Hoe gaat het met Robin Knoester?

DELFT - Robin Knoester (53) voetbalde zich van de ene gouden generatie in de andere en had zo een rijke carrière.

- Hoe gaat het met je?
“Het gaat goed. Ook qua gezondheid gaat het goed, ook met die van mijn vrouw Sylvia en onze dochters Luna en Fenne. Luna is net geslaagd voor haar studie en Fenne gaat Hotelmanagement studeren. Luna voetbalt ook en gaat nu bij Excelsior in de Eredivisie spelen. Fenne gaat het dansen weer oppakken. Dus ja, met het gezin gaat het goed. Ik werk als Procesmanager Roostering bij de TU Delft en sinds maart staat de wereld op zijn kop. We zijn van fysiek naar digitaal onderwijs gegaan, en nu bereiden we ons voor op een combinatie van fysiek en digitaal, daar hebben we onze handen vol aan.”

- Al jong gaan voetballen?
"Ja, toen ik een jaar of 5 was. Ik ben bij Delfia begonnen, daar speelde mijn vader ook en dus was het niet vreemd dat ik daar mijn eerste meters heb gemaakt. Zo rond mijn tiende jaar ben ik naar ADO gegaan, in Den Haag heb ik 2 jaar gespeeld. Maar ADO was niet goed te combineren met school, dus ben ik vanaf de C-jeugd bij DHC gaan spelen. Bij DHC heb ik alle hoogste jeugdelftallen doorlopen. Vanuit de A-jeugd de overstap gemaakt naar de A-selectie. Daar kreeg ik te maken met de gouden generatie, die onder leiding van Guus Haak alles had gewonnen. Ik keek enorm tegen die gasten op. Ik ben opgevoed in de kleedkamer en door goed te luisteren leerde ik veel."

- Toch vertrok je bij DHC?
"Ja, ik was toe aan iets anders. Toen ik jaar of 24 was ben ik naar Tonegido vertrokken, dat was wel een sprong in het diepe. Het Haagse voetbalwereldje is duidelijk anders dan het Delftse, maar ik kijk er met veel plezier op terug. Het eerste jaar ook direct kampioen van de Hoofdklasse geworden. In het tweede jaar werd ik al vroeg door Martin Jol benaderd om bij Scheveningen te komen. Van de zondag naar de zaterdag, in een fantastische competitie. Tegenstanders als Rijnburgse Boys, Quick Boys en al die andere ploegen uit de Bollenstreek. Een hele andere beleving, de mensen stonden 2-3 rijen dik. Met Scheveningen ook alles gewonnen wat er te winnen valt, we werden zelfs Nederlands kampioen! We hadden dan ook een fantastische ploeg met mannen als John Blok, Sjaak Polak en Stephan 't Hart. Bij Scheveningen heb ik 4 jaar gespeeld, daarna ben ik nog naar Tonegido terug gegaan. Daar heb ik het 2 jaar volgehouden, maar de overgang bleek te groot. De beleving op zondag is gewoon anders, toen zag je al dat de zondagcompetitie qua kwaliteit aan het inboeten was. Ik ben toen ook gestopt." 
- Maar dat was geen afscheid van het voetballen?
"Nee, zeker niet. Ik heb mij toen bij John Blok bij Scheveningen aangesloten om het trainersvak te leren. Als trainer begonnen bij de jeugd van Vitesse Delft, maar inmiddels ben ik vele clubs verder. Ik kijk met veel plezier terug op mijn tijd bij Vitesse Delft, maar dat geldt ook voor FC 's Gravenzande. Het afgelopen seizoen niets gedaan, zo kon ik mijn dochter Luna bij ADO Den Haag volgen. De geweldige beleving bij het vrouwenvoetbal, dat is wel een eyeopener geweest."

- Wat doe je nu nog?
"Ik probeer fit te blijven door naar de sportschool te gaan, maar dat is er door corona bij ingeschoten. Ik ben door John Blok gevraagd om komend seizoen tot de technische staf bij Scheveningen toe te treden. Zij spelen nu in de Tweede Divisie en die divisie is, op de Eredivisie na, de mooiste competitie in Nederland. Daar heb ik veel zin in." (RvD)