Door Oostenrijkse Ogen: (Klari)netjes afmaken!

Column - Door een Facebook-vriend kwam ik per toeval erachter dat het Rietveld Theater een soort van improvisatie-avond organiseerde. Het heet "Instant composition".

"Instant composition" is een interessant en innovatief concept: De presentator creëert door middel van een toevalsprincipe paren die dan samen op toneel kunst moeten maken. Normaal zou je verwachten dat misschien een drummer en een gitarist samen moeten improviseren, Maar in mijn bijzondere geval kreeg ik als rapper en dichter natuurlijk een klarinettist als partner. Dus ik stond daar voor een boel mensen en zei met een lelijke grimas grappige dingen zoals ik dat bij de wekelijkse stamtafel zou doen, en mijn politiek-punchlines werden begeleid door incidentele klarinetgeluiden. Toch was ik een beetje verward. Ik ben inmiddels wel gewend dat mensen mijn grappen met een lachen beantwoorden maar nu waren het alleen maar klarinetgeluiden. Ik probeerde om het beste ervan te maken (en de moeilijkste taak: het met overtuiging te doen). Ik schakelde dus mijn hersenen uit en voelde me op een spirituele dimensie verbonden met de klarinet. Ik was de klarinet. En de klarinet was ik. Ik performde een soort dans terwijl de klarinettist zijn magie deed. Wat ik aan het doen was kon vergeleken worden met de paringsdans van een vogel die per ongeluk in een whiskeyfles belandde in plaats van een waterput. Jochem Myjer zou trots op mij zijn als hij getuigde met wat voor een artistieke elegantie ik mijn ADHD verwerkte. Ik veranderde vervolgens van een dronken, elegante vogel naar Jim Morrison van The Doors en viel dramatisch op de vloer terwijl de klarinet in de achtergrond de emotionele scene muzikaal weergaf. Ik verwachtte dat de klarinettist binnenkort zou ophouden met spelen omdat ik nu eindelijk "gestorven was" maar hij ging steeds door. Hoe expressief zou ik nog moeten sterven zodat onze performance eindelijk tot een einde kwam? Ik maakte beroerteachtige bewegingen op de vloer en schreeuwde als een wereldkampioen om een nonverbale message door te geven aan mijn partner: "Ik ben dood, gast, doe maar rustig aan, piano, piano". Dan speelde de alsnog getalenteerde klarinettist eindelijk langzamer en maakte een einde aan onze show. Ik stond weer op en accepteerde het applaus samen met mijn klarinetspelende partner. Er is iets dat ik heb geleerd op die avond: klarinetten zijn meer rock n' roll dan je zou verwachten.