'Ik wil m'n ouwe Puch terug!'

DELFT - Ongeluk zit in een klein hoekje, maar geluk ook. Wat als het vriendje van Beppie wèl was komen opdagen? En wat als Hans haar niet thuis had gebracht op zijn Puch? Hoe een Puch twee prachtige mensen bij elkaar heeft gebracht.

Hans Bronkhorst: "Oudere mannen hebben dat wel meer, dat ze behoefte krijgen aan een oldtimer of zo. Ik mijn geval wilde ik een MGM. Leek me leuk, zo'n roadster. Ik kwam de voorzitter van de MG club Nederland tegen en die zegt: Hans, hou je van sleutelen in de openlucht? Nee, natuurlijk niet. Nou, zegt ie, dan moet je geen MG kopen. Er is altijd wel wat aan de hand met die dingen. Kort daarna fietste ik met Bep door Delft en achter me kwam een man te staan op een brommertje, dat hoorde ik. Hij had twee zonen bij zich, en ze reden alle drie op een Puch. En ik zei tegen Bep: Dat wil ik! Ik wil me ouwe Puch terug!"

Meisjes afpakken
"In 1966 had ik mijn eerste Puch en dat was het ware. Je had toen meerdere groepen in Den Haag, allemaal op een eigen soort brommer. Ik zat bij de Kikkers. Ach, wat deden we? Knokken met mekaar. Kerstbomen rausen. Meisjes afpakken. Het was onschuldig, heel anders dan nu. Er waren geen wapens en als je op de grond lag, kreeg je geen trap na. Puch-rijders waren wel alternatief. Je had Clarks aan. Je was een artistiekeling, met zoveel mogelijk haar. Beppies moeder zei: Als een gozer lang haar heeft, trap ik hem zo de trap af. Nou, ik hàd lang haar en dat haar wapperde zonder helm alle kanten op!" Beppie: "Maar ik trok me er niks van aan, hoor. Het begon in 192, een dancing in Den Haag. Daar trad Shocking Blue op. Ik was 17 en had met een vriendje afgesproken, maar die kwam niet opdagen. Er komt een jongen aangelopen die me ten dans wilde vragen, maar Hans was hem net voor. Ik denk wel eens hoe had mijn leven gelopen als hij net iets later was geweest?! Het is de enige keer dat ik bij Hans achterop heb gezeten. Het zat helemaal niet lekker!"

Luidruchtige begrafenis
"In 2000 heb ik dus weer een Puch gekocht. Toen stond er in de krant dat Willem Bieler dood was, de zanger van Q65. Hij werd begraven in Den Haag. Ik dacht, weet je wat: Ik ga er naartoe op m'n Puchie. Daar stonden nog zeker tien Puchies buiten. Ik heb nog nooit zo'n luidruchtige begrafenis meegemaakt. Herrie, knoertharde muziek! Na de crematie gingen we naar de kantine en iedereen van de scene uit de jaren zestig was er. Er was maar één ding te krijgen: bier uit een flesje. Het werd steeds gezelliger en uiteindelijk een beetje te vrolijk. Na een uur werden we eruit gegooid. Buiten stapten we tegelijk op onze Puchies. Ze vroegen: Hans, waar ga je naartoe? Ik zeg: naar huis. Nee, zeiden ze, je gaat met ons mee naar Scheveningen. En toen reed ik voor het eerst met een groepie Puchies mee. En dat was het begin van mijn Puch-carrière."

Hoe nu verder?
"Twee jaar later zwaaide ik af op de TU, waar ik werkte. Met 55 met de VUT, dat kan je je nu bijna niet meer voorstellen. Wat moest ik doen eigenlijk? Hoe moest ik mijn leven gaan inrichten? Ik kwam iemand tegen die regelmatig naar Oostenrijk reed, waar die Puchies vandaan komen. Die Oostenrijkers hadden geen idee dat het weer een hype werd in Nederland. Zijn voorstel was dat hij ze ophaalde en dat ik ze opknapte. Ik had er de ruimte voor. Die brommers werden met 17 tegelijk opgehaald, meer gingen er niet op de aanhanger. Ik deed er maar heel weinig aan. Ik zette er een hoog stuur op, en kreeg ze aan de praat. En dan verkopen. Nou, dat heeft een vlucht genomen, onvoorstelbaar! Als ik nu naar een meeting ga, zijn de helft van de brommertjes van mij, haha. Ik heb er zo'n 300 verkocht. De hele handel heb ik overgedaan aan een vriend. Nu heb ik alleen deze nog."

Sodemieter op!
"Het heeft mijn leven richting gegeven. Ik leerde zo duizenden mensen kennen, want ik verkocht ook onderdelen. Ik heb met vrienden op de brommer reizen gemaakt naar Parijs, Engeland, Schotland. Wat Beppie ervan vond? Goed, want zij kon meer gaan werken en naast de Puch-handel deed ik ook het huishouden. Op een dag zei ik tegen Bep: Als ik nou eens een hele mooie brommer heb, zou die dan binnen mogen staan? Ze zegt: Sodemieter op, ik zet m'n fiets toch ook niet binnen?! Maar na een paar dagen kom ik de kamer in en toen had ze als verrassing die brommer binnen gezet. Lief hè!"

Voor de rubriek zijn we op zoek naar vrouwen en mannen met een klassieker, die het leuk vinden om er iets over vertellen. Mail me, dan kom ik graag langs. ronkampers@gmail.com