Hoe gaat het met Piet van den Heuvel?

Piet van den Heuvel (86) heeft in zijn jeugd bij DHC gevoetbald en kijkt terug op een mooie tijd. Alhoewel hij er slechts acht jaar heeft gespeeld weet hij er toch nog veel van. Hij kent enkele leuke feiten die veel van ons in deze tijd onbekend zijn. Piet is al lange tijd met pensioen en heeft 50 jaar bij de TU gewerkt.

Door Guy van Rijn 

Hoe kijk je terug op jouw tijd bij DHC?
Het was wel een hele mooie tijd moet ik zeggen. Ik heb bij de junioren in het jeugd A1 elftal van DHC gevoetbald. Ik heb daar gespeeld vanaf een jaar of 12 tot een jaar of 18 toen ik naar de MULO ging. Ik woonde toen in Delft op de Kloosterkade en ging op de fiets naar voetbal. Mijn team werd geleid door trainer Jan Post die woonde op het Zuideinde. Hij was een goede trainer en kon de jongens goed onder de duim houden zeg maar.

In mijn tijd zat DHC op een andere plek dan waar het nu zit. De sportvelden waren toen achter het station; als je vanaf het centrum van de stad over de Westlandseweg loopt aan je rechterhand. Het was naast de Raamstraat van het Westerkwartier, vlak bij de Franciscus en Clarakerk waar nu gewoon huizen staan. Niet alleen DHC maar ook andere clubs hadden daar velden. DHC was wel de enige club met een stadion op het terrein.

Ik heb nog een foto van mijn team van die tijd waarvan ik de meeste namen nog wel weet. In mijn team zaten; Chris van de Linden, Arie van Gaalen, Keet Went, Karel Slot, Maarten van Leest, Ben Kronshorst, Piet Boogert, Ton van der Sloot, Dik Peters, Jan van der Helm, Niko Halbe en ikzelf natuurlijk. Bram de Wilde staat ook op de foto. Hij was onze coach.

Wat zijn de mooiste herinneringen uit jouw carrière?
Eigenlijk de collegialiteit die er heerste onder de sporters in het algemeen. We gingen vaak naar Den Haag vanaf het Kalverbos en daar hadden we dan wedstrijddagen. Daar speelden we tegen clubs als VUC, Quick, ADO, HBS en Laakkwartier. Dat waren mooie dagen; allemaal op de fiets daarheen, een heel festijn ter plekke en natuurlijk rondhangen in de kantines en langs de velden. We zijn ook vaak kampioen geworden in onze competitie, maar dat werd niet heel uitgebreid gevierd naar mijn herinnering.

We zijn volgens mij ook wel eens in Twente geweest voor een wedstrijd of toernooi. Daar gingen we dan heen met de bus met zijn allen. Daar waren we dan meerdere dagen. Hoe dat precies ging weet ik niet meer. Het is inmiddels al ruim 70 jaar geleden.

Hoe gaat het nu met je?
Naar omstandigheden goed. Ik ben natuurlijk al best wel op leeftijd. Ik ben nu enkele tientallen jaren met pensioen. Na mijn opleiding ben ik bij de TU gaan werken als timmerman. Dat heb ik 25 jaar gedaan waarna ik nog eens 25 jaar heb gewerkt bij de TU-gebouwendienst als meester toezichthouder. Daarna ben ik met pensioen gegaan en ben ik het wat rustiger aan gaan doen. Ik heb nog wel een paar mooie reisjes gemaakt samen met mijn vrouw Gemmie.

Gemmie is helaas in 2019 komen te overlijden. Gelukkig heb ik drie kinderen en twee kleinkinderen waarvan de meesten niet ver weg wonen. Ik woon nog steeds in Emerald en fiets nog elke dag van hot naar her en door weer en wind.