Delft en Westland in rouw na overlijden Pierre van Zinnen

DELFT – Delft heeft een bijzondere zoon verloren. Op 1 mei overleed, op 61-jarige leeftijd, Pierre van Zinnen. Van Zinnen moest de strijd tegen Amyotrofische Laterale Sclerose, ALS, opgeven en overleed vredig, omringd door hen die hem het meest nabij waren.

Als derde kind van Annie en Piet van Zinnen was Pierre voorbestemd om bij DHC te gaan voetballen. Pierre groeide op in een harmonisch gezin en al snel werd duidelijk dat hij een getalenteerde voetballer was. Aan de Brasserskade groeide hij onder anderen op met broer Wim en de gebroeders Bram en Leo Rontberg, met wie hij later deel zou uitmaken van het zo succesvolle DHC-elftal dat zelfs het Nederlands Kampioenschap voor zondagamateurs in de wacht wist te slepen. Pierre was een hardwerkende en aanvallend ingestelde linksback. Degelijk in zijn spelopvatting en altijd in voor een geintje. Samen met onder anderen Frans Van Straaten, Hans de Ruiter, Hans Suiker, Rob Eckhardt, Harry Dame, Jack Vaes, Jan Reuring en Bram en Leo Rontberg wist hij vele duizenden voetballiefhebbers naar de Bras te trekken.
Van Zinnen verliet DHC, na een conflict met trainer Guus Haak, die hem passeerde omdat hij een week op wintersport was geweest. Hij meldde zich aan bij BEC. Daar legde hij de basis voor een glansrijke trainerscarrière. Hij trainde er de jeugd en behaalde en passant zijn trainersdiploma. Na twee jaar BEC speelde hij nog drie jaar voor DVV Delft om zich vervolgens met veel succes volledig aan het trainerschap te wijden. Van Zinnen trainde achtereenvolgens de jeugd van BEC en Delft en was hoofdtrainer van Schipluiden, 's-Gravenzandse vv, DHL, Verburch, Full Speed om vervolgens in 2010 terug te keren bij Dvv Delft. Zijn carrière beschreef hij op een amusante wijze in een met anekdotes doorspekt boek, 'De lachende trainer', dat in het voorjaar van 2015 verscheen bij de Nederlandse Sportboeken Club.
Ook in maatschappelijk opzicht was Pierre een topper die zich wist op te werken tot afdelingssecretaris van de afdeling support van de faculteit bouwkunde van de Technische Universiteit Delft. Een vriend en collega die te allen tijde voor iedereen klaar stond. Mensen deden nooit vergeefs een beroep op hem. Open en eerlijk als hij was kon iedereen op een oprecht antwoord van hem rekenen als hem om zijn mening werd gevraagd.
Voor zijn grote sportieve en maatschappelijke verdiensten speldde Delfts burgemeester Bas Verkerk Pierre de versierselen behorend bij het lidmaatschap in de orde van Oranje Nassau op tijdens een speciaal voor hem georganiseerde erewedstrijd. Het sprak voor zich dat alle spelers die hij in het verleden had getraind, hun medewerking aan het duel verleenden. Pierre was, hoewel ernstig ziek, het stralend middelpunt van een uniek sportief gebeuren.
Pierre was Pierre en bleef altijd zichzelf. Ook toen hij de onheilstijding te verwerken kreeg dat ALS zijn lichaam langzaamaan zou slopen. Hij ging op bewonderenswaardige wijze met zijn ziekte om. Spaarde met zijn houding en manier van leven zijn directe omgeving en bleef tot vlak voor zijn dood actief en optimistisch. Als, toen het spreken hem zwaar viel, mensen naar zijn welbevinden vroegen, stak hij met zijn ontwapenende lach zijn duim op. Vier dagen voor zijn overlijden, toen het menselijkerwijs niet meer van hem verwacht mocht worden, ging hij nog dagelijks naar zijn werk. Het eind kwam snel en toch nog onverwacht voor Pierre, die zijn vrouw Marrie, dochter Debbie en schoonzoon Sjon en zijn oogappel, kleinzoon Mats, achterlaat. In de hemel zal voetbal, sinds Pierres dood, waarschijnlijk veel vaker het onderwerp van gesprek zijn. In Delft en het Westland gaan veel mensen de immer lachende trainer ontzettend missen.