'Je wil gewoon rust en verder met het leven'

DELFT - Een moeder die dringend een woning voor haar en haar drie kinderen zoekt, maar daarin naar zeggen niet of nauwelijks wordt gesteund. Na een lang traject heeft zij nu een urgentieverklaring ontvangen, maar mag zij tot haar verbazing enkel reageren op een portiekwoning of flatje.

"Langer dan een jaar hebben wij moeten leven uit koffers en tasjes, omdat onmogelijk een woning kon worden gevonden. We hadden 'geluk' dat de campingeigenaar in de Delftse Hout ons langer liet blijven, anders hadden wij echt op straat gestaan. Veelvuldig klopte ik aan bij de gemeente, woningcorporaties en makelaars, maar niets hielp. Steeds weer liep ik tegen muren aan en werd ik voorzien van onjuiste informatie. Uiteindelijk had ik alles aangeleverd, maar werd mijn urgentieaanvraag wederom onterecht afgewezen. Ik had er gewoon recht op, maar toch lukte het niet. Daar werd ik zo moedeloos van." De Delftse kwam in contact met diverse afdelingen. "Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en niets hielp. Het was een stressvol traject, nu eigenlijk nog steeds." De Delftse geeft aan dat tijdens het traject veel fouten zijn gemaakt. "Maandenlang kon ik bijvoorbeeld niet verder, omdat mijn kinderen - ondanks mijn vele verzoeken - niet werden bijgeschreven op hetzelfde briefadres. En dat is nog maar het topje van de ijsberg." Uiteindelijk is de urgentieverklaring er dan toch gekomen, mede dankzij de hulp van raadslid Martin Stoelinga en een ambtenaar van de gemeente. "Maar schrijven, dat mag ik alleen op portiekwoningen en flatjes. Ik reageer nu op alles wat ik kan, maar ideaal is het niet. Ik heb namelijk een longembolie gehad, waardoor traplopen voor mij funest is. Maar wat moet ik anders?" Stoelinga heeft laten weten het er niet bij te laten zitten en heeft schriftelijke vragen gesteld over de situatie. 'Waarom mag een gezin bestaand uit een ouder en drie kinderen niet reageren op een huis met een tuin of een eengezinswoning?' Het is nu wachten op een reactie.