het midden te zitten. Maar waar die balans precies ligt? Dat zal de tijd moeten leren.”

Toekomst
Dat de drogisterij later door iemand uit de vijfde generatie wordt overgenomen, ziet Robert niet zo snel gebeuren. “De tijden veranderen. Kijk maar eens hier op de Markt. Je had hier vroeger veel verschillende gewone winkels, die hun eigen spulletjes verkochten. Maar dat verdwijnt steeds meer.” Toch ziet Robert de toekomst met vertrouwen tegemoet. “Geen mens kan in de toekomst kijken. Er is, vooral nu, een grote behoefte aan een drogist waar je goed advies krijgt. En dat zal altijd zo blijven, ondanks het internet en grote supermarkten.”