Hoe gaat het met Peter Huisman?

Peter Huisman is vanaf z’n vijfde tot en met z’n vijfendertigste actief geweest als voetballer bij Vitesse Delft, met een onderbreking van 2 jaar die hij heeft doorgebracht bij Delta Sport. Na zijn actieve voetbalcarrière is hij verder gegaan in het trainersvak, eerst als assistent en later als hoofdtrainer.

WAT VOOR TYPE SPELER WAS JE?
Ik was een technische aanvallende middenvelder met scorend vermogen en een aardig spelinzicht.

HOE KIJK JE TERUG OP JE PERIODE ALS VOETBALLER BIJ VITESSE?
Dat was een geweldige tijd, ik heb veel vrienden voor het leven overgehouden aan deze periode. We hadden een jaar waarin we geweldig draaiden, werden ongeslagen kampioen en we speelden de halve finale tegen Kranenburg voor de HC cup. Met nog 20 minuten te spelen stonden we bij Kranenburg met 2-3 voor toen Van Oosten van Kranenburg besloot de scheidsrechter een kopstoot te geven die hierdoor knock out ging. De wedstrijd werd natuurlijk gelijk beëindigd, en wij gingen er van uit dat zij uit het toernooi werden gezet. Kranenburg bewoog echter hemel en aarde om de wedstrijd toch uit te laten spelen. Ons werd op maandag door onze voorzitter gevraagd die wedstrijd toch uit te spelen. We voelden ons in bloedvorm dus gingen we uiteindelijk accoord om de resterende 20 minuten in Den Haag tegen 10 man uit te spelen. Dat was niet zo verstandig haha, Edwin Grunholz kreeg het op z’n heupen, eerst werd het 3-3 en uiteindelijk viel ook nog de 4-3 waardoor we de finale misliepen. In dit team speelde ik toen onder anderen met Sander Schoolenberg, Aldo Carta, Dennis Geurts, Romano Mollis, Brian Bell, Mike Righarts, en Bert van der Helm.
In het jaar dat we kampioen werden hadden onze sponsors het mogelijk gemaakt dat we aan het einde van het seizoen met de hele selectie van 18 man naar Carihuela in Spanje konden, dat was zeker voor die tijd heel bijzonder. Dit werd een traditie, we zijn uiteindelijk 10 jaar lang aan het eind van het seizoen naar Spanje gegaan. Die typische voetbalhumor “waar je bij had moeten zijn” was ook bij ons volop aanwezig. Iedereen kent nu latje trap, op trainingskamp overblufte iedereen het aantal keren na 10 doelpogingen. Ik was als laatste en blufte 7 uit 10. Het was echter een verplaatsbaar doel dus toen het mijn beurt was legde ik het doel op de grond en was het natuurlijk een koud kunstje om de lat te raken, de eerste kratten bier waren dus al snel verdiend.
Ook herinner ik mij een trainingskamp in Arnhem, gebruikelijk hierbij was alleen op zaterdagavond op stap te mogen gaan. Samen met Ed Wittenberg had ik een manier bedacht om ook op vrijdagavond de hort op te gaan. We gaven de trainer een half jaar vooraf namelijk al aan die vrijdag een bruiloft in die regio te hebben waar wij voor uitgenodigd waren.
Op de bewuste avond kwam de taxi voorrijden bij het trainingskamp. Het meegebrachte “cadeau” paste met moeite in de kofferbak en terwijl de rest van de selectie met verbazing naar de goedkeurende blik van de trainer keek hadden Ed en ik een heerlijke avond in de binnenstad van Arnhem.
Het einde van mijn periode als speler leek als een nachtkaars uit te gaan, na de training zakte mijn scheenbeen door het enkelgewricht, de enkelbanden waren volledig weg. Ik wilde niet op deze manier afscheid nemen, dus na een herstelperiode van ruim 9 maanden heb ik toch nog 4 maanden gevoetbald, daardoor had ik vrede met het afscheid.

VERVOLGENS BEN JE VERDER GEGAAN IN HET TRAINERSVAK.
Ja, eerst 2 jaar als assistent van Edgar Kunz bij Oliveo, daarna 3 jaar als hoofdtrainer. We werden kampioen in een sterke poule met o.a. Den Hoorn en Concordia en bleven het jaar er op gehandhaafd in de 2e klasse.5 jaar trainer bij YVV De Zwervers, in die periode via de nacompetitie gepromoveerd, vervolgens 2 jaar bij Gouda, ook daar kampioen geworden en tot slot weer 2 jaar bij de Zwervers. Dit jaar januari besloot ik dat het tijd werd voor andere dingen. Ik wilde meer tijd voor privé en ook mijn werk nam steeds meer tijd in beslag. Ook kwam ik tot de conclusie dat mijn gedrevenheid en beleving niet meer aansloot bij de tijd en moeite die de spelers er in wilden steken.
Tijdens mijn periode als trainer bij Gouda stierf mijn moeder aan darmkanker. Voor ons was het tijdens dat proces normaal dat ik gewoon alle trainingen en wedstrijden leidde, ik hoefde van haar nooit iets overslaan. Tegen alle KNVB regels in was het zonder mijn medeweten gelukt om de wedstrijd direct na haar overlijden met rouwbanden te spelen. Tegenstander en scheidsrechter gingen accoord en de foto van die minuut stilte is een dierbare herinnering geworden waarvoor ik zeer dankbaar ben.

WAT VOOR TYPE TRAINER BEN JE?
Ik heb een bepaalde visie en die draag ik ook uit, ben in ieder geval altijd eerlijk naar alle spelers geweest en ik hoop ook duidelijk. Van alle trainers die ik zelf heb gehad heb ik wel wat opgestoken, ik heb ze alleen nooit gekopieerd maar mijn eigen pad gekozen.

WAT DOE JE NU NOG?
Ik vind het lekker om af en toe met mijn vrouw een stuk te fietsen. Tevens ben ik gek op golfen en met oud trainer Peter van Velzen en zijn vrouw hebben we door de jaren heen een stevige vriendschappelijke band opgebouwd. We gaan regelmatig met z’n vieren golfen.