Hoe gaat het met Wim van Zinnen?

DELFT - Wim van Zinnen (63) maakte gedurende 8 jaar van zijn hobby zijn beroep.

- Hoe gaat het met je?
"Met mij gaat het prima. Ik werk nog twee dagen per week op de Inkomstenafdeling van de Penitentiaire Inrichting in Alphen aan den Rijn. Ik heb daardoor veel vrije tijd, ik voel mij daar goed bij. Mijn vrouw Mia werkt ook twee dagen, zodat wij samen geregeld leuke dingen kunnen gaan doen."

- Je begon al vroeg bij DHC?
"In de pupillen, bij trainer Rinus van der Brugge. Hij kwam toen altijd de 100 meter vanaf de kleedkamer naar het trainingsveld op de fiets, haha. Stonden wij in een cirkel op het gravelveld ballen, die dus onder het gravel zaten, terug te koppen, haha. Bij DHC heb ik alle hoogste jeugdelftallen doorlopen, ik heb echt een hele leuke periode bij DHC gehad. Als ik terugdenk aan al die toernooien en de jeugdkampen, schitterend was dat. Komt natuurlijk ook omdat ik uit een DHC-familie kom. Mijn vader en moeder waren er vrijwilliger, mijn broer Pierre voetbalde er ook."

- Kwam je vanuit de jeugd direct in het eerste elftal?
"Op voorspraak van trainer Guus Haak ben ik een jaar eerder naar de senioren gegaan. Maar ik kwam in de B-selectie terecht, dat was onder trainer Wim Wanders. Speelde ik in het begin in het tweede elftal. Maar ik gaf nooit op, dat was mijn kracht! Na een half jaar kon Guus Haak niet meer om mij heen en kwam ik toch in het eerste elftal terecht. Werden wij kampioen van de Tweede Klasse. Dat was met mannen als Harry Dame, Jack Vaes en Robert Eckhardt. Eén jaar later werden wij ook kampioen van de Eerste Klasse, na een onvergetelijke wedstrijd tegen Unitas. Ruim 9.000 mensen op de tribune, dat zie je niet meer tegenwoordig. Dat was onder meer met Peter Menheere, Bram Rontberg en mijn broer Pierre. Die wedstrijd tegen Unitas was ook gelijk mijn laatste wedstrijd voor DHC!"

- Naar het betaalde voetbal?
"Ja, het werd Feyenoord. Maar daar zat ik meer op de bank dan dat ik speelde. Ik kwam daar, als eerlijk ben, tussen mannen als Wim Jansen, Pétur Pétursson en Michel van de Korput, gewoon tekort. Na anderhalf jaar werd ik verhuurd aan N.E.C. uit Nijmegen. Daar heb ik wel een mooie tijd gehad en er ruim zes-en-halve jaar gespeeld. Met wisselend succes. Zo degradeerde wij in 1983 uit de Eredivisie, maar speelde wel de bekerfinale tegen Ajax. Speelde ik toch tegen Johan Cruijff, Sören Lerby en Marco van Basten. Hoewel wij beide wedstrijden met 3-1 verloren, was dat fantastisch om mee te maken. Omdat Ajax ook kampioen was geworden mochten wij in het Europa Cup 2-toernooi uitkomen. Schakelden wij in de eerste ronde Brann Bergen uit en lootten wij in de tweede ronde Barcelona, onder andere met Maradona en Schuster. Ik zeg wij, maar ik was ondertussen zwaar geblesseerd geraakt en heb die wedstrijden vanaf de tribune moeten volgen. Dat is wel de grootste teleurstelling uit mijn carrière. Na mijn herstel heb ik nog 2 seizoenen bij N.E.C. gespeeld, onder andere met een promotie naar de Eredivisie."

- Terug naar DHC?
"Ja, ik heb nog een aantal jaar in DHC 4 gespeeld met onder andere Hans Dorjee, Piet de Vries en de jongens uit mijn eerste tijd bij DHC. Dat was ook een geweldige tijd. Veel gelachen, maar ook veel gewonnen."

- Wat doe je nu nog?
"Ik ben nu technisch coördinator bij de jeugd van Concordia en train met heel veel plezier één keer per week Minder Motorisch Vaardige Kinderen in de leeftijd van 7 tot 17 jaar."