ZIJ-KANT

Gelukkig, we hebben een Kabinet. Niet dat ik veel met politiek heb, maar zo lang zonder Regering, dat geeft tóch een beetje een onbehaaglijk gevoel. Ik ben wèl benieuwd hoe die lui gaan bezuinigen. En ze móeten wat bezuinigen, als ik het allemaal goed heb begrepen.

Daar gaan we ook in Delft en omgeving het nodige van merken, schijnt het. Nou, het zal allemaal wel. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Maar toen ik van de week even in de recreatieruimte van het Verzorgingstehuis neerstreek, ja, je moet toch wát, toen merkte ik wel dat die ouwetjes het ergste vrezen. Het is met de zorg al knap zorgelijk gesteld, maar tegelijk kost het ook veel en veel te veel. Dat kunnen we niet meer ophoesten. Het moet minder. Véél minder. Maar ja, hoe? Je kan toch moeilijk tegen die mensjes zeggen dat ze, bijvoorbeeld, voortaan minstens één keer per dagdeel minder mogen plassen? Of dat ze nog maar drie keer in de week lauw eten krijgen, omdat ze toch maar de hele dag zitten te zitten? Voor de rest was het wel weer lachen, tijdens het koffieleuten. Er zijn er een paar die van voren niet meer weten dat ze van achteren leven, het is zonde dat ik het zo zeg. Hun korte-termijn-geheugen is naar de Filistijnen, en die kunnen daar verder ook niks mee. Maar van vroeger weten ze, merkwaardig genoeg, vaak alles nog tot in detail. Zo vertelde een vrouwtje, volkomen ongevraagd overigens, over haar al lang geleden overleden man. 'Hij was ineens weg. Heel gek, want hij was zo sterk als een beer. Ik weet nog wel dat z'n rechterbeen geamputeerd moest worden. Nauwelijks twee maanden na die ingreep stak hij alweer op eigen houtje de straat over'. Ze was, vertelde ze ook, heel haar werkzame leven onderwijzeres geweest. Waarom wist ze ook niet meer, maar het was wèl mooi werk. Alleen dat gezeur over die vele en lange vakanties, dat was ze op een gegeven ogenblik wel beu. En het was toch zo simpel, allemaal. 'Bij hitte zet iets uit, bij kou krimpt iets. Dan is het toch logisch dat we een zomervakantie van acht weken hadden en een Kerstvakantie van twee weken?' En, bleef ze een echte schoolfrik, 'weet je waarom een ei niet kan bevriezen? Nee? Omdat er een dooier inzit'. Dat ze haar man had verloren, 'en, echt waar, ik was nóóit wat kwijt', dat greep haar nog steeds behoorlijk aan. 'Toen hij na die operatie aan z'n been naar huis kwam, heb ik gezegd dat we 's nachts bij het raam moesten gaan liggen of bij de deur. In elk geval niet in het midden van ons bed. Hoezo?, vroeg hij nog. Nou, zei ik, ik lees iets tè vaak in overlijdensadvertenties van Heden is plotseling uit ons midden weggenomen… Dat zal óns niet gebeuren. Dus wèl'.
Ik had, eerlijk gezegd, wel te doen met al die ouwetjes. Het idee dat ze straks met nóg minder een eind aan hun leven moeten zien te breien, dat doet me toch wel wat. Nog even en ze hebben niet eens meer de puf om de laatste adem uit te blazen. Zo is oud worden toch niet leuk meer?
Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl