Bakkersvrouw Annie Rietvelt is helderziend, helderhorend en helderwetend. Maar paranormaal begaafd? Nee, liever niet

DELFT – "Ik was vroeger heel stil en verlegen. Eigenlijk onzeker. Ik denk dat het ook dáármee te maken heeft wat er met mij is gebeurd. Dat ik helderziend, helderhorend en helderwetend ben. Nee, niet paranormaal begaafd, dat vind ik zó'n zwaar woord".

Annie Rietvelt (58) spreekt deze niet geringe volzinnen bedachtzaam uit. De echtgenote van Jaap Rietvelt, waarschijnlijk beter bekend als Bakker Jaap, lijkt het soms zelf nauwelijks te kunnen geloven. En ze heeft het vooral ook aan haar Jaap te danken, zegt ze. Ze leerde hem kennen toen ze zeventien was. "Hij heeft heel veel invloed op mij gehad. Ik heb heel veel aan Jaap te danken. Dat heeft zo moeten zijn, ja. Anders had je nu tegenover een heel andere vrouw gezeten. Jaap heeft me wakker geschud". 

Annie Rietvelt. Het zesde kind in een gezin met acht kinderen. Vader was tuinder, "moeder zorgde voor de tuinders. En uiteraard voor het gezin. We woonden in Nootdorp, maar het was Pijnacker. Dat vonden we altijd zó raar". Ze weet het nog goed: "Ik was een jaar of zeven, acht. Dan durfde ik niet naar bed, want ik zag iemand. Dan kwam m'n moeder kijken. Nee, hoor, zei ze dan en dan keek ze ook onder m'n bed, er is ècht niemand. Ja, ik denk dat ik toen al dingen heb gezien. Absoluut". 

Ze ging in Nootdorp naar de Lagere School. Volgde in Pijnacker wat toen VGLO heette, ofwel Voortgezet Lager Onderwijs. "Ik wilde in Delft naar school, maar dat mocht niet van m'n moeder. Die vond het te gevaarlijk om op de fiets naar Delft te gaan. Daar heb ik altijd wel moeite mee gehad". Ze moest, net als haar broers en zussen, vooral ook helpen in de tuin. En niet zo'n beetje ook. "Om zes uur 's morgens beginnen. Of tot 's nachts twee doorgaan, als spullen snel weg moesten". Wat haar ook nog helder voor de geest staat: "Vanaf m'n dertiende wilde ik eigenlijk naar ontwikkelingslanden. Aan ontwikkelingshulp doen. Ja, dat heb ik ècht heel graag gewild". Maar ja: "Ik was een heel verlegen meisje. Ik durfde dat niet te zeggen. Maar het heeft me wel altijd beziggehouden". 

Ze moest gaan werken. Als hulp in de huishouding. "Dat vond ik helemaal niet leuk. Maar ik deed gewoon wat me opgedragen werd". Intussen had ze haar Jaap leren kennen. Zeventien was ze. "Hij heeft mij gepushed wat anders te gaan doen". Zo kwam ze terecht bij Supermarkt Van Zon, op de Multatuliweg. Of toch niet: "Een week voordat ik daar zou beginnen, kreeg ik een ongeluk. Op de eerste dag dat ik op een bromfiets reed, kwam ik onder een vrachtauto terecht. De gevolgen waren heftig, ja. Ik heb twee-en-een-half jaar met een open been gelopen. Tot ik op een gegeven moment een huidtransplantatie heb gekregen. Sinds die tijd is het goed gegaan".
In 1972 trouwde ze met Jaap. "Ik liep toen bij de Detam, daar kreeg ik een uitkering. Ik moest daar ook toestemming vragen om te trouwen. Dat mocht". Vertederd: "Was zó leuk van Jaap. Ik had drie maanden in het ziekenhuis gelegen. Toen ik eruit kwam, zei hij: Ik heb een verrassing voor je. O ja? Ja. Ik ga je ergens heen brengen. Wat was het geval? Hij had een huis gekocht voor ons samen. Was schitterend".


Ze ging werken in de bakkerszaak van haar schoonouders. In de Doelenstraat. Ze kan er nu om lachen: "Man, man, man. Ik moet je zeggen: de eerste keer dat ik in de winkel stond moest een man vier gebakjes hebben. Die moest ik met een knijptang op een kartonnen schaaltje zetten. Wat gebeurt er? Ik knijp die gebakjes fijn. Vond ik héél erg. Maar het is allemaal wèl goed gekomen". Dat mag je wel zeggen. "We hebben negen winkels gehad. Die runde ik allemaal. Dat was keihard werken. Eigenlijk niet meer van deze tijd. Maar het is nu ook niet meer zo heftig. Met al die technische ontwikkelingen hoef je niet meer 's nachts te beginnen". Intussen is er nog één Bakker Jaap-zaak. Aan de Wijnhaven. "Onze zoon Martin zit er nu twee-en-een-half jaar in. Het is de bedoeling dat hij de zaak helemaal gaat overnemen. Hij is pas 26. Ja, we zijn erg trots op hem". 

-Waren en zijn jullie de beste bakker van Delft?
"De beste? Nee, dat wil ik zo niet zeggen. Maar we waren wèl een goeie bakker. En dat zijn we nog steeds". 

-Had jij favoriete lekkernijen uit jullie zaak?
"Toen ik bij mijn schoonouders kwam werken, zag ik wat er elke dag werd weggegooid. Dat vond ik zó erg, zó zonde. Ik at soms wel vijf moorkoppen op een dag. Ik was toen heel erg dun, dat scheelt. Ik moest van m'n arts veel slagroom eten, omdat ik te mager was". 

Ze heeft, zegt ze, lang meegewerkt als bakkersvrouw. "Tot 2001. Toen werd ik ziek. Ik kon niks meer. Bleek ik de Ziekte van Lyme te hebben. Door een tekenbeet. Gewoon bij mij voor de deur. Daar heb je een boom staan. Ik stap uit de auto, die teek valt zo op m'n arm. Wat doe je dan? Je trekt 'm eruit, maar de kop blijft zitten. Ik ben niet zo'n dokterloper, dus ik dacht: Dat gaat wel over. Drie dagen later had ik zó'n rooie plek. En drie weken later was ik doodziek. Hoge koorts. De huisarts zei: Je bent gewoon overwerkt, blijf jij maar zes weken thuis. Ik zei nog: Nee, dat kan niet, thuis blijven. Maar ik werd steeds zieker. Ik heb toen drie weken lang twintig uur per etmaal geslapen. Extreme vermoeidheid, dat heb ik nog steeds. Ik kan geen lichamelijke inspanningen meer verrichten. Helemaal niks". 

Struinen op internet leidde haar naar een Tachyon-therapeute in België. Tachyon-therapie, zo lezen we als we zelf ons heil zoeken op internet, is 'een alternatieve weg naar lichamelijk welzijn en spirituele ontwikkeling'. Het is 'een bewustwordingsproces dat je de mogelijkheid geeft een warm en levendig mens te worden'. Tachyon-therapie wordt toegepast bij 'acute en chronische problemen', waarbij het uiteindelijke doel is 'de genezing van het gehele wezen en de verruiming van het bewustzijn'. Dat lijkt allemaal nogal zweverig, maar 'met behulp van Tachyon-kristallen is het mogelijk fysieke pijn aanzienlijk te verminderen of zelfs permanent te verhelpen'. En: 'Na een paar behandelingen ervaart bijna iedereen een afname in pijnniveau of geheel herstel'. Het gaat, ook bij het uit de weg ruimen van emotionele ongemakken, om 'het oplossen van de energieblokkades'. Annie Rietvelt kan daar terdege over meepraten. 'Die Tachyon-therapeute, die zelf ook de Ziekte van Lyme had, heeft mij behandeld met Tachyon-materiaal. Een soort cd, waarin mineralen zijn verwerkt. Die cd's heb je in allerlei maten, van heel klein tot groot. Die leg je op je pijnlijke plekken, plus een grote mineraal waarmee je bepaalde handelingen moet verrichten. Daarbij komt een driedimensionale cocoon, die het zelfgenezingsproces in gang zet". Dat klinkt als van een andere planeet, maar het zet wel degelijk zoden aan de dijk. In drie jaar tijd heeft ze een zestal van die behandelingen ondergaan. "De extreme vermoeidheid, de pijnlijke spieren en gewrichten, het werd minder. Als je ziet hoe ik geweest ben en hoe ik nu ben, dat is een groot verschil. Al denk ik dat die Ziekte van Lyme nooit helemáál overgaat".


Die Tachyon-therapie deed nog meer met en bij Annie Rietvelt. "Ik ben nu medium", zegt ze, maar wel met dit voorbehoud: "Ik ben niet zo opschepperig". Ze kwam daar, kijkt ze terug, een paar jaar geleden min of meer achter. "We zouden naar Utrecht gaan. We stappen in de auto. Ik zeg: Ik hoor allemaal sirenes. Nee hoor, zeggen de anderen. Ik zeg: Maar ik hoor dat toch duidelijk? We rijden op de Utrechtsebaan, is daar een ongeluk gebeurd. Er stond zelfs een traumahelicopter op de weg. Ja, dat had ik dus van tevoren gehoord. Nog niet wetende dat ik een medium zou zijn. Daar ben ik eigenlijk bij die Tachyon-therapeute achtergekomen". Het heeft ook zo moeten zijn, weet ze wel zeker. "Ik wilde altijd naar ontwikkelingslanden, wat voor de mensheid betekenen. Nu mag ik mensen behandelen. In die zin kan ik wat ik vroeger graag wilde nu alsnog invullen". Het is, schat ze, een half jaar geleden dat ze na een workshop Mediamieke Gaven de smaak te pakken kreeg. "De dingen die daar gebeurden, dat is gewoon onbeschrijflijk. Er was iemand die zich niet goed voelde. Ik kon zó vertellen: Dat komt door je zoontje. Je zoontje maakt zich zorgen om jou. Ik had dat zoontje nog nooit gezien. Ik wist niet eens dat ze een zoontje hád". 

-Kun jij wat jij hebt ontwikkelen?
"Dat kan heel goed. Als je je er maar van bewust bent. Iedereen kan dit. Jij óók. Als je er maar voor open staat. Dan kun je dingen helder zien, helder horen, helder weten". Ze kan, bijvoorbeeld, in gezelschap ineens gaan huilen. Of hard gaan lachen. "Ik neem de energie over van de mensen bij wie ik dan ben". Ze beschrijft, in zeer grote lijnen, hoe een behandeling in z'n werk gaat. "Je gaat liggen. Ik leg mijn hand op jou neer. Dan ga ik overal voelen of er blokkades zijn. Is er een blokkade, dan hou ik m'n hand erop en haal ik de blokkade weg. En dan ga ik verder, je hele lichaam langs". Het helpt, het werkt, weet ze. "Maar al zou je alleen maar voor ontspanning komen, dat is ook prima. Want je gaat helemaal ontspannen weg. Je moet 't echt een keer meemaken". 

-Helder zien, helder horen, helder weten, kun je ook de toekomst voorspellen?
"Ik ben geen waarzegster. Dat is absoluut niet goed. De mensen gaan dan hun leven naar die voorspellingen inrichten. Daarom doe ik het liever niet. Ik geef hooguit hints. Zo van: als ik iets voel, dan zeg ik dat. Dat het niets hoeft te betekenen, maar dat het misschien verstandig is voor de zekerheid even naar de huisarts te gaan".
Ze ontwikkelt zich. En ze leert. Ook hierbij is het de oefening die de kunst baart. Maar: "Dat is zó mooi, dat je zó veel hulp van boven krijgt. Van je gids. Twijfel ik ergens aan, dan vraag ik mijn gids om hulp. Die gids is altijd bij me. En ik krijg ook antwoord". 

-Jouw gids, wie of wat moet ik me daarbij voorstellen?
"Je kan het zien als een engel. Iedereen heeft een gids. Ik denk dat het spirituele steeds meer bewust gaat leven bij de mensen. De mensen zijn op zoek naar harmonie. Naar rust. Ja, de mensen zijn zoekende". 

-In hoeverre speelt voor jou religie een rol?
"God is al. Ik heb Jezus pas ontmoet, maar het is zo zwaar om dat zo te zeggen. Ik heb heel goeie gesprekken met God". 

-Je gelooft in God?
Denkt lang na. "Ja. Ja". 

-Hoe vindt je man wat jij doet?
"Heel fijn. Hij vindt het jammer dat hij het niet heeft. Ja, ik zeg: iederéén heeft het. Maar daar heb je het weer: Je bent je er niet van bewust. Of je zegt: Ik kan dat niet. Ik had ook altijd een hoge pet op van mensen die dat konden. Nu kan ik het zelf. Al zeg ik erbij dat de keerzijde is dat het ook best eng is. Ik kom soms entiteiten tegen, die zijn echt gevaarlijk. Entiteiten, dat zijn geesten. Ik zuiver ook huizen van entiteiten. Maar dat doe ik niet grootschalig, want dat is heel zwaar. Die entiteiten, dat zijn geesten die eigenlijk boven horen te zijn, maar die de weg nog niet hebben weten te vinden". 

-Vind je het niet jammer dat je niet eerder hebt ontdekt wat je nu hebt en kunt?
"Nee. Het was de tijd er nog niet voor. Ik ben hier al dolgelukkig mee en dankbaar voor. Ik denk ook dat het niet uitmaakt op welke leeftijd het je overkomt. Elke dag dat je dit kan doen is meegenomen. Wat voor mij zo prettig is: lichamelijk kan ik helemaal niks, maar dit kan ik zittend doen en dan ben ik tóch nuttig bezig. Ik ben helemaal geen mens van stilzitten, maar het kan gewoon niet anders. Dan is dit een mooie compensatie". 

-Vind jij jezelf een bijzondere vrouw?
"Nee. Maar ze zeggen van wel. Ik ben normaal niet iemand die zichzelf op de voorgrond zet, maar nu wil ik dat wèl, omdat ik in mijn praktijk zo veel mogelijk mensen wil behandelen. Het gaat me vooral om de Tachyon-behandelingen, die zijn nu het belangrijkste. Misschien dat ik me over een paar jaar wèl medium noem en dat ik dan daarmee wat meer ga doen". 

-Heb je een droom?
"Ja. Of eigenlijk is het een wens. In Spanje een grote praktijk opzetten. Ja, dat gaat me ook lukken. Als ik dat echt wil en ik doe er alles voor, dan lukt dat. Maar ja, ik ben niet alleen, ik heb ook nog een partner…" 

Waar ze nu mee bezig is, omschrijft ze als 'heel sereen'. En 'heel zuiver'. Haar blik dwaalt af. "De wereld kan er zo veel mooier uitzien". Want: "Wie is er nog tevreden, tegenwoordig? De mensen zoeken het in materiële zaken, maar zo werkt het niet. Zo werkt het ècht niet. De mensen komen niet dicht genoeg bij zichzelf. Weinig mensen houden ook van zichzelf". Ze kijkt me aan. "Hou jij van jezelf?" Moeilijke vraag… (PB)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl