Cees van Bladel zegt Il Giardino vaarwel, maar de Italiaanse keuken loslaten, dat gaat nooit lukken

Editie: Week 14, Jaargang 21 |

Cees van Bladel met zijn Yvonne. Na veertig jaar Il Giardino is het tijd voor pensioen. Of…?

DELFT – Of we de afspraak een weekje konden verzetten. De verhuizers waren nog bezig en zelf had Cees van Bladel ook de hele dag zijn handen vol. Het afscheid van zijn grote liefde Il Giardino had letterlijk en figuurlijk meer voeten in de aarde dan verwacht.

Prima. De agenda is redelijk elastisch. En iemand in de stress helpen die toch al met tranen in de ogen loopt, dat is nooit een goed idee.
Cees van Bladel (71) is met pensioen. Na veertig jaar Il Giardino op de Binnenwatersloot was het mooi geweest. Vier jaar lang hing er een bord ‘te huur’ aan de gevel. Dat is er nu af. En Cees en Yvonne zijn weg. Een stuk culinaire Delftse historie is afgesloten. “Ik was de eerste met een Italiaans restaurant in Delft”, blikt Cees terug in de lichtgrijze oudheid. Hij was niet alleen de eerste, maar ook de beste. Knobbelde honderden recepten uit, maakte zijn pasta’s jarenlang zelf vanuit een pand aan het Achterom, speelde leermeester voor latere conculega’s en was vooral de perfecte gastheer. “Als je nou vraagt hoe ik het veertig jaar heb volgehouden, is de liefde voor het vak toch het belangrijkste”, zegt Cees. “En niet alleen voor het vak, maar ook voor mijn klanten. Ik ben iemand die van mensen houdt. Daarom zijn mijn medewerkers ook altijd lang blijven hangen. Ze deden veel extra werk zonder dat ze daar uren voor telden. Dat zegt wel wat. En natuurlijk heb ik dat altijd goed met ze gemaakt, wat denk je!”

Rijke meneer
Cees is een kind van de Haagse Schilderswijk. Vader Van Bladel was er de rijke meneer in vergelijking met veel buurtgenoten. “Vader had een goede baan en hij had ook als eerste een grote Amerikaanse slee voor de deur staan. Prachtig vonden we dat. Maar hij hield het allemaal niet voor zichzelf. Als wij bij andere kinderen gingen eten, kregen we jam of kaas. Bij ons mochten ze kiezen. Neem maar wat er staat. Ik heb dat ook altijd gehad. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar.”
Toen Cees in dienst ging, wilde hij eigenlijk op een grote truck gaan rijden. Maar het werd de keuken. De mess, zoals dat in dienst heet. De Engelse betekenis van dat woord is op de keukens van Cees zelf nooit van toepassing geweest. “Ik kwam in 1963 uit dienst en toen had mijn broer me nodig in zijn zaak in Katwijk. Het was een restaurant waar we hele bussen vol toeristen te eten gaven. In de winter werd er een hotel van gemaakt met een grote bar en een disco. Daar mocht trouwens wel muziek worden gedraaid, maar zachtjes. En dansen mocht niet; daar waren ze in Katwijk te vroom voor. Zo vroom waren mijn broer en ik trouwens niet, hoor. We hebben in die tijd heel wat meisjes gehad. Duitse, Franse, noem maar op. De ene dag gingen ze met mij mee, de andere met mijn broer. Dat waren tijden…”

Een begripVia wat omzwervingen belandde Cees dus veertig jaar geleden op de Binnenwatersloot. Il Giardino (de Tuin) werd in een racetempo een begrip in Delft. Cees: “Ik ben gek op de landen aan de Middellandse Zee, alleen met Griekenland heb ik dat niet. Maar de keukens van Spanje en Italië hebben me altijd getrokken. Vooral Italië is voor mij speciaal. Als mensen je daar een beetje kennen, word je als een vriend behandeld. Hoe vaak ik in restaurants heb gegeten en niet mocht betalen, heel bijzonder. Ik heb daar heel wat reizen naartoe gemaakt en heb er veel opgestoken over de Italiaanse keuken. Ik ben zelf een liefhebber van pasta’s. Die heb ik altijd op allerlei manieren klaargemaakt. Met pizza heb ik minder, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon niet zo’n pizzamens. Paella is mijn favoriet uit de Spaanse keuken. En waar ik ook helemaal gek op ben: tortilla’s. Maar dan wel op de juiste manier gerezen, met een mooi bros korstje. Ik heb klanten die hier al 35 jaar komen om dat te bestellen. Een tortillaatje 3.”

Einde oefening
Maar nu is het dus einde oefening voor de flamboyante, maar altijd vriendelijke Cees. Moeilijk? “Ja, natuurlijk wel. Ik heb in de laatste week best wat tranen gelaten. Maar ja, je weet dat er op een keer een eind aan komt. En Yvonne vond het genoeg. Ik ben nu nog aan het verhuizen en een beetje aan het idee aan het wennen, maar ik zou best nog wat willen doen. Als ik straks wat verder ben, fiets ik de stad in en ga ik hier en daar informeren of ze iemand in de keuken of het restaurant kunnen gebruiken. Noem me maar een workaholic, ja. Ik heb ontzettend veel uren gemaakt, maar heb er altijd van genoten. Het klinkt misschien een beetje afgezaagd, maar als ik dit leven over mocht doen deed ik precies hetzelfde. Er is maar één ding wat ik anders zou willen: langer van mijn moeder genieten. Zij is maar 50 geworden en daar heb ik best veel verdriet van gehad.” (KF)

Download de laatste krant!

Energieweg 3
2627 AP Delft

T: 015 - 214 39 12
info@delftopzondag.nl