Rina van Schijndel en Zdenka Juric vergeten hun ziekte in Debora

Editie: Week 47, Jaargang 20 |

Volgens Zdenka Juric (links) en Rina van Schijndel werkt de sfeer in Debora helend. (foto: Koos Bommelé)

DELFT - Rina van Schijndel en Zdenka Juric zijn vaste bezoekers van inloophuis Debora. Op enig moment in hun leven werd kanker in hun lichaam geconstateerd.

“Ik voelde wel dat het geen gewoon keelpijntje was”, zegt Rina “maar dat het keelkanker zou zijn, daar had ik geen moment bij stilgestaan. Ik heb mijn man en dochter meteen gezegd dat ik me niet zou laten kisten. Inmiddels ben ik een soort medisch wonder want ik ben één van de weinige die keelkanker hebben overleefd. De doktoren beloofden me dat ik nooit meer zou eten of drinken, maar het is gelukt, het gaat moeizaam, maar ik eet en ik drink weer.”
Ook Zdenka Juric kreeg een onheilstijding. “Ik wist van niets. Toen ik voor een onderzoekje naar de huisarts ging vertrouwde ze de boel niet. Ze stuurde me door naar het Reinier de Graafziekenhuis en vandaar uit werd ik meteen doorgestuurd naar het Leids Universitair Medisch Centrum. Een tumor, zo groot als tennisbal werd geconstateerd. Ik was niet te opereren, het enige dat de doktoren nog wilden doen was een zwaar experiment. Met sterke chemokuren, sterker dan ooit toegepast en heel intensieve bestralingen. Ik kom uit Kroatie en heb helemaal geen familie in Nederland wonen behalve mijn twee zoons, die toen 14 en 15 jaar oud waren. Zij vormden de motivatie om het gevecht aan te gaan. Nu, na vier jaar, ben ik schoon, zoals dat heet, maar de helft van mijn lichaam is verbrand door de chemo en de stralingen. Dat betekent dat ik veel naweeën heb. Daar word ik dagelijks nog mee geconfronteerd. Ik voel me net een poreus luchtbed, steeds weer moet er een ander gaatje worden dichtgedrukt, dan mijn ogen, dan mijn darmen.”
Zowel Rina als Zdenka kwamen in contact met inloophuis Debora. “Ik stond in een winkel. Daar kwam Magda den Dulk naast me staan. Ik kwam met haar in gesprek en zij was de eerste waarmee ik over mijn ziekte sprak. Ze nodigde me uit om langste komen in Debora. Wist ik veel wat een inloophuis was, dat kennen we in Kroatië niet. Sinds mijn eerste bezoek ben ik niet meer weg te slaan uit het huis. Je hoeft hier niemand te vertellen wat het is om kanker te hebben. Ik heb hier vrienden gekregen, er zijn al mensen bij me wezen eten thuis.”
Rina werd door de psychologe van het LUMC gewezen op het bestaan van Debora. Ik kwam op een ongelukkig moment binnen. Er was een zanggroep op bezoek dus het was een herrie van jewelste in de ontmoetingsruimte. Dat kon ik niet overschreeuwen met mijn canule. Ik werd zo warm opgevangen door de mensen, maar ik werd zo verschrikkelijk boos op de hele wereld. Ik heb gehuild, alle emotie kwam er in een keer uit. Ik ben teruggekomen en er is een tijd geweest dat mijn bed hier bijna stond. Het is hier geweldig. Als een vervelende dag hebt, dan ga je maar naar Debora en binnen de kortste keren lacht het leven je weer toe.” “Je hoeft hier niets”, valt Zdenka bij. “De warmte en energie die de mensen op elkaar afstralen werken heilzaam. Als ik verdriet heb, dan ga ik hier naar toe. Misschien ga ik ooit wel eens terug naar Kroatië. Als dat het geval is, dan ga ik daar een inloophuis op poten zetten, want het is in één woord geweldig.”

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl