Hoe gaat het met Dave Staakman?

DELFT - Dave Staakman (48) begon in een vriendenteam, maar was erna zo'n vijftien jaar vaste waarde in het vlaggenschip van SEP.

Staakman begon in de jeugd van DHC. "En daar staat me eigenlijk niet meer zoveel van bij. Op mijn zeventiende had ik het daar wel een beetje gehad en begon mijn oom met een aantal vrienden een vriendenelftal bij SEP. Ik zag dat wel zitten en heb samen met Marco van Adrichem de overstap gemaakt."

- Hoe beviel dat?
"Dat was hartstikke leuk. We hebben een paar mooie jaren gehad, maar op een gegeven moment wilden we het eens wat hogerop proberen. Daarop zijn Marco en ik in de selectie gaan voetballen."

- Nogal een stap, lijkt me...
"Dat was in het begin zeker wel even pittig. We hadden het geluk dat we in een geweldige groep terechtkwamen met onder anderen Gerard, Rene en Michel Haak, Leo Boer en Peter Lips. Peter Hoed was onze trainer. In het eerste jaar was ik nog geen vaste waarde. Helaas degradeerden we."

- Niet echt een bliksemstart dus...
"Niet bepaald nee. Sterker nog: het jaar erna degradeerden we opnieuw. Een heel aantal van de oude garde was gestopt en we gingen met een nieuw elftal, met onder anderen Jim Tetteroo en Bas Olsthoorn verder. Dat ging in het begin dus nog niet heel goed."

- Kwam het nog goed?
"Absoluut. Na de twee degradaties volgden twee promoties. Dat was natuurlijk fantastisch. De eerste keer speelden we in Dirksland voor het kampioenschap en er kwamen twee bussen met supporters mee. Dat was nog nooit eerder vertoond bij SEP en gelukkig wonnen we ook. We werden overigens kampioen in de zesde klasse toen deze werd opgeheven. De kampioenen uit de verschillende zesde klassen speelden een competitie voor een plek in de vierde klasse en die wonnen we gelukkig ook."

- Hoe was de sfeer?
"Die was uitstekend. We trainden altijd op woensdag en vrijdag en vooral vrijdag was het altijd feest. We barbecueden in de kleedkamer en het werd altijd laat. Qua grappen moest je voor iedereen wel op je hoede zijn. We haalden eens een grap met Walter Schellenbach uit: hij was op woensdag altijd direct na de training weg. Daarom belden we eens zogenaamd namens de krant of hij zijn toto wilde invullen voor een bepaalde rubriek. Op woensdagavond zou er een fotograaf langskomen. Het viel iedereen natuurlijk op dat hij er om twaalf uur nog zat. Toen ik ernaar vroeg, zei 'ie dat 'ie op de fotograaf wachtte. Die kwam natuurlijk nooit meer."

- Hoelang heb je in het eerste gespeeld?
"Ik ben natuurlijk laat begonnen, maar heb het toch een jaar of vijftien volgehouden. Ik had bijna nooit last van blessures en stopte op mijn zevenendertigste. In die tijd kwam er onder Jan Etienne een talentvolle jonge lichting door met jongens als Terence van Koppen en Hugo van Kuijeren. Dat was hartstikke mooi. Jan en Marcel de Letter hebben het voetbal van SEP trouwens echt naar een hoger plan getild. Zij zijn de beste trainers die ik heb gehad."

- Wat doe je nu nog?
"Ik badminton met een aantal oud-gedienden, speel tennis en zit bij de veteranen. Op het veld is het niet meer zo flitsend als voorheen, maar in de derde helft zijn we moeilijk te verslaan. Wat dat aangaat is SEP een unieke, gezellige vereniging waar spelers maar zelden vertrekken."