Hoe gaat het met René Haanappel?

Den Hoorn - René Haanappel (56) nam het voetballen niet al te serieus, en dat goldt vooral voor na het laatste fluitsignaal.

- Hoe gaat het met je?
‘Het gaat goed, zeker in deze barre tijden. Niemand van ons gezin heeft last gehad van corona. Ik heb de eerste vaccinatie gehad, binnenkort volgt de tweede. Ook met mijn werk gaat het prima. Ik heb een aantal jaar geleden een ommezwaai in mijn werk gemaakt en ben iets heel anders gaan doen. Ik heb lange tijd als kok in de horeca gewerkt, maar zit nu al weer een tijdje in de beveiliging. Eerst op Schiphol, maar de laatste tijd bij de Gemeente Den Haag op het stadhuis.’

Haanappel begon als acht jarige bij DHL: “Ik herinner mij de woensdagmiddagcompetitie nog. Speelde je bijvoorbeeld tegen CSVD, Wippolder en DHC. Won je van DHC, dan had je het gevoel dat je kampioen was geworden. In de jeugd heb ik altijd in de hoogste jeugdelftallen gespeeld. In de A-junioren mocht ik al soms met het eerste en tweede elftal mee. Eenmaal in de senioren kwam ik wel bij de A-selectie, maar vanwege mijn werk als kok heb ik het eerste seizoen in het tweede gespeeld. Ik moest toen vaak op zondag werken. Ik ben na een jaar van baan gewisseld en in Nootdorp gaan werken, waardoor ik wel op zondag kon voetballen. Miste ik soms wel een wedstrijdbespreking, maar dat vond ik niet erg.’
‘Als jeugdspeler ging ik op zondag als grensrechter met mijn broers mee, die bij DHL in een vriendenteam speelden. Dat heb ik ook nog gedaan toen ik in het tweede elftal speelde. Had ik mijn wedstrijd erop zitten en stapte ik over van de ene kleedkamer naar de andere; die van de geur van Midalgan naar de geur van bier en rook, haha.’

- Je hebt altijd bij DHL gespeeld. Nooit de behoefte gehad om elders te gaan kijken?
‘Nee, ik vond dat er bij DHL een goede sfeer heerste. Daarbij hadden wij een leuke, enthousiaste groep met onder andere René Zwaard, Ruud Stift, Rob Hoefnagel, Jan van den Broek en Hans Elgershuijzen, mijn maatje in de verdediging. Ik heb getraind onder Jan van den Akker en Bram Panman, twee totaal verschillende trainers. Jan was veel serieuzer. Vertelde Jan dat bij ODB Eus van der Berg in de spits stond, keken Hans en ik elkaar aan en zeiden dan tegen elkaar: ‘Eus van der Berg? Nooit van gehoord!’, hahaha. Ik nam het voetballen niet al te serieus, maar dat goldt vooral voor na de wedstrijd. Ik vond plezier hebben veel belangrijker dan presteren. Op donderdag eerst trainen om daarna tot in de kleine uurtjes feest te hebben, geweldig!’
‘Ik ben ook nooit kampioen geworden, al hebben wij een keer er heel dicht tegenaan gezeten in een strijd met VOC. Wij hebben, ook tegen VOC, eens een beslissingswedstrijd tegen degradatie gespeeld en gewonnen. Dat voelde als kampioen worden! Ik ben ooit geselecteerd voor het Delfts elftal onder 23, dat voelde wel als een hoogtepunt. Speelden wij op een toernooi tegen Luton Town en de UEFA-jeugd met onder andere Brian Roy én Robbie Witsche.’

- Je stopte op jonge leeftijd?
‘Ja, toen ik 27 jaar was. Ik lag meer bij fysiotherapeut Alex van der Lee op tafel dan dat ik speelde. Ik had last van mijn enkel, knie en dijbeen. Twee keer trainen en een wedstrijd, dat ging niet meer. Ik heb daarna nog een tijdje op volleybal gezeten, maar ook toen kreeg ik last van mijn knie. Nu trap ik soms een balletje met mijn jongste kinderen en hoop binnenkort weer in de sportschool bezig te zijn.’

- Wie wordt Europees kampioen?
‘Ik houd het op Nederland. Na de 2-0 tegen Oostenrijk staat de verdediging als een blok en geef ik Oranje een goede kans.’ (RvD)