Dubbel Delft 16/3

DELFT - Ongeveer alles op de oude foto is verdwenen. Wat bleef zijn de huizen op de achtergrond, aan de Spoorsingel en, wat meer naar rechts, aan het van Markenplein. Plaats van handeling is de Kampveldweg waar de laatste hand wordt gelegd aan de doorgang onder het splinternieuwe treinviaduct. Het was voor veel Delftenaren een behoorlijke verbetering, die onderdoorgang. Door het steeds toenemende treinverkeer moest er in de oude situatie, toen de trein nog op straathoogte reed, veel, vaak en lang voor de bomen van de spoorwegovergang gewacht worden. Berucht zijn de ellenlange goederentreinen beladen met enorme basaltblokken waarmee onder andere strekdammen in zee werden gemaakt. Maar ook goederen voor fabrieken langs de Schie zoals de Kabelfabriek, en natuurlijk de Gist & Spiritusfabriek. Een klein puntje van een van de kantoorgebouwen van de Gist is rechts bovenin nog net te zien. Tiemen vd Reijken maakte de foto op 5 januari 1966 en kon blijkbaar op een hoge positie zijn foto maken. Reden voor Willem de Bie om een lang statief tevoorschijn te toveren om ook zijn camera op de goede hoogte te brengen. Wie de oude situatie niet heeft meegemaakt en zich probeert voor te stellen hoe het was, die ziet op de oude foto iets terug van die oude sfeer. In eerste instantie lag de spoorlijn min of meer aan de rand van de stad, buiten de singel, maar de uitbreiding van Delft zorgde ervoor dat het treintracé steeds meer in het midden van de stad kwam te liggen. Het toenemende autoverkeer kreeg steeds meer moeite met de trein: er waren slechts vier gelijkvloerse spoorwegovergangen die om de haverklap gesloten waren. Die overgangen waren te vinden naast de Gist, in het verlengde van de Schoolstraat, nabij de Engelsestraat en tussen de Binnen- en de Buitenwatersloot. Die laatste zorgde regelmatig voor opstoppingen; bijna al het verkeer, zowel op de weg als via het water, van en naar het Westland, maakte gebruik van deze route. Later zorgde de aanleg van de Irenetunnel voor enige verlichting. De hele vorige eeuw is er gepraat over Het Spoor; vooral het ongelijkvloers (het viaduct) laten rijden van de trein was in de jaren na de Tweede Wereldoorlog een veel besproken alternatief. We weten hoe dat afliep: eerst toch dat viaduct, daarna onder de grond.