Hemd van het Lijf: Philip Peereboom

Philip Peereboom (66) was bassist in de Delftse rockband Why, werd later docent, maar woont tegenwoordig in Engeland. Daar bracht hij onlangs een Engelstalige roman uit: 'Ecuador, at last'.

1. Waarom wilde je in het Wilheminapark worden gefotografeerd?
"Het was het park waar ik vroeger vaak speelde, waar verjaardagen gevierd werden van vriendjes en waar ik met mijn ouders kwam."

2. Waarom een Engelstalig boek?
"Op m'n zestiende wilde ik al naar Engeland verhuizen. Vrienden van me gingen die zomer naar Spanje, ik ging acht weken liften door Engeland. Ik kwam in het Londen van de Flower Power-tijd, waar ik onder andere Eric Clapton en Jimmy Hendrix zag optreden. Later ben ik docent Engels geworden, sinds drie jaar woon ik in Engeland. Ik heb Nederlandse en Engelse uitgevers benaderd met mijn boek. Een Engelse uitgever wilde het snel uitgeven."

3. Hoe is het boek ontvangen?
"Goed. Eén van de leukste reacties die ik heb gehad was van een homoseksuele man. Hij vertelde me dat hij in mijn boek voor het eerst las over een normale relatie tussen twee mannen, want dat wordt vaak overdreven en banaal neergezet. Er zitten overigens allerlei personages in het boek. Een autist, een sjamaan, een schilder uit Ecuador, een econoom, een fotograaf uit Nigeria."

4. Hoe kom je daarop?
"Ik ben begonnen met schrijven nadat ik een bijzondere droom had over een beachbar in Ecuador. Dat was zo'n mooi verhaal, dat wilde ik opschrijven. En elke dag schreef ik verder, elke ochtend had ik nieuwe inspiratie. Het ging vanzelf. Heel bijzonder. Alsof ik één van de personages was die mee mocht op reis. "

5. Je zat vroeger in de rockband Why. Hoe was dat?
"We hebben met Why opgetreden in Nederland, België, Engeland en Frankrijk, speelden in Scheveningen vaak met Tee-Set en hebben zelfs nog in het voorprogramma van The Kinks gestaan. En we waren toen pas 16 jaar oud. Echt kicken. De seks, drugs en rock 'n roll had ook een keerzijde. Onze toetsenist overleed op 18-jarige leeftijd aan een overdosis heroïne, andere bandleden kampten met drankproblemen. Ik ben blij dat ik me nooit met al die rommel bezig heb gehouden."

6. Wat zijn je mooiste herinneringen aan die tijd?
"Dat we overal naartoe reisden en speelden. We traden drie, vier keer in de week op. Kwam ik om 3 uur 's nachts thuis en zat ik 's ochtends weer in de schoolbanken. Delft is qua muziek altijd Delfts op z'n smalst geweest. De ene band gunde de ander niets. The Kwyet was onze grote concurrent, maar ik ging gewoon met ze om. Daar werd op gereageerd alsof dat super bijzonder was. En Tee-Set? Die jongens keken we tegenop."

7. Als ik burgemeester van Delft was, dan...
"Zou ik proberen het wij-zij-gevoel weg te nemen dat er nu tussen het stadsbestuur en Delftenaren lijkt te zijn. Zodat we meer met z'n allen één stad zijn."

8. Ben je schrijver of muzikant?
"Ik denk dat ik een musicerende schrijver ben."

9. Wat mis je, als je in Engeland bent, aan Delft?
"De sfeer van de binnenstad, met al die grachten. Het blijft ook mooi om hier overlevenden van de jaren '60 tegen te komen. Veel zijn er helaas niet meer. Het blijft leuk andere laatste der Mohikanen tegen te komen."

10. Wil je nog iets kwijt?
"Het verbaast me hoe vaak mensen met hun mobieltje en hoe weinig ze met hun directe omgeving bezig zijn. Laatst zag ik een stel gezellig koffie drinken. Beiden keken alleen op hun telefoon. Het gaat misschien diep, maar ik vraag me dan af wat er in het verleden is gebeurt dat mensen dit nu zo doen."