Harrie (links) in zijn 'hoogtijdagen' in 1971.
Harrie (links) in zijn 'hoogtijdagen' in 1971.

Na vijftig jaar nog steeds op het veld

sport

Een speler van het eerste uur, zo zou je Harrie Olsthoorn zeker kunnen noemen. Al vijftig jaar is hij lid van Honk- en Softbalvereniging Blue Birds. Een prestatie die nog indrukwekkender wordt als je bedenkt dat de vereniging zelf pas 52 jaar bestaat.

Door Esther Luijk

Hij leerde honkballen op school tijdens de wekelijkse gymuurtjes op het Stanislascollege. Samen met drie van zijn vrienden stuitte hij in diezelfde periode toevallig op de vereniging en ze besloten met z'n allen lid te worden. "We waren toen allemaal een jaar of veertien", vertelt Harrie. "De club bestond net twee jaar. Met ons erbij hadden ze precies genoeg jonge leden om het eerste jeugdteam op te starten. Het jaar erop speelden we onze eerste competitiewedstrijden. Ging heel slecht natuurlijk, we hadden heel weinig ervaring en we speelden tegen jongens die een kop groter waren dan wij. Maar we hadden heel veel lol en het was leuk genoeg om lid te blijven."

Hobby
Twee van de vrienden haakten na een aantal jaar spelen af, een andere speler moest twee jaar geleden zijn honkbalhobby aan de wilgen hangen vanwege blessures. Er zijn nog meer 'diehard' leden die al vanaf de oprichting betrokken zijn bij de vereniging, maar die spelen niet meer. Harrie is daarmee het oudste, nog spelende lid. In zijn hoogtijdagen speelde Olsthoorn voor team 2. "Ik was niet goed genoeg voor team 1", lacht hij. "Vind ik niet heel jammer hoor. Honkballen was en is echt een hobby van me, ik heb nooit een carrière in de sport voor ogen gehad. Team 1 was wel heel erg fanatiek en ik kwam meer om plezier te hebben. En plezier heb ik nu nog steeds. Mensen vragen me wel eens hoe ik het zo lang volhoudt. Ik zeg dan altijd dat je natuurlijk lichamelijk gezond moet blijven, maar ook dat je het niet erg moet vinden om minder goed te worden."

Stapje terug
Het 'minder goed worden' deed zich namelijk, onvermijdelijk, ook bij Harrie voor. "De eerste twintig jaar heb ik gehonkbald. Daarna heb ik een tijdje softbal erbij gedaan, en sinds 25 jaar ben ik helemaal geswitcht naar softbal. Bij softbal is de bal groter, het veld kleiner en de knuppel lichter. De sport is wat langer vol te houden dan honkbal, als je wat ouder en langzamer begint te worden. Ik speel nu in een gemixt team, waar ik het heel gezellig heb. Het team is ontstaan uit ouders van jeugdleden, die ook wilde softballen. Toen ik een paar stapjes terug ging doen, ben ik ook bij dat team gekomen. Ik vind dat absoluut niet erg. Als je het maar leuk vindt, zeg ik altijd."

Verhuizingen
In zijn vijftig jaren lidmaatschap, heeft Harrie heel wat hoogtepunten en veranderingen meegemaakt. "De verhuizingen kan ik me nog goed herinneren. We begonnen als een onderafdeling van de voetbalvereniging Wippolder. Een paar jaar later zijn we zelfstandig geworden, met een eigen clubgebouw. In '92 zijn we verhuisd van de Schoemakerstraat naar de Mekelweg. Ik denk nog vaak terug aan de jaren op de Schoemakerstraat. De goede oude tijd!"

Toekomst
Hoelang Harrie nog blijft spelen bij Blue Birds, is ook voor hem nog onduidelijk. "Ik bekijk het altijd per jaar. Vorig jaar zei ik 'die vijftig jaar wil ik nog wel even volmaken', maar ook komend jaar ga ik gewoon nog even door. Zo lang ik het leuk blijf vinden en de gezondheid het toelaat, ben ik er bij."