Delft Wereldstad - Zweden

DELFT - In Delft wonen 148 verschillende nationaliteiten. Veelal mensen die opgroeiden in een ander land en later naar Nederland verhuisden. Een van hen is de Zweedse Linda Martinsson (41). Ze verhuisde tien jaar geleden voor de liefde naar Nederland. Nu is ze single en werkt bij IKEA. “Ik ben verliefd op Delft.”

De sjoelbak staat als klaar als ik binnenkom. Ik vraag aan iedereen die meewerkt aan de interviewserie Delft Wereldstad om met iets Nederlands en iets van het moederland op de foto te gaan. Zelden kreeg ik zo’n enthousiaste reactie daarop: “Dan wil ik met de sjoelbak!” reageerde Linda meteen. “In een Zweeds voetbalt-shirt...” Ik had kunnen weten dat zo’n interview eindigt in een felle strijd tussen geïnterviewde en journalist. Helaas uw journalist delfde het onderspit, maar het was close: 74 tegen 65 punten.

Linda groeit op in Malmö waar ze op haar negentiende gaat werken als croupier bij blackjacktafels in pubs. Het land heeft dan nog geen grote casino’s en de gokspellen hebben speciale Zweedse regels. Door haar talenknobbel belandt ze al snel in het buitenland. Eerst een jaar in Spanje en daarna anderhalf jaar met de boot op en neer naar een casino in Kopenhagen. Als er plannen zijn voor een internationaal casino in het midden van Zweden, in Sundsvall, staat Linda vooraan in de rij. “Ik wilde me graag verder ontwikkelen. Zo’n nieuw en internationaal casino sprak me aan.

Ik werd aangenomen als tablemanager. Dat betekent dat je toezicht houdt op een aantal tafels. Maar op de eerste werkdag bleek dat ik door mijn ervaring meer van alle spellen wist dan de anderen. Daarom werd ik trainer. Dat kwam goed uit, want in het hostel waar ik logeerde had ik net een hele leuke man ontmoet. Hij kwam van Holland Casino uit Nederland en zou helpen om het nieuwe casino op poten te zetten. Hij was ook trainer. Bij deze man begon mijn liefde voor Nederland.” Die man is Renko: half Italiaans, half Nederlands. Linda valt als een blok voor hem. “Het is een mooie donkere man, reislustig en sportief. Hij kan zo grappig zijn. Oh en hij is een echte Feyenoord-fan...” Na drie maanden zit het werk van haar vriend erop. Hij gaat terug naar Nederland. Linda reist mee om zes weken ervaring op te doen in Holland Casino in Scheveningen. De eerste keer dat ze in Nederland is.

“Ik woon waar mijn hart woont”

“Ik hoorde de taal en dacht: wat is dit voor een vreselijke taal met al die g’s? Het leren tellen ging snel. Binnen een paar dagen lukte me dat in het Nederlands. Handig voor een croupier.” Na die zes weken gaat Linda terug naar Sundvall. “Het is een klein en schattig stadje, dezelfde grootte als Delft. Het ligt vlakbij de pistes en er ligt veel water omheen. Het is er koud, maar wel droog. Ik vond het er heerlijk. Maar Renko en ik misten elkaar heel sterk.

Daarom besloot hij na een half jaar om in Zweden te komen wonen. Omdat er in Malmö meer mogelijkheden waren, verhuisden we daarheen.” Hoewel het leven in Zweden Renko bevalt, past de werksfeer van het Zweedse casino uiteindelijk toch niet bij hem. Hij besluit terug te gaan. “Hij zei: ‘Ik ga terug. Je moet goed nadenken wat je wilt.’ Maar ik hoefde er geen enkele seconde over na te denken! Ik woon waar mijn hart woont.”

Dus vertrekt Linda naar Nederland, Barendrecht. “Ik besloot eerst al mijn aandacht te richten op het leren van de taal. Ik wilde met iedereen kunnen communiceren, van het buurmeisje tot mompelende ouderen. Vrijwel direct kon ik met de inburgeringscursus beginnen. Ik vond het leuk om de cursus te volgen want ik was het zat om steeds alleen ‘de vriendin van Renko’ te zijn. Er kwamen leuke mensen met verschillende nationaliteiten: Colombiaans, Thais, IJslands. Ik kon Renko aan hen voorstellen. Nu was hij ‘de vriend van.” Na een jaar schrijft ze zich in bij een uitzendbureau. Omdat haar vriend veel ’s avonds werkt en ze ook tijd samen willen doorbrengen, zoekt ze parttime baan. Binnen een week belt het uitzendbureau al op. Er is een baan bij IKEA in Delft als receptioniste voor het internationaal conceptcenter. Dit center helpt IKEA-vestigingen wereldwijd bij de bouw en de inrichting van de winkels en de opleiding van managers.

“Ik was het zat om ‘de vriendin van’ te zijn”

“Het was precies wat ik zocht op dat moment. Toch werd al snel duidelijk dat dit niet uitdagend genoeg was. Daarom werd ik al projectmedewerker. Tot mijn verbazing belde toen de CEO op met de vraag of ik zijn persoonlijk assistent wilde worden. Ik merkte in die functie dat ik veel van werken houd. Uiteindelijk ben ik toch fulltime gaan werken.” Ondertussen proberen Linda en haar vriend kinderen te krijgen. “In de familie zei iedereen altijd: jij bent zo gek op kinderen, jij zult vast als eerste zwanger zijn. Ik wilde het graag, maar het lukte niet. Zelfs niet met IVF. Ik had de hoop al bijna opgegeven toen ik toch in verwachting bleek. Maar op de ochtend van de eerste echo kreeg ik een miskraam...”

Zijn het de verschillende werkritmes? Het verdriet van het geen kinderen kunnen krijgen? Linda weet het niet, maar feit is dat zij en haar vriend uit elkaar groeien. “Op het eind spraken we elkaar gewoon niet meer. Het was stil in huis. We vonden het beter om uit elkaar te gaan. Vrienden en familie dachten toen: ‘Mooi, nu komt Linda terug naar Zweden.’ Maar ik heb daar nooit over nagedacht. Ik heb hier een goede baan, intussen als teamleider in de winkel, en heb fijne collega’s. Nederland past wel bij mij. De mensen zijn hier vrij relaxt. De Zweden zijn altijd druk met ‘ik heb dat’ en ‘ik doe dat’.

“Het is geen straf om hier te wonen”

Naast hun baan zijn ze ook nog avonden bezig. Nederlanders ontspannen meer in hun vrije tijd.” Na de breuk gaat Linda eerst een paar maanden in Schiebroek in Rotterdam wonen. “Dat was vreselijk, ik voelde me daar zo geïsoleerd van iedereen.” Dus zodra ze de kans krijgt om samen met een collega een appartement in Delft te betrekken, grijpt ze die met beide handen aan. Inmiddels woont ze al vier jaar in de stad. “Ik ben gewoon verliefd op Delft. Ik vind het hier heerlijk. De architectuur, de grachten met de witgeverfde bruggetjes, de cafés, de restaurants. Ook ben ik dol op stamppotten en Indonesisch eten van de toko om de hoek. In zeven minuten fiets ik naar mijn werk. Ik sta met een been in de internationale context en met de andere in de Nederlandse. Zo heb ik een groep Nederlandse vrienden om me heen en voetbal ik in een internationaal vrouwenteam. Nee, het is geen straf om hier te wonen. Ik blijf voorlopig nog wel. ...tenzij IKEA een vestiging in Nieuw Zeeland opent... Ik ben daar ooit zes weken op vakantie geweest en dat landschap... daar zou ik Delft wel voor kunnen verlaten.” (LT)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl