Oud-korfbalster Marloes Preuninger blikt terug...

DELFT – Wekelijks blikt Delft op Zondag met oud-sporters terug op hun gloriejaren. Deze week deel 6 met oud-korfbalster Marloes Preuninger.

Door: Jesper Neeleman

De inmiddels 35-jarige Delftse maakte deel uit van de gouden generatie van Fortuna, die twee keer Nederlands Kampioen zaalkorfbal werd.
Maar dat was toen. Inmiddels is ze moeder van drie kinderen en samen met 'een leuke man, die niet korfbalt'. "Verder ben ik lekker aan het werk en heb ik een leuk sociaal leven. Wat wil ik nog meer?"

Korfbalgezin
Als jongste telg in een korfbalgezin en kind uit een echte korfbalfamilie kon het niet anders dan dat ook Marloes ging korfballen. Haar vader Jan speelde ook in Fortuna 1, moeder Ineke in het tweede. Marloes Preuninger groeide op op het sportpark van Fortuna. Later, in de senioren, speelde ze samen met haar broer Joost en zus Arline in Fortuna 1 én in Oranje. "Pas op latere leeftijd ben ik meer gaan beseffen hoe bijzonder dat is", zegt ze. "Ik ben blij dat ik deel mag uitmaken van een bekende korfbalfamilie. Door de sport heb ik veel raakvlakken met m'n broer en zus. We hebben hetzelfde leventje, kennen dezelfde mensen, hebben dezelfde vrienden. We zagen elkaar jarenlang bijna dagelijks. Dit alles zorgde voor een sterke band. Tot op de dag van vandaag zijn onze levens met elkaar verstrengeld."

Marloes, Joost en Arline Preuninger hebben samen negen kinderen. Ook zij korfballen en ook zíj kunnen het goed met elkaar vinden. Of de hoofdmacht van Fortuna over vijftien jaar weer meerdere Preuningers telt, maakt Marloes niet uit. "Het is al mooi om te zien dat ze het zo naar hun zin hebben op de vereniging. Ze vinden de sport leuk, maar als dat later verandert, is dat ook prima. We gaan ze niet indoctrineren."

Vuurdoop
Terug naar haar eigen jeugd. Na een succesvol doorlopen jeugdopleiding, waarbij ze dikwijls voor nationale jeugdteams werd opgeroepen, debuteerde ze al op 16-jarige leeftijd in Fortuna 1. Dat was op het veld. De vuurdoop smaakte naar meer. Maar helaas. Aan de vooravond van het zaalseizoen scheurde ze haar kruisband. Het seizoen zat erop voordat het begon. Tien maanden lang lag ze eruit. "Heel zuur. Korfbal beheerste toen echt m'n leven." Daardoor zat uitgaan er nooit echt in. "Dus daar heb ik dat jaar voor gebruikt, haha."

Het seizoen erop was beter. Bij Fortuna stond die periode een jonge, talentvolle en gretige generatie op. Naast de familie Preuninger beleefden ook spelers als Barbara Schouls, Jennifer Tromp, Anouk Brand, Barry Schep, Sven Roeleven, Dennis Vreugdenhil en Wim Scholtmeijer hun gloriejaren. In 2001 en 2002 verloren ze de kruisfinale, in 2003 en 2004 werden ze Nederlands Kampioen. "Dat aanloopproces was ontzettend gaaf. Ook voor de vereniging. Van degradatiekandidaat waren we opeens kandidaat voor de landstitel. We hadden een jonge groep, tussen de 18 en 24 jaar. We waren echt vrienden en vriendinnen. Een hele mooie tijd." Dromen kwamen uit. "Toen ik als klein meisje eens bij een korfbalfinale in Ahoy was, dacht ik: Ik wil hier ook een keer met die beker staan. Als dat járen later lukt en ook nog met een super leuk team, dan zie ik dat wel als mijn allermooiste hoogtepunt."

Lachen
Lachen deden ze ook veel. Net als feesten. Maar dan wel pas op de avond na de wedstrijd. "Dan gingen we vaak met tien tot twintig spelers en supporters uit eten en daarna naar de Pieper. Daar vierden we het feestje van een gewonnen wedstrijd nog een keer. We waren toentertijd bijna allemaal vrijgezel en konden ook wel feesten, ja. Zet een groep mensen van 18 tot 24 jaar bij elkaar en je krijgt vanzelf een hoop lol."

Bestaat er iets als korfbalhumor? Marloes Preuninger denkt van wel. "Omdat jongens en meiden al van jongs af aan met elkaar omgaan, worden verrassend veel zaken tussen de twee seksen openlijk besproken. En zijn mannen en vrouwen verrassend direct naar elkaar. Soms met flauwe grappen, maar wel met flair. Op dat vlak deden vrouwen nooit onder voor mannen. Alles kon bij ons worden gezegd en benoemd. Als je opeens enkele vrouwen tussen een groep voetballers zet dan is dat, denk ik, heel anders."

Niet eeuwig
Ze herhaalt het nog maar eens: het was een schitterende tijd. Maar het geluk kon niet eeuwig duren. Op 24-jarige leeftijd, op een moment dat Fortuna goede papieren had om weer landskampioen te worden, scheurde ze weer alles af in haar knie. Ze nam de tijd voor hetstel. Vijftien maanden. Ze knokte zich terug, maar het heilige vuur van haar tienerjaren was gedoofd. "Ik had m'n droom al waargemaakt. Ik woonde inmiddels samen, had een vaste baan." Ze speelde nog drie seizoenen in het eerste, maar bereikte niet meer het niveau van voor de blessure. Tijd om te stoppen. "Alles dat ik wilde bereiken, had ik bereikt. Twee landstitels, twee Europa Cups, ruim twintig interlands en ik ben korfballer van het jaar geweest." Het was tijd voor andere dingen. Zoals een ruim zeven maanden durende wereldreis. Tegenwoordig korfbalt ze alleen op woensdagavond. Of ze de topsport mist? "Nee", klinkt het stellig. "Als je ziet wat je er allemaal voor moet doen en laten, dan zie ik mezelf dat niet meer doen. Ik ben er nu acht jaar uit en het spelletje is nu anders dan toen. Maar ik vind het nog altijd geweldig om met de spelers van toen oude herinneringen op te halen. Langs de lijn bij een sfeervolle wedstrijd van het huidige Fortuna 1."