Afbeelding

Voordat Minke echt durfde te leven, was het einde al in zicht

Algemeen

Editie: Week 26, Jaargang 22 |

Broer Maarten, VPTZ-vrijwilliger Pauli en schoonzus Brenda spotten een meeuw, een dier dat veel betekenis heeft gehad voor Minke. (foto: Gerlinde Niens)

DELFT - Zelfs in een uitzichtloze situatie kan een mens opbloeien als nooit tevoren. Dat bewijst het bijzondere verhaal van de inmiddels aan ALS overleden Minke uit Delft. Na een eenzaam maar gezond leven met weinig vrienden en zonder partner, volgde een weliswaar ziek leven, maar vervuld van sociale activiteiten waarin ze zichzelf op de meest pure manier liet zien. Eindelijk durfde ze te leven.

Door: Maxim Dalmeijer

De omslag van gezond naar ziek ging zoals bij zovelen gepaard met een verkeerd gestelde diagnose. Nadat Minke op een dag plotseling door haar benen zakte en niet meer verder kon lopen, werd in eerste instantie aan een versleten knieschijf gedacht. Dat er meer aan de hand was, bleek helaas al snel.
Het hartverscheurende nieuws dat ze aan de spierziekte ALS leed, kwam als een donderslag bij heldere hemel. “Binnen een seconde veranderde haar rustige leven in een groot gevecht. Het wrange is dat ze zichzelf tot dat moment altijd had weggecijferd onder de dwang van haar onzekerheid. Zo zonde”, verzucht haar oudere broer Maarten. Zijn vrouw Brenda knikt en voegt toe: “We hadden het gevoel dat ze veel van het leven had gemist.”
Voordat ze echt durfde te leven, was het einde al in zicht. “De grote vraag was hoe snel Minke zou aftakelen en waartoe ze nog in staat zou zijn de komende tijd”, vertelt Maarten. “Al snel bleek ze met de week achteruit te gaan. Dat viel haar heel zwaar. Het inleveren, het kansloze uitzicht en de afhankelijkheid van verplegend personeel zorgde voor veel frustratie, woede en verdriet. Maar Minke was sterk. Ze leerde in het moment te leven en te genieten van kleine dingen. Misschien had ze dat meegenomen uit haar werkzame leven als ziekenverzorgende.”

De verrijking
Dat het Minke nog lukte om van het leven te genieten toen ze in een rolstoel zat, afhankelijk was van ademondersteuning én een maagsonde had, verraste haar familie. “Het was opmerkelijk dat ze relaties begon op te bouwen. Ze vond het nu ineens prettig om mensen om haar heen te hebben. Haar zelfvertrouwen groeide met de dag. Onze vrienden en haar kennissen vonden het oprecht leuk om haar te bezoeken. Ze werd werkelijk overspoeld met kaarten en bezoekjes”, vertelt Brenda. “Het was ontroerend om te zien dat haar ogen eindelijk straalden, terwijl haar lichaam faalde.”

Het ALS-team vanuit het Sophia Revalidatiecentrum in Delft ondersteunde Minke en haar mantelzorgers, maar ondertussen bereidde de familie zich alvast voor op extra hulp. “We lazen in die tijd een verhaal in de krant Delft op Zondag over een ex-cliënt van VPTZ. Dat sprak ons aan. Ik bewaarde het artikel en liet het aan Maarten en Minke zien”, vertelt Brenda. “Om alle mogelijkheden te verkennen, bezochten we vervolgens een open dag van het Hospice Delft. Daar kwam ik Margreet van Velzen onverwachts tegen. Ik kende haar van vroeger en ze bleek bij VPTZ te werken. Ik informeerde naar de mogelijkheden en Margreet stelde toen voor om langs te komen en kennis te maken met Minke, zodat ze geschikte VPTZ-vrijwilligers kon vinden. Eén van deze vrijwilligers was Pauli.”

Juiste snaar
Maartens zus stond erom bekend dat ze eerst de kat uit de boom keek. “Maar Pauli raakte precies de juiste snaar bij Minke”, vertelt Brenda. “Ze hadden een geestelijke klik en een gemeenschappelijke liefde voor creativiteit. Daardoor groeiden ze snel naar elkaar toe. We zullen de energie die Pauli in hun relatie stopte ook nooit vergeten. Ze masseerde Minkes voeten bijvoorbeeld een keer en dat vond Minke erg prettig. Dus besloot Pauli meteen om een speciale voetmassage-training te volgen. Minke vertelde me dit met tranen van ontroering. Ze vond het zo bijzonder dat iemand zoiets voor haar deed.”
Pauli vertelt: “Ze had zo’n mooie binnenwereld. We konden samen huilen, maar ook intens blij en gelukkig zijn. Er was altijd plek voor humor en dat bewonder ik enorm. Want Minke was tegelijkertijd erg bang om alleen te sterven. Dit zette mij ertoe om haar het verhaal te vertellen van Jonathan (Livingston), de zeemeeuw. Dat gaat over een zeemeeuw die wordt verstoten en in een hogere werkelijkheid komt waarin meer meeuwen zijn zoals hij. Dat gaf haar rust.”

Het einde
Toen het einde dichtbij was en Minke in het Hospice in Voorburg lag, kwam Pauli nog steeds op bezoek. Ze bleef erbij tot het einde. Maarten vertelt eerlijk dat hij nooit had gedacht dat het inschakelen van VPTZ zoveel voor Minke zou betekenen. “Constante verzorging trekt een zware wissel op mantelzorgers, maar nog véél belangrijker: het kan voor mensen met een terminale ziekte erg fijn zijn om met een buitenstaander te praten. Het heeft er uiteindelijk zelfs toe geleid dat wij Pauli hebben gevraagd om te spreken tijdens het laatste afscheid van Minke.”

Pauli vertelde daar een sprookje over een meisje genaamd ‘Eknim’, waarin alle mooie herinneringen van de laatste tijd prachtig waren verwoord. Maar zij was niet de enige die haar creatieve stempel op het afscheid drukte. “Minke heeft dankzij de hulp van een vriendin van ons, die kunstzinnig therapeut is, in haar laatste creatieve uitspatting een eigen kerstkaart gemaakt. Die hebben we ook voor de rouwkaart gebruikt”, vertelt Maarten. “Ik ben zo trots op haar. En ontzettend blij dat ze gedurende haar ziekte nog zoveel heeft ontvangen, wat ze tot dan toe altijd had gemist.”

 

 

Steeds meer mensen kiezen ervoor om, indien mogelijk, hun laatste levensfase thuis door te brengen. Hun partner of kinderen, familieleden of vrienden helpen hen om het leven waardig af te sluiten. Maar dat is een zware taak. Vrijwilligers van VPTZ staan klaar om die mensen te ondersteunen. In deze verhalen beschrijven cliënten van VPTZ hoe zij in hun laatste levensfase staan óf vertellen nabestaanden hoe de laatste levensfase is verlopen. Hierin delen zij hun visie op het werk van VPTZ. De artikelen die daarover in deze krant worden gepubliceerd, komen voort uit de belangeloze inzet van communicatiebureau De TekstGroep, RODI Media zh en fotograaf Gerlinde Niens. Meer informatie over VPTZ is te vinden op www.vptz-delft.nl.

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12