Dubbel Delft

Was een lastige, deze oude foto. Gelukkig is aan het eind van het straatje water te zien, dus de Vliet is een logische gedachte.

Met de stand van de torens en het blokje huizen dicht bij het water lukte het wel: de Hugo van Rijkenlaan. De locatie was anno 2016 wat lastig, namelijk waar nu het Zwem- en Squashcentrum is gesitueerd. De foto is uiteindelijk gemaakt met een 'selfbie', een soort 'poor man's drone'. "Op een vijf meter lange boompole, een microfoonhengel van carbon, heb ik een kleine actiecamera gemonteerd", legt Willem de Bie uit. "Onderaan, waar ik 'm vast hou, zit een grote klem met een smartphone. Via WiFi heb ik daar beeld op en kan zo, op vijf a zes meter hoogte, het kader van mijn beeld bepalen en afdrukken."

De Hugo van Rijkenlaan heeft een speciale geschiedenis in de fotografie. In 1946 kwam het boek 'Het uur U' uit, een fotoreportage van de 'Filmdienst der Binnenlandse Strijdkrachten', met beelden van drie maanden geschiedenis rond het einde van de Tweede Wereldoorlog. Vooral beelden tijdens en na de zogenaamde 'Hongerwinter'. De foto's in het boek zijn gemaakt door studenten van de Technische Hogeschool Delft en de Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Deze mannen, Schoemaker, Veldhuysen, Timp, Verbest en Fortuin hadden de beschikking over vijf Leica camera's en een donkere kamer in het laboratorium van leerlooierij Roes en Zoon aan de Hugo van Rijkenlaan 19. De generatoren van de Nederlandse koper- en metaalindustrie Bayards leverden illegaal de benodigde stroom voor het ontwikkelen van de films. Eén van de fotografen was Leen Timp. Deze geboren Delftenaar ging na de MULO studeren aan de Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag. In de Hongerwinter van 1944 keerde hij terug naar Delft en sloot zich aan bij de Filmdienst. Na de oorlog werd Timp tv-regisseur en trouwde hij met Mies Bouwman. Fotograferen was lange tijd niet verboden in de oorlog, maar nadat door een beschikking van SS-officier Rauter op 20 november 1944 fotograferen aan banden werd gelegd, liepen fotografen grote risico's. Dat de heren de leeftijd hadden om in Duitsland te werk gesteld te worden maakte het risico alleen maar groter. Uit veiligheidsoverweging kenden de fotografen elkaar niet. Tot na de oorlog had geen van hen contact met elkaar.