Het restant van de veilinghamer van Jan Huisman kan straks met pensioen

Editie: Week 50, Jaargang 22 |

Voor Robert van der Giessen, Ben Gouweleeuw en Jan Huisman met versleten hamer en (v.l.n.r.) zal het leven er na 23 december anders uit gaan zien.

DELFT – Aan alles komt een einde. Ook aan de inzet van Jan Huisman (64) en Ben Gouweleeuw (55) voor de Delftse Curiosaveiling en alle humor die hiermee gepaard ging.  Zij kijken terug op een prachtige tijd. “Opblaaspoppen waren altijd ‘weinig gebruikt’.”

Het verhaal van de wekelijks veilingen begint in 1963. Bernardus Gouweleeuw, de vader van Ben, had kippen en ‘vuile eieren’. “Die kon hij niet verkopen, dus ging hij ze veilen. Aan het Zuideinde”, vertelt Ben Gouweleeuw. Daar bleek behoefte aan. Uit Delft, het Westland en de wijde omtrek kwamen boeren en tuinders naar deze ‘konijnenveiling’ om eieren, kippen en konijnen te veilen óf voor een prikkie te kopen. “M’n pa hield van het spelletje. Hij heeft het een hele poos gedaan.”
Jan Huisman sluit zich enkele jaren later aan. Eerst helpt hij hier en daar, later wordt hij afslager. De 64-jarige Delftenaar maakte in de jaren ‘70 mee dat de vraag en het aanbod van dieren afnam. Dus werden steeds vaker ook andere spullen geveild. “Toen is het eigenlijk een veiling van gerecyclede spullen geworden”, blikt Huisman terug. “Momenteel is het zeldzaam als er een kip, konijn of vogel bij zit. Je ziet hier nu veel marktkooplui die spulletjes kopen voor een vlooienmarkt.” Ben: “Volgens mij komen sommige spullen nooit bij iemand thuis, die blijven maar rondcirkelen onder handelaren.” Maar, voegt Huisman eraan toe: “Het komt nooit bij het afval.”

‘WE ZIJN INGEHAALD DOOR DE TIJD’
De veiling beleefde ongeveer tien jaar geleden haar hoogtijdagen. “Toen was het hier aan de Faradayweg altijd volle bak”, weet Huisman nog. Het succes zat ‘m volgens de mannen in het feit dat veel ouderen nog niet met computers overweg konden en de weg naar Marktplaats dus niet wisten. “Die ouderen van nu zijn wel handig met de pc”, merkt Huisman op. “We zijn ingehaald door de tijd.”

Door websites als Marktplaats en Ebay veranderde de handel in tweedehands spullen. De tweewekelijkse Curiosaveiling veranderde al die jaren weinig in opzet. “Ook het stukje gezelligheid, vermaak en de saamhorigheid bleef altijd hetzelfde”, zegt Ben Gouweleeuw. Huisman: “Mensen komen hier voor het vermaak. De één gaat elke week biljarten, de ander kaarten, anderen hebben hun uitje met onze veiling. Sommige bezoekers komen er al net zo lang als ik.” Hij wijst naar een zwart-wit foto aan de muur, met daarop een lachende mooie jongedame. “Kijk, hier is Tineke nog zestien jaar. Die foto is gemaakt toen we nog aan het Zuideinde zaten. Tineke komt hier nu nog. Ze is nu, denk ik, net zo oud als ik.”

‘WE HADDEN HIER DE SEKS-BOER, DIE KOCHT ALTIJD ALLE SEKSBOEKJES’
Die trouwe bezoekers kwamen al die jaren niet in de laatste plaats omdat je tijdens de veiling kon lachen. Sterker nog: “Dáár kwamen de mensen voor”, zegt Huisman. Gouweleeuw voelt na twintig jaar de vaste grappen al aankomen. “Dan zegt Jan als iemand iets koopt: ‘Ben je er blij mee?’ En weet ik dat hij daarna zegt: ‘Mooi. Wij ook. Omdat we ervan af zijn’.” Veel vaste gasten hebben een bijnaam. Huisman: “Iemand die veel tv’s koopt is de tv-boer. We hadden hier ook de seks-boer, die kocht altijd alle seksboekjes. Helaas is hij overleden.” Lachend: “Maar gelukkig hebben we met Robert een nieuwe seks-boer.” Gouweleeuw: “Nadat Klazien hier opeens niet meer kwam en iemand op haar vaste plek ging zitten, noemden we haar voortaan ook Klazien.” Huisman: “Iedereen hier wordt betrokken bij het verhaal.” Hilarisch was het ook als er plots vibrators of opblaaspoppen uit dozen vol oude huisraad tevoorschijn kwamen. “Die zijn altijd maar weinig gebruikt”, lacht Huisman. Of elektronica die, voordat het bieden kon beginnen, voor het oog van iedereen in de zaal nog even werden getest en meteen begonnen te roken. En niet zelden sloegen tijdens de veiling de stoppen eruit.

‘ER ZITTEN GEWOON KWARTJES TUSSEN DE DUBBELTJES’
“Soms zaten er ook goede stukken tussen, hoor”, vervolgt Gouweleeuw. “Goede schilderijen bijvoorbeeld. Ik heb een tweedehands winkeltje. De meeste spullen komen hier vandaan. Soms krijgen we een doos oude afgetrapte schoenen binnen, maar zit er één paar dure Italiaanse schoenen tussen. Ik heb hier eens voor een euro een eindversterker gekocht en voor 1600 euro doorverkocht. Er zitten gewoon kwartjes tussen de dubbeltjes.” Huisman: “Er komt inderdaad nog weleens wat van de zolder af. Maar de echt bijzondere dingen zien we niet meer. Wat dat betreft was het vroeger wel beter. Al het goede wordt nu via Marktplaats verkocht.” Huisman vertelt over een niet bepaald kinderachtige afzuigkap die eens op zijn pad kwam, die hij wilde verkopen, maar er toch vanaf zag. “Als je die aanzette, vlogen je ballen gehakt de lucht in.”

Gouweleeuw gaat nog even verder over andere topaankopen van de afgelopen jaren. Zoals een grote verrekijker uit 1893, voor 20 euro. Of een unieke oude barometer, zoals die nu niet meer gemaakt wordt. “Ja, ik heb een boek vol successen, maar ook een boek vol narigheid en een winkel waar ik door de hoeveelheid spullen niet meer naar binnen kan.” Handel is geduld hebben, leerde Jan Huisman. En soms wordt het wachten beloond.

‘IK HEB EEN LEUKE EN LIEVE VROUW, ZIJ ZIT AL JAREN ALLEEN’
Voor Huisman en Ben Gouweleeuw houdt het wachten binnenkort op. Dinsdag 23 december is hun allerlaatste veiling. De zwaar gehavende veilinghamer en Huisman komen dan voor het laatst in actie. “Ik word deze maand 65 en ben ziek geweest”, verklaart Huisman z’n redenen te stoppen. “Ik dacht: Er zijn ook andere leuke dingen. Ik heb een hele leuke en lieve vrouw, zij zit al jaren alleen. De veiling kost me zeker twintig uur per week en je kunt nooit zeggen: We verplaatsen ‘m van dinsdag naar woensdag, of we doen een keer geen veiling. Ik ben er in feite zeven dagen per week mee bezig, maar heb dat altijd met plezier gedaan.” Ben Gouweleeuw knikt instemmend. Ook hij kijkt terug op een geweldige tijd. Maar ook een tijd waarin hij twintig jaar niet op vakantie kon. Vanwege de veiling. En toch: “Als Jan morgen zegt: We gaan ermee door, dan ga ik ook door.” Huisman lacht. “Daar hoef je niet op te rekenen.”

De mannen kijken ook met trots terug. Omdat ze al die jaren zonder één euro subsidie de veiling draaiende hielden. Omdat ze voor vertier en vermaak zorgden voor alle nationaliteiten die over de vloer kwamen. En omdat ze heel veel spullen een tweede leven gaven. Huisman zal vooral de gezelligheid missen. “Maar denk erom dat ik ook al die mensen die hier kwamen ga missen.” Huisman zal, zegt hij, de komende maanden wat minder ‘eenmaal, andermaal’ roepen. “Straks is het eenmaal, andermaal, gesloten”, zegt Van der Giessen.

“Het doet wel zeer dat het 23 december voor het laatst is”, vindt Gouweleeuw. “Maar we leven er al een jaar naartoe. Ook de mensen die hier komen tellen de weken af”, zegt Huisman. Gouweleeuw: “Of het wijsheid was om te stoppen, moet blijken. Maar ik denk niet dat de handel toe zal nemen. We willen niet doorgaan tot er nog twee mensen in de zaal zitten.” Nu komen nog gemiddeld honderd bezoekers. Zij kunnen na dit weekend, twee keer dinsdagavonden en één donderdagavond, nog drie keer spullen slijten of kopen. Een paar euro verdienen of uitgeven, maar sowieso lachen, gieren en brullen. En dan is hun hoofdstuk van de veiling voor hen eenmaal, andermaal en voor altijd gesloten.

Het gaat door
Soms haalt de actualiteit een verhaal in. Ook nu. Kort voor het ter per se gaan deze krant horen we dat iemand is opgestaan die op dezelfde voet verder gaat met de curiosaveiling. Robert van der Giessen gaat hem bijstaan, Huisman en Gouweleeuw stoppen. Dinsdag 6 januari kan iedereen weer z’n spullen veilen of koopjes op de kop tikken. Zelfde plek, zelfde tijden…

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl