Dubbel Delft 26/11

DELFT – Kleurenfotografie bestaat sinds iets na 1900. De eerste afdrukken werden gemaakt met kleine rode, groene en blauwe zetmeelkorrels die als filterlaag bovenop de zwartfilm lagen. Het was een nogal ingewikkeld en daardoor duur procedé. Veel fotografen die tot dan toe in zwart-wit hadden gefotografeerd, zoals bijvoorbeeld voor ansicht- of fotokaarten. En dat was een enorm florerende handel. Zoals we nu via Whatsapp of Facebook even snel een foto ‘delen’, werden er toen duizenden ansichtkaarten verstuurd met beeld van ‘de prachtige plek waar wij nu zijn’. Daarvoor moest je in een winkel de gewenste kaart uitzoeken, postzegel kopen, opplakken, tekst op de achterkant van de kaart zetten en ‘m in een brievenbus gooien. Een van de dagen erop werd de kaart - meestal - bezorgd. Wilde je meerdere mensen een kaart sturen dan was je dus veel langer bezig. Veel fotografen zagen de bui al hangen: binnenkort willen al die toeristen natuurlijk een kaart in kleur. En alles uit je archief opnieuw in kleur maken op die dure manier was voor velen een brug te ver. En dus verzon men een list: het inkleuren van zwart-wit foto’s. Groot nadeel was dat nuances, schakeringen in kleur bijna onmogelijk waren. Wel kon je door het meer of minder mengen met water de kleur lichter of donkerder krijgen. Zo’n voorbeeld zien we hier. In feite zijn er maar drie kleuren gebruikt: rood, blauw en bruin. Degene die hier de kleuren aanbracht was van het type ‘lange halen, snel thuis’. Vooral De Waag is erg slordig gedaan: in het midden, rondom de grote gevelsteen’ is het een zooitje.  Dat inkleuren gebeurde allemaal met de hand, met speciale vloeiende inkten. In hun enthousiasme konden sommigen niet ver genoeg gaan in het toevoegen van felle kleuren om toch maar die kleurrijkdom op foto weer te geven. Tegenwoordig kijken we, ook als leek, een stuk meer naar de scherpte en de juiste kleuren. Toen waren die ingekleurde foto’s een succes. Pas rond 1960 werd de kleurenfotografie bereikbaar, want betaalbaar, voor de consument. De dagbladen vonden het absoluut niet geschikt voor de lezer, al die felgekleurde, chaotische publicaties. En zwart-wit was statig, duidelijk en herkenbaar. Pas in 1988 kwam de eerste foto in de Volkskrant: Ruud Gullit op de cover van de speciale EK-bijlage.