Zijkant...

U mag het best weten: ik zal blij zijn als die jaarwisseling achter de rug is. Die laatste weken van een jaar vind ik sowieso helemaal ruk, het is zonde dat ik het zeg. Jan en Alleman voelt zich dan geroepen om terug te blikken en achterom te kijken. Oude koeien uit de sloot halen lijkt dan volksvermaak numero één. Terugkijken is nooit mijn ding geweest. Als een jongen in zeg maar een vlaag van verstandsverbijstering het al kon opbrengen naar mij te kijken, durfde ik voor geen goud terug te kijken.

Oogcontact? Ik zou niet weten hoe dat moet. En als het er, volstrekt per ongeluk, wèl een keer van kwam, had ik zó'n hoofd. Toen al m'n vriendinnen al lang en breed aan het proberen waren of blowen je leven echt verrijkt, hield ik het, of ik nou wilde of niet, bij blozen. Eén letter, maar vooral een wereld van verschil. Nee, moet ik toegeven, ik was geen blikvanger. Hoe ik dan toch aan de man gekomen ben, en uitgerekend aan dit exemplaar, dat wilt u niet weten. Ik eigenlijk ook niet. Dat besefte ik onderlaatst nog eens. Toen hoorde ik een man zeggen dat hij en z'n vrouw na 27 jaar eindelijk seksueel op elkaar waren afgestemd. Ze hebben nu allebei tegelijk hoofdpijn. Daar kan ik me heel goed in vinden, moet ik zeggen.
Maar goed, we hadden het over de tijd van het jaar. En dat het gelukkig bijna afgelopen is. Ik vraag me dus af wat voor zin het heeft om allerlei gebeurtenissen en zo weer op te rakelen. Wat is nou het nu van het opnieuw openrijten van oude wonden? Leuk, hoor, ik noem maar een voorbeeldje, dat die schoonmakers protesteerden omdat ze te weinig betaald kregen voor het vuile werk dat ze opknappen. En grappig, hoor, dat die demonstratie werd opgevrolijkt door een dweilorkest. Maar wat moet ik daar nu nog mee? Hulde, hoor, dat er een enorme partij nep-BH's is onderschept. En dat zo een stokje gestoken kon worden voor deze ergerlijke vorm van steunfraude. Maar ja, wil ik dat nóg een keer weten? Dat, het is toch wat, een jager aangeschoten de kroeg verliet en dat toen onmiddellijk de Politie in het geweer kwam, het zal wel. Maar om dat nou opnieuw onder de aandacht te brengen.
Nee, liever denk ik, op mijn manier dan, na over de zin en onzin van het leven. En dan kom je soms best tot aardige gedachten. Maar dan kijk ik naar buiten, naar wat heel wat mensen dan een wondere witte wereld noemen. Nou, voor mij hoeft dat allemaal niet. Al zeg ik wel: je bent zo koud als je je voelt. En dan is het toch wel uit te houden. Ik geef wel toe dat ik mezelf nu wat extra verwen. Ik heb er eigenlijk het geld niet voor, maar daar trek ik me niks van aan. Ik spiegel me dan maar aan wat ik een kraamverzorgster 's hoorde zeggen: Het kost een placenta, maar dan heb je ook wat. En dan, op de valreep, nog deze goede, maar waarschijnlijk overbodige tip: Eet niet te veel. Want berouw komt na de ponden.

Wiesje Gort-Droog

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl