Delft Wereldstad - Frankrijk

Editie: Week 1, Jaargang 21 |

Lucie werkt sinds 2009 als zelfstandig adviseur voor bedrijven. Ze helpt hen om expat-personeel zich thuis te laten voelen in Nederland.

In Delft wonen 148 verschillende nationaliteiten. Veelal mensen die opgroeiden in een ander land en later naar Nederland verhuisden. Een van hen is Lucie Cunningham (40). De Francaise is getrouwd met een Amerikaan en woonde in vier verschillende landen. Sinds tien jaar is Delft haar thuis. “Ik heb de warmte van het zuiden mee.”

Het smalle stoepje voor de deur staat vol fietsen. In de deur zit een glas-in-lood raam. Bewoonster van dit typisch Nederlandse huis in het Westerkwartier is Lucie Cunningham. Ze verwelkomt me met een kop thee en een bordje met fruit. Lucie is geboren in de provincie Aderon in het zuidwesten van Frankrijk. Haar ouderlijk huis staat bovenop een heuvel. “Het is een losstaand huis met een grote tuin vol groente en fruit. Zelfs met een klein stukje wijngaard. Jaarlijks kwamen vrienden helpen met de druivenoogst, gezellig, maar onze wijn smaakte altijd naar azijn. Tenminste, dat hoor ik van anderen want zelf drink ik geen wijn. Ik eet ook geen kaas trouwens. Geen typische Francaise, hè? Het was zo fraai daar in Aderon. Ik wist wanneer de paddenstoelen groeiden en waar je de lekkerste tamme kastanjes kon rapen.” Ze gaat als kind in een klein stadje naar school dat ondanks de provinciale ligging tamelijk multicultureel is. “Ik ging naar een zwarte school. Daar kwam ik al vroeg in aanraking met veel verschillende culturen. Mijn vader is van origine Spaans. Waardering voor andere culturen is mij met de paplepel ingegoten.”

Ze vertrekt naar Engeland om daar te gaan studeren aan de University of Sussex. “Ze hadden er een fantastische bibliotheek vol informatie over mijn studieonderwerp: vrouwen in de Amerikaanse geschiedenis.” Maar de studie levert meer op dan boekenkennis alleen... “De eerste dagen was er een probleem met het storten van geld. Tijdens het welkomstfeest voor buitenlandse studenten liep ik even weg van mijn vriendinnen om met mijn vader daarover te bellen. Toen ik terug kwam zat hij daar. Die Amerikaan. Hij zat met mijn vriendinnen te praten. En ineens kwam ik hem overal tegen. Op straat, in de bieb. Het viel me op wat voor uniek individu hij eigenlijk is. Slim, knap, fijne dosis humor. Hij kan moeilijke dingen op een simpele manier uitleggen en we delen de interesse in dieren en denkspelletjes.”

Lucie krijgt een relatie met hem en verhuist naar de Verenigde Staten. Die leuke man wordt haar echtgenoot. Samen verhuizen ze een aantal keer: Atlanta, Georgia en San Francisco worden hun tijdelijke thuis. Het werkgebied van haar man is tamelijk specialistisch. Hij wil graag academisch werk gaan doen, maar er zijn slechts een handje vol universiteiten in de wereld waar hij terecht zou kunnen. Als hij hoort van een vacature op de TU Delft, gaat hij dan ook direct solliciteren. Lucie: ”Hij kwam zo enthousiast terug van dat gesprek. Lyrisch was hij over de stad. Ik was meteen overtuigd. Bovendien vond ik het een prettig idee om in Nederland te gaan wonen. Eindelijk dichter bij mijn familie in Frankrijk.” En zo verhuist Lucie naar een klein appartement op de Nieuwe Langendijk.

Binnen drie maanden is ze zwanger van haar eerste kindje. Toch is het niet de makkelijkste tijd voor haar. “Ik kwam op 1 januari hier wonen. Het was bijzonder koud. We woonden daarvoor in het warme Californië dat geen seizoenen kent. Fietsen durfde ik in het begin niet en toen ik eenmaal zwanger bleek, vond ik het lastig om met die dikke buik ermee te beginnen. Ik had geen werk, geen rijbewijs en was eenzaam. Een zwangerschap is een bijzonder moment in je leven en ik had naast mijn man niemand om dat gevoel mee te delen. Gelukkig leerde ik een Surinaamse dame kennen. Zij was mijn eerste vriendin hier. Een beetje als een buddy. Ze legde me uit hoe alles werkte van de kraamzorg tot het kopen van babyspullen. Ook aan de winkels en het eten moest ik wennen. Bij de bakker wist ik niet altijd ‘wat is wat’. Ik heb van alles geproefd en zocht naar goede melk en echt krokant brood. De slager wilde me in het begin niet eens de prijs geven van een stukje eendenborst. Die gaf alleen als antwoord: ‘Dat is heel duur mevrouw. ‘t Is toch niet voor de burgemeester?’ Ze konden maar niet geloven dat iemand dat voor een stuk vlees over had. Maar voor mij was het de smaak van thuis.” Ondanks de problemen in het eerste jaar vindt Lucie haar draai. Na twee jaar verhuist zij met haar man en kind naar een straatje in het Westerkwartier. “De buurt vind ik heel gezellig en de ligging is perfect. Deze wijk is een brug tussen de hoogopgeleide binnenstad en het multiculturele Poptahof. Het is een beetje als vroeger thuis in Frankrijk. Ik heb het beste van twee werelden om de hoek.”

Intussen zijn we acht jaar verder en heeft Lucie de Stichting Delft MaMa opgericht. “Het gevoel om je thuis te voelen wil ik nu op andere mensen overbrengen. Toen ik mijn zoontje naar de peuterschool bracht, hoorde ik van buitenlandse vrouwen hoe eenzaam ze zich voelden in Delft. Ik herkende hun verhaal. Ze weten niet hoe de zorg voor kinderen hier geregeld is of kunnen de bijsluiter van medicijnen niet lezen. Daarom ben ik met Delft MaMa begonnen. Daarvoor moest ik wel over mijn eigen verlegenheid stappen. Maar nu ik een doel heb, gaat me dat goed af. We helpen buitenlandse moeders om te integreren in Delft. Want dat is het risico van buitenlanders. Dat je in je eigen ‘bubble’ blijft. Dat je als Amerikaan alleen maar met Amerikanen omgaat. Ik heb er zelf heel bewust voor gekozen om inwoner van Delft te zijn. Met de leuke en minder leuke kanten.”

Geboren in Frankrijk, een Spaanse vader, een Amerikaanse man, gestudeerd in Engeland en wonend in Nederland. Dat is Lucie. Hoe of wat voelt ze zich? “Van alles een beetje misschien. Ik wil me niet vastpinnen op een nationaliteit, maar ik heb de warmte van het zuiden mee.” (LT)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl