Euforie achter het grote stuur

DELFT - Als je binnenkomt bij Andrea voel je direct dat hier iemand woont met een rijk geestelijk leven, iemand die het leven niet voor lief neemt en spullen met ervaring op waarde weet te schatten. Niet gek dus dat haar Hanomag Henschel een grote plek in haar hart inneemt.

Door Ron Kampers

In de zomer van 2009 kampeerde Andrea met een vriendin in Frankrijk en zag een Hanomag Henschel staan. Rond en aaibaar, een camperbusje waar je hart van opspringt, een rijdende cocon van geborgenheid. Ze was op slag verliefd. Andrea ging zoeken in de winter en zag er in januari één op Marktplaats staan.
"Hij stond in Overijssel bij een boer, ergens achter op het erf, met een dikke laag sneeuw op z'n dak en in niet al te beste conditie. Echt zo'n Flintstone-auto, met gaten in de vloer. Je kon er bijna mee weglopen. Ik keek zo eens naar binnen en dacht, oh, volgens mij gaat dit hem niet worden. Mijn vader, een monteur met liefde voor oude auto's, ging eronder liggen en ik hoorde hem al zeggen: 'Dré, dit gaan we niet doen', maar hij zei: 'Die nemen we mee!' Hij heeft hem helemaal in orde gemaakt en ik heb de binnenkant opgeknapt en opnieuw ingericht. Hij kostte me tien jaar geleden 1500 euro, maar hij is door mijn vader en met hulp van vrienden zo mooi geworden dat ik hem een paar dagen geleden heb laten taxeren. Ik had echt niet verwacht dat ze in waarde zouden stijgen."

Whoehoe!
"Al tien jaar heb ik er plezier van. Ik ga er lekker mee kamperen in Nederland, festivals bezoeken, zoals Oerol en Lowlands. Het lijkt me leuk naar het buitenland te gaan. Maar ik durf niet echt alleen, zo ver weg. Er is ook al snel iets aan de hand, en dan kan ik mijn vader niet bellen of hij me even komt redden, haha. Bovendien hebben veel vriendinnen van me een gezin en vakantieverplichtingen, dus dat komt er niet zo snel van. Ik ga wel alleen weg, maar liever samen. Hij is verzekerd voor de warme maanden en de eerste keer dat ik hem dan uit de stalling haal en ik zet hem in beweging, dan voel ik me de koningin van de weg. Het feest begint al als ik erin ga zitten. Dan overvalt me een gevoel van vrijheid, een euforisch gevoel, dan zit ik zo achter dat grote stuur, whoehoe! En ik geniet ook van de aandacht die ik krijg onderweg, mensen die een duim opsteken, zwaaien, lachen."

Weggooimaatschappij
"Nostalgie past wel bij mij. Ik heb een beetje hekel aan deze weggooimaatschappij. Dat heeft er altijd ingezeten. Ik was zo rond de dertig toen ik hem kocht, een leeftijd waarop je er achter begint te komen waar je gelukkig van wordt, wat je eigenlijk wil en je dichter bij jezelf komt. En toen heb ik besloten dat zo'n busje goed bij me past. En ook bij de rest, haha. Kijk maar om je heen. Ik hou van gebruikte spullen, en om de schoonheid van dingen weer naar boven te halen door ze op te knappen. Daar word ik blij van!"

Voor deze rubriek zijn we op zoek naar vrouwen (!) en mannen met een klassieker, die het leuk vinden om er iets over vertellen. Mail me, en dan kom ik graag langs: ronkampers@gmail.com