Wiesje Gort-Droog... zondag 17 januari

IJspret. Sneeuwlol. U mag het best weten: ik ben het goed zat. Ik voel me net als iemand die in voorarrest zit maar die geen idee heeft waarom en hoe lang dat nog gaat duren. Iemand schijnt gezegd te hebben: Ze zijn in dit land heel wat beter in het ruimen van geiten dan in het ruimen van sneeuw.

Ik ben het daar roerend in m'n zoveelste bakkie leut mee eens. Ook zoiets: als je de kranten leest en naar de televisie kijkt, dan zijn Nederlanders meesters in het schoonvegen van hun eigen straatje. Nou, kom maar 's bij mij voor de flat kijken. Er is nog geen vlok weggebezemd, het is zonde dat ik het zeg. Ik kom, dat wil ik er maar mee zeggen, al weken de deur niet uit. Ik ben veel te bang dat ik plat op m'n gezicht ga. Of op m'n platte gezicht, zoals mijn man het zo liefdevol kan zeggen. 

Nee, geld om 's met een taxi ergens heen te gaan en me daarna weer voor de deur te laten afzetten, dat heb ik niet. Trouwens, ik heb begrepen dat dat niet eens meer mág, afzetten voor de deur. Dat we nu eindelijk verlost zijn van die brutale jongelieden die, natuurlijk onder etenstijd, aanbellen en dan proberen je met een ongeïnteresseerd opgedreund kulverhaal een volstrekt nutteloos apparaat of een hopeloos abonnement aan te smeren. En dan hebben ze het ook nog 's vooral op oude vrouwtjes gemunt, de smiechten. 

Gelukkig heb ik ze nog allemaal op een rijtje, wat niet zo logisch is als het lijkt als je in een galerijflat woont. Maar goed, als je zo lang aan huis gekluisterd bent, biedt dat wel de mogelijkheid om wat dieper na te denken over de zin en de onzin van het leven. Zo bekroop mij van de week de gedachte dat we er, ondanks alles, toch wel duidelijk op vooruit zijn gegaan, in de loop der jaren. Ik bedoel: vroeger was het Jan met de pet, nu is het Jan met de bromfietshelm. Daar staan we misschien wel te weinig bij stil. Daar staat weer tegenover dat we ons vandaag de dag erg druk schijnen te moeten maken over de CO2-uitstoot. Ik zeg dan, op mijn beurt: als je nagaat wat wij eten en wat voor troep daar allemaal in- en opzit, dan is elke wind die we laten een complete gifwolk. Maar daar hoor je niemand over. En hoe meer we praten over de opwarming van de aarde, hoe kouder het wordt. Snapt u het nog? Gelukkig mogen we ons gelukkig prijzen dat we Delftenaren zijn. Bevoorrechte mensen. We hebben toch maar mooi het Beste Broodje van Nederland. En de Bijna Beste Broodjes. We hebben een cafémevrouw die tot de Grootste Doerakken van ons land behoort. En we hebben de Beste Stadscamping. Wat willen we nou eigenlijk nog meer? Ja, naar buiten, als ik even voor mezelf mag spreken. Niet dat ik van plan ben te gaan kamperen, maar ik heb best wel trek in zo'n Beste Broodje. Maar ja, die sneeuwlol en die ijspret, hè.

Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl