Rob Staakman is na zijn actieve loopbaan al jarenlang een trouw vrijwilliger bij SEP. (foto: Roel van Dorsten)
Rob Staakman is na zijn actieve loopbaan al jarenlang een trouw vrijwilliger bij SEP. (foto: Roel van Dorsten) Foto: Roel van Dorsten

Hoe is het met Rob Staakman?

Algemeen

DEN HOORN - Rob Staakman (51) moest door blessureleed vroegtijdig stoppen met datgene wat hij liefst deed; voetballen!

- Hoe gaat het met je?
“Het gaat goed. Privé gaat het lekker met ons gezin. Ik ben druk met de verbouwing van ons huis, daar gaat een hoop tijd inzitten. De verbouwing doe ik in de avonduren en in het weekend naast mijn drukke baan als Hoofd Techniek bij een installatiebedrijf. Wij hebben het druk met de verduurzaming van energiesystemen, denk bijvoorbeeld aan het installeren van zonnepanelen en warmtepompen.”

Rob Staakman komt uit een echte SEP-familie, al had zijn opa ooit banden met DHL: “Mijn opa is één van de oprichters van SEP, nadat hij bij DHL was weggegaan. Ikzelf ben ook één keer benaderd om bij DHL te komen voetballen, maar daar wilde mijn vader niets van weten. ‘Ik kom nooit meer bij je kijken als je naar DHL gaat’ was zijn reactie, haha. En hij had gelijk, want ik ben al vanuit de wieg begonnen bij SEP. Ik was al vroeg gek met de bal, ging met mijn vader mee naar het eerste kijken en ben op mijn zesde met voetballen begonnen. Ik heb altijd in de hoogste jeugdelftallen gespeeld, maar dat was niet zo moeilijk. Wij hadden in die tijd soms net genoeg jongens om een elftal op te stellen. Ik weet nog dat ik vanuit de C-jeugd rechtstreeks naar de A-jeugd ben gegaan, omdat er geen B-elftal gevormd kon worden. Bij SEP had je soms maar vijf, zes jongens die iets met een bal konden, de rest deed wel hun best, maar liepen er soms verloren bij. Ik was zo gek op het spelletje, dat ik ook ook heel fanatiek was. Ik kon het ook niet verkroppen dat sommige jongens niet zagen dat ik een één-twee opzette. Als ik dan de bal niet terugkreeg, kon ik weleens grof in de mond zijn, haha. Maar je hoort mij verder niet klagen, ik heb een hele leuke jeugd bij SEP gehad.” 

- Hoe was dat in de senioren?
“Ik was 15 jaar toen ik mijn debuut in SEP 1 heb gemaakt. Ik kwam in een elftal met onder andere Ad Post, Peter Lips, Leo Boer, Michel Haak. In het begin werd ik door hen uitgetest doordat ik op de training geen bal kreeg. Maar dat is later helemaal goed gekomen, ik heb van die mannen veel geleerd.”
“Ik was negentien toen ik voor het eerst door mijn knie ging. Na een revalidatie van een jaar weer begonnen. Inmiddels waren de mannen van de oude garde gestopt. Toch kampioen geworden in de HVB en gepromoveerd naar de Vierde Klasse. Gespeeld tegen ploegen als Concordia, Schipluiden en dvv Delft met Joop Hoornweg als speler/trainer. Dat was een mooie tijd, we hadden een heel leuk team. Ik was 23 jaar toen ik allebei mijn kruisbanden scheurde. Het betekende het einde van mijn voetbalcarrière.”

- En daarna, het zwarte gat?
“Dat kan je wel zeggen, voetbal was mijn leven. Ik ben toen leider van SEP 1 geworden, terwijl ik nog op krukken liep. En later ook verzorger. En bardiensten gedraaid. Maar als niet-speler word je wereld wel anders, het deed vooral zeer omdat voetbal een mooie uitlaatklep was.”

- Wat voor speler was je?
“Van origine spits, elk jaar topscorer van SEP. Met een goede balbehandeling, ik kon ook redelijk koppen. En ik had een hele goede conditie.”

- Wat doe je nu nog?
“Ik ben als jeugdtrainer begonnen toen mijn zoon ging spelen, maar ook leider geweest en jeugdkampen gedraaid. De laatste 4 jaar als hoofdtrainer van de Onder 13 en 15. Het kost veel tijd, maar het was heel leuk om te doen. Nu even niet, eerst de verbouwing...” (RvD)