Zijkant...

Nu het alweer een poosje van dat mooie weer is, ga ik pas beseffen hoe bevoorrecht ik ben. Ik hoef niet te werken, heb ik trouwens nooit gedaan, dus ik heb de tijd en de stad voor mezelf. Goh, wat is Delft toch een prachtige stad. En het is misschien wel een beetje kinderachtig, maar ik voel toch iets van trots als ik al die buitenlanders en andere niet-Delftenaren met open monden en moderne mobieltjes zie genieten van die prachtige historische panden.

Dan realiseer ik me ook wat Delft aan die geveltoeristen te danken heeft. Maar, en dat tekent, in alle bescheidenheid, toch wel mijn sociale inborst, ik heb tegelijk te doen met al die mensen die ook met dit weer moeten sappelen om de kost te verdienen. Of met al die jongelui die zitten te blokken om zich ongeschonden door die vermaledijde examens en tentamens heen te worstelen. Examen doen, praat me er niet van. Ik voel de rooie vlekken al bezit nemen van m'n kokhals. Ik blokte en ik blokkeerde. Van de zenuwen. En ik was ook nog 's jaloers op een buurmeisje. Waar ik valium slikte om een beetje rustig en kalm te worden nuttigde zij doodleuk oploskoffie. En ze wist alle antwoorden. Wat ik tijdens zo'n examen wèl mooi vond, is dat het zo onwaarschijnlijk stil was. Je kon als het ware een speld in een hooiberg horen vallen. Irritant daarentegen vond ik het als er van die bollebozen bij zaten. Van die lui die er met kop en schotel bovenuit staken. Uitslovers. Net alsof het een verdienste is als je een beetje beter kan leren. 

Ik ben van de week ook nog even naar het Verpleeghuis geweest. Bakkie gedaan, praatje gemaakt, maar vooral geluisterd. Was gezellig. Al die ouwetjes hadden ze op het terras geparkeerd. Kon goed met dat mooie weer. En ze genóten. Ze voelden zich allemaal het zonnetje in huis. En een verhalen dat ze hadden. Vertelde bijvoorbeeld zo'n moppie over haar broer. Dat ze er niks van begreep. 'Hij is zó dik en tóch is hij regelmatig aan de dunne', het is zonde dat ik het haar nazeg. Nee, zei ze nog, de dokter zag er ook geen gat in. 'Misschien een kwestie van erfelijke ontlasting', verder kwam hij niet. Een ander vrouwtje, dat zo te zien wel aardig in de slappe was zat, maar ze had geen tijd gehad om die af te geven, vertelde over haar overleden man. Dat hij altijd een goedlopende jachtwerf had gehad. Dat jachtschotel z'n favoriete maal was. Maar ook dat hij van de ene op de andere dag die jachtwerf had verkocht. En toen had hij z'n scheepjes op het droge. Hij was vrijwilligerswerk gaan doen. Chauffeur op een collectebus. Helaas was hij een half jaar later overleden. 'Ja', zei ze, 'de één z'n boot is de ander z'n dood'. 

Wat je dezer dagen wel duidelijk ziet, is het verschil tussen ik ben gezond en ik heb gezond. Zo moet ik er toch niet aan denken dat nu dat Glazen Huis op de Markt zou staan. Krijg je weer dat gezeur over broeikaseffect en ozonlaag en ozonhoog…

Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl