Het is rustig in de creatieve broedplaats Bacinol II, want niet iedereen verdient de kost met kunst

DELFT – De zomer is losgebarsten, maar er gebeurt genoeg. Verhalen liggen voor het oprapen, alleen moet je er wel naar op zoek – en jezelf uitnodigen. Dus gaat Delft op Zondag deze zomer voor de rubriek 'onverwacht bezoek' onverwachts op bezoek. Deze week deel 3: Bacinol II.

Dit pand aan de Hooikade is een 'creatieve broedplaats voor kunstenaars, ontwerpers, grafisch vormgevers, architecten, fotografen, webontwikkelaars en wat al niet meer', lezen we op Bacinol.nl. Dat belooft wat.

De broedplaats blijkt helaas afgesloten met een dichte deur. Hoe hard we er ook aan trekken, hij gaat niet op. Iets met veiligheid. Gelukkig duurt het niet lang voordat Rick Buijs van Ears Unlimited die deur open moet doen om een pakje aan te nemen. De creatieve geesten zitten vooral in de gang beneden. "Maar het is rustig nu", zegt hij erbij.

'WERK OM VAN TE GENIETEN'

In de eerste kamer treffen we keramiste Ellen Rijsdorp. Ze vertrekt binnenkort met een busje vol keramiek naar keramiekmarkten in Oostenrijk, Zwitserland en Frankrijk. "Super leuk", verwacht ze. Maar het is nog wel even bikkelen om die bus vol te krijgen. Ze maakt 'gedraaid werk', vertelt ze. "Maar geen gebruiksvoorwerpen zoals theepotten of schalen, zoals meestal wel het geval is met gedraaid werk. Mijn werk is om van te genieten. Dat is belangrijk in het leven." Hoe van haar werk valt te genieten? "Het zijn vriendelijke, ronde vormen. Vaak verwerk ik er goud in. Je kan ze rechtop zetten, maar ook scheef." Ze pakt een werk en laat dit zien. Er is geen woord aan gelogen.

Het verhaal van Bacinol II begint in 2009, als Bacinol I - bij de oude Gistfabriek - vanwege de aanleg van de Spoortunnel noodgedwongen wordt gesloopt. De bewoners krijgen een nieuw plekje aan de Hooikade. Ellen Rijsdorp werkt er nu zo'n drie jaar. "Het is een heerlijk gebouw", vindt ze. "Het heeft een sfeer van alles kan en mag. Ik werk hier graag." Ze verdient er haar brood. En dat kán, als keramist. "Omdat ik een enorme drive heb om keramist te zijn. Je bouwt het stukje bij beetje op. Het is niet de makkelijkste weg om te bewandelen, maar ik doe het graag." We stoorden haar zojuist terwijl ze een werkje aan het 'afdraaien' was. Daarna moet het nog twee keer een etmaal of langer in de oven. "Het is wel een arbeidsintensief proces, ja. Ik vind het echter dat m'n werk voor iedereen toegankelijk is. De prijzen liggen daarom zo tussen de 37 euro 50 voor dit olielampje en 1000 euro voor dit grotere werk. Ook omdat er veel goud in zit."

Het is in de gang beneden ons kent ons, vervolgt Rijsdorp. "Wat er boven gebeurt, heb ik minder zicht op." Het duurt woensdagmiddag niet lang voordat we ook iedereen in de gang kennen, want het is rustig. Niet vanwege de vakantie. De meeste creatievelingen hebben, omdat de creatieve uitspanningen niet voldoende opleveren, namelijk nog gewoon een baan om de kachel te laten roken. We hoeven echter niet bang te zijn dat Rijsdorp hier vereenzaamt. "Welnee. Ik heb een leuke buurman, haha. En ik ben ook veel op pad. Om te verkopen. Laatst zat ik nog in Engeland. Eerder dit jaar heb ik twee maanden in de Chinese zusterstad Jingdejhen gewerkt. Dat was geweldig." En wat stilte kan, zeker als ze nieuwe kunst bedenkt, geen kwaad. "Dat vereist concentratie."

'HET IS EEN FIJN GEBOUW'

Eén ruimte verderop is Rick Buijs van Ears Unlimited inmiddels achter zijn bureau gaan zitten. Achter hem een kast vol hoofdtelefoons, keurig ingedeeld per vakje. Het zijn de wat luxere modellen dan in de gemiddelde elektronicazaak te vinden zijn. Hij werkt hier nu ongeveer een jaar. "Dit is meer een demo-ruimte en kantoor", legt hij uit. Klanten komen er op afspraak en vanuit het hele land - en zelfs vanuit België om te horen hoe de hoofdtelefoons klinken. "Het is een fijn gebouw voor dit soort activiteiten", zegt hij over Bacinol II. Hij is, tussen alle creatieve geesten, wel een wat vreemde eend in de bijt. "Maar ik voel me hier zeer op m'n gemak", verzekert hij ons. "Soms is het hier heel levendig. Andere keren, zoals vandaag, kun je een kanon afschieten."
Rick Buijs kwam ooit vanuit Voorburg naar Delft om werktuigbouwkunde te studeren. Die studie maakte hij niet af, want hij moest in 1981 in militaire dienst. "Dat had je toen nog." Hij bleef echter in Delft. "Een fijne stad om te wonen. Ondertussen heb ik door de jaren heen veel Delftenaren leren kennen." Dan moet hij de deur weer open doen. Dit keer voor een importeur. "Van die hoofdtelefoons in dat vakje daar", legt hij ons uit. Buijs maakt van de onderbreking gebruik om koffie te zetten op een niet bepaald kinderachtig apparaat. Eentje die niet zou misstaan in de horeca. "Want ik moet er zelf ook van drinken", legt hij de keuze voor zoveel luxe uit. "Ik ben een zeer amateuristische barista. Ik hou van lekkere koffie. Schrijf je al die onzin die ik vertel nou allemaal op?"